Derde Helft (350)

De sportminnende lezers van het huis-aan-huisblad De Groninger Gezinsbode, met name zij die geïnteresseerd zijn in het wel en wee van FC Groningen, werden afgelopen week blij verrast. Er stond weer een FC-stukje van de hand van Wim Masker in. Dat was al enkele weken niet meer het geval. Wim had namelijk van de chef weekbladen van de NDC Mediagroep te horen gekregen dat op zijn diensten geen prijs meer werd gesteld. Kwestie van financiële sanering. Want sinds de NDC is ingelijfd door het Belgische Mediahuis worden de weekbladen afgeknepen nadat een poging om ze te verlopen op niets uitliep. Het wegbonjouren van Wim Masker kwam de bedrijfsleiding echter op een karrevracht kritiek te staan. Want ja, Wim Masker is een journalistiek icoon in de 'omlijsting' van FC Groningen. Al tientallen jaren banjert hij zaterdags urenlang op sportpark Corpus den Hoorn om nauwlettend de ontwikkeling opgroeiende talenten gade te slaan. En uiteraard zit hij als clubwatcher bij uitstek bij de thuiswedstrijden van het vlaggenschip in de Euroborg. Als geen ander weet hij wat voor vlees FC Groningen jaarlijks in de kuip heeft. Dat levert lezenswaardige stukjes in de Gezinsbode op, op basis van veel ins en outs. Dat is de chef weekbladen nu ook wel duidelijk geworden. Onder alle publieke commotie heeft hij zijn besluit teruggedraaid, zodat de column van Wim Masker in ere is hersteld. Een felicitatie waard.

Goed nieuws ook voor de noordelijke drafsportliefhebbers. Aduard gaat weer draaien. De knusse en sfeervolle graspiste leek, na de politieke sluiting van de baan in het Groninger Stadspark, ook ten dode opgeschreven nadat het bestuur van de stichting DAZ (Drafsport Aduard-Zuidhorn) vleugellam was geworden als gevolg van het wegvallen van voorzitter Bert Postema. Dat onheil is door toedoen van de NDR, de landelijke drafsoortorganisatie,  afgewend. Op haar verzoek werd gezocht naar een vervanger en die is gevonden in de persoon van Gerard Steeman. Het eerste wat hij deed is Kees de Bock, bestuurslid van de Koninklijke Harddraverij en Renvereniging Groningen, te benaderen om ook in zijn bestuur zitting te nemen. De Bock zei graag ja. Vervolgens waren de 'oude' bestuursleden Marian Wolterse en Jack Kamminga bereid aan te blijven. Kees de Bock is razend enthousiast over deze ontwikkeling: "De eerste bestuursvergadering is achter de rug en het gonst van de nieuwe ideeën, terwijl de basis natuurlijk altijd al prima was in Aduard. De eerstvolgende koersdag zal in juni 2022 plaats vinden en dus die dag maar vrijhouden als u de paarden wil zien, horen, ruiken en voelen."

MartiniPlaza heeft de basketbaltempel een mooie upgrading gegeven met onder meer twee informatieve, elektronische scoreborden en flink wat meer lichtsterkte boven de speelvloer. Toch mist er in dit prille seizoen iets en wel de trommelaars, die al slaande de sfeer bij de wedstrijden van Donar een slinger geven. Nee, de trommelaars (drie tot vier) zijn er niet flauw van. Integendeel zelfs, ze willen dolgraag weer los. Maar, legt Bas Kammenga, de voorzitter van de supportersvereniging van de Groninger basketbaltrots uit, ze mogen dat niet meer doen vanaf hun vaste plek op de tweede ring van de zuidtribune. Op last van het management van de BNXT-league, zoals de Beneliga officieel heet. Kammenga verwacht echter dat er een oplossing komt. Hij denkt dat er binnenkort vanachter de perstafel mag worden worden getrommeld. De verslaggevers William Pomp, Thijs de Jong en Paul Zweverink kunnen dus wel alvast oordopjes gaan kopen. 

In het nationale basketbal is het jaarlijks een komen en gaan van Amerikanen. Maar soms zijn er blijvers, zoals Jason Dourisseau. Tussen 2009 en 2021 speelde deze Yank - onderbroken door een kort Duits intermezzo - liefst 514 wedstrijden voor Donar. In tien Groninger seizoenen stond hij zegge en schrijve 13.746 minuten op de speelvloer. Nog even, met dank aan Kim Knollema, manager operations bij de Groninger basketbalbolwerk, wat meer indrukwekkende cijfers: Dourisseau scoorde 5442 punten en tekende ook nog eens voor 2459 rebounds, 1001 assists en 751 steals. Voor dit indrukwekkende cv is hij al beloond met een tribune in MartiniPlaza, als ook een beeltenis op de gevel van het Huis van Donar. Maar komende zaterdag (23 oktober) wordt Jason Dourisseau nog eens publiek uitgeluid na afloop van de klassieke competitiekraker tegen Heroes Den Bosch. Knollema hoopt dat het publiek dan nog één keer voor voor Jason Dourisseai op de banken gaat staan voor een dik verdiend ovationeel applaus. Dat gaat vast wel lukken.

De sportredactie van het Dagblad van het Noorden krijgt er met ingang van 1 november nieuwe kracht bij. De gelukkige is Machiel Akkerman, die als beste uit een stevige sollicitatieprocedure is gerold. Akkerman was tot voor kort regelmatig te lezen op de site van Sport in Stad, volgens nestor annex chef-redacteur Jan A. van der Veen zo zoetjes aan de kraamkamer van de noordelijke sportjournalistiek. Want ook Leo Wassing, die op 1 oktober zijn verslaggeversdroom in vervulling zag gaan bij RTV Noord, en freelancer Emiel Venema hebben zich vakmatig bekwaamd onder de gelouterde vleugels van Jan A. Waarvan acte derhalve.  

Het was al met al toch wel de verrassing van de dag in de derde divisie van het zaterdagvoetbal: Fred de Boer die na de wedstrijd van ACV tegen Sportlust '46 zijn vertrek bij de Asser topamateurclub aankondigde. Niet uit teleurstelling omdat er werd met verloren van de Woerdense opponent (1-2). Nee, de immer bevlogen Leeuwarder trainer vindt het tijd voor een nieuwe uitdaging. Hij heeft er volgend jaar zes seizoenen opzitten in de Drentse hoofdstad. In een eerdere periode was hij ook al drie jaar technisch leidsman bij ACV. "Ik heb hier jaren met heel veel plezier gewerkt, het is goed dat onze wegen nu scheiden. Maar ik ben nog niet klaar. Ik kan en wil ook helemaal niet zonder voetbal." Ambitieuze clubs, het liefst in het zaterdagvoetbal, mogen zich bij hem melden. Met de nadruk op ambitieus, want Fred de Boer geldt in het noordelijke amateurvoetbal als een echte toptrainer. Eentje die er in alle facetten van het vak voor gaat. Arnoud Redder, jarenlang speler van Be Quick 1, onderstreepte dat nog eens op Twitter: "Fred de Boer is de beste trainer die ik heb gehad."

  

   

Derde Helft - Kolibri Special

 

Als de Kolibri van Warfhuizen gaat wieleramateur Peter Merx door het noordelijke sportleven. Maar deze Kolibri slaat zijn vleugels niet alleen naar heinde uit, maar ook naar verre oorden. Zo vloog hij onlangs naar Afrika, waar hij ook nog eens een triomf aan zijn zegelijst kon toevoegen. Ik heb hem een tiental vragen per mail voorgelegd en die heeft hij allemaal beantwoord. Dus daarom een qua format 'iets' ander blog dan gewoonlijk, zeg maar een Merxblog. Edoch, deze incidentele verandering is het alleszins waard. Leest u zelf maar.

Naar welk land ben je geweest en wat voor wedstrijd was daar?

Ik ben naar Kameroen geweest. Daar werd de 21^ste editie van de GP Chantal Biya georganiseerd. Chantal Biya is de first lady van Kameroen, de vrouw van president Paul Biya

Was dat een eendagskoers of een etappewedstrijd?.

De wedstrijd werd georganiseerd onder auspiciën van de wereldbond UCI en stond als vijfdaagse etappekoers op de UCI Africa Tour Kalender.

Was je daar met een ploeg en op uitnodiging?

We waren daar als Global Cycling Team, een Nederlands team dat op uitnodiging koersen rijdt in niet-traditionele wielerlanden. Voor Global Cycling Team heb ik eerder in onder andere in Bulgarije, Estland, Togo en Burkina Faso gereden. De samenstelling van het team wisselt per koers en bestaat altijd uit Nederlandse amateurwielrenners.

Wat waren je ervarinten daar als renner?

Top! Naast werken is fietsen mijn grootste hobby dus als ik een wedstrijd van vijf dagen mag fietsen, dan vind ik dat fantastisch! De organisatie heeft gezorgd voor goede hotels en omlijsting van de koers en ook de wegen in Kameroen zijn goed te noemen. De wedstrijd vond plaats rondom de hoofdstad Yaounde, die gelegen is op 1000 meter hoogte waardoor de temperatuur voor Afrikaanse begrippen mee viel. Ook het eten was goed, al durfde ik niet altijd de gebakken vis te eten die ons werd voorgeschoteld. Tijdens de vierde dag kregen we bezoek van Chantal Biya in eigen persoon en heb ik met haar een selfie gemaakt! Wat je ook merkt is dat de koers daar enorm leeft. Elke avond om half acht ’s avonds was er een ruime samenvatting van de wedstrijd op Kameroen 1 waarin de koers en een aantal dorpen en personen langs de route werden uitgelicht. De dag na de koers bezochten we met het team het Nationaal Museum van Kameroen, waar de gids mij herkende van TV en tot op het woord precies wist wat ik gezegd had. Dat is me nog nooit overkomen, nou ja misschien na de Ronde van Winsum misschien een keer.

Je hebt zelfs ook nog iets gewonnen, is het niet? 

Dat klopt ik heb de laatste dag met finish op de centrale boulevard in Yaounde winnend weten af te sluiten. Vroeg in de wedstrijd reed er een kopgroep van vier man weg zonder iemand van Global Cycling Team erbij. In het peloton was er een strijd voor het algemeen klassement gaande omdat de nummers 1, 2 en 3 in dezelfde tijd stonden. Toen de gemoederen enigszins bedaarden, wist ik met vijf man de oversteek te maken naar voren. Met mijn ploeggenoot Luuk Schuurmans ontsnapte ik ook nog uit deze voorste groep, waarna Schuurmans tempo maakte tot de finish en ik de sprint-a-deux won.

Moest er ook nog worden geklommen?

In Kameroen is het geen meter vlak, maar er zat geen echte bergetappe in deze koers. Wel zaten er een aantal heuveltjes in de derde en vierde etappe, vergelijkbaar met Limburg. Hierop werden ook de verschillen voor het klassement gemaakt. Onze Limburgse klimmer Lars Quaedvlieg won die die derde etappe. De finishes waren afgezien van de laatste dag wel bovenop heuvels gesitueerd, wat het voor een sprinter als mij wel lastig maakte.

Hoe was de organisatie?

We konden merken dat de organisatie haar best gedaan had om ons in de beste hotels onder te brengen. Het aantal sterren in Kameroen is niet helemaal één-op-één over te zetten naar sterren in Nederland. Een nachtje heb ik op een bank geslapen omdat het bed van een soort heel zacht schuim gemaakt was, waar ik als zij-slaper helemaal in weg zakte. Dat voelde ik de dag daarna wel in de benen, maar ik wist wel aan de finish te komen.

Je was daar ook al eens eerder geweest, als ik me niet vergis?

Dat klopt, in juni heb ik meegedaan aan de Ronde van Kameroen. Deze koers was acht  dagen en ging door het hele land. Dit was een hele gave ervaring waarin we heel veel van het land gezien hebben. De laatste dag van de Ronde van Kameroen en de laatste dag van deze koers zijn hetzelfde en in juni werd ik tweede in deze etappe. Ik had het gevoel dat ik had kunnen winnen en daarom was ik erg gebrand om terug te gaan. Mijn gevoel bleek te kloppen!

Heb je er ook nog leuk prijzengeld verdiend?

De gehele reis en verblijf was op uitnodiging van de organisatie van de GP Chantal Biya, waar we erg dankbaar voor zijn. Als teken van onze dankbaarheid hebben we in Nederland een nieuwe racefiets gekocht en meegenomen naar Kameroen om die aan te bieden aan de organisatie. Deze is uiteindelijk in ontvangst genomen door Chantal Biya en zal gaan naar een Kameroens wielertalent die de fiets kan gebruiken. Ook hebben we na de koers stevig lokaal houtsnijwerk zoals maskers en schilden ingeslagen. Ik moet een en ander nog even precies berekenen maar ik denk dat ik ongeveer 100 euro overhoud en dan laat ik de vrije dagen die ik moest opnemen nog even buiten beschouwing. Rijk word je er niet van maar het was een fantastische ervaring. Nog leuk om te vermelden is dat alle etappe winnaars een lap Afrikaanse waxprint stof kregen in de kleuren van de sponsor PMUC. Lars Quaedvlieg (winnaar derde dag) kwam op het idee om hiervan in Kameroen een traditioneel Afrikaans pak te laten maken waardoor we nu allebei een unieke herinnering hebben aan onze overwinningen daar!

Peter Merx wint de slotrit in Yaounde. De onderste foto is een selfie met Chantal Biya, de first lady van Kameroen.

11. 
    

Derde Helft (349)

Het gaat goed met Courage Events, het bedrijf dat actief is met het organiseren van wielerwedstrijden. Eigenaar Thijs Rondhuis heeft een splinternieuwe koers aan zijn koersstam toe kunnen voegen, de Elfsteden Classic. Inderdaad, een wedstrijd die alle Friese Elfsteden aan zal doen. Komend jaar, 6 maart, is de eerste editie. Waar start- en finishlijn worden getrokken, is nog een punt van onderhandeling. Het is voor het eerst sinds 2010 dat Friesland weer een wielerkoers van importantie - met profs dus - binnen haar grenzen krijgt. De laatste was de Batavus Prorace, met start en finish in Leeuwarden. Met de Elfsteden Classic er in zijn portefeuille bij is Rondhuis zo zoetjes aan op weg het Nederlandse equivalent de Franse ASO te worden, de firma die onder meer de Tour de France, Parijs-Roubaix en Luik-Bastenaken-Luik onder beheer heeft. De Aduarder wenst zich echter (nog) niet te vergelijken met ASO-topman Michel Prudhomme. Hij blijft bescheiden: "We kennen onze plek. Kleinschaligheid en betrokkenheid van onze mensen is onze kracht." Rondhuis kan inmiddels echter op een mooi organisatie-cv bogen. Daarop staan de Healthy Ageing Tour voor vrouwen, Olympia's Tour voor beloften, de Simac Ladies Tour en de meest recente Nederlandse kampioenschappen op de VAM-berg.

De Friese wielerliefhebbers kunnen zich - alsof het niet op kan - ook nog eens verheugen op de komst van de Giro d'Italia. Aanvankelijk ging de wens uit naar nóg een groter spektakel, het Grand Départ van de Tour de France. Maar dat bleek na enkele jaren lobbyen geen haalbare kaart. Daar hing een minimaal prijskaartje van 20 miljoen euro aan en dat werd zelfs het toch redelijk rijke Friesland te gortig, Vandaar de switch naar de roze koers, zo onthulde de Leeuwarder Courant. Net zo mooi en nog betaalbaar ook. Er is inmiddels een lobbyclub opgericht die de Giro, die in 2002 voor het eerst in Nederland van start ging - in Groningen nog wel - naar het Heitelan moet zien te halen. Het zijn gedeputeerde Avine Fokkens, Hoofd Provinciale Waterstaat Sjoerd Vrieswijk, de doorgewinterde CDA-politicus annex wielervoorman Joop Atsma; Luuc Esinga, de voorzitter van de internationale vakbond voor wielerprofs, en inmiddels oud-profrenner Pieter Weening, winnaar van twee Giro-etappes. Ze hebben al een eerste gesprek met Mauro Vegni, de koersdirecteurs van de Ronde van Italië, gehad.  

In de Drentse wielerwereld daarentegen is er ongeduld. Nu er in de Zwitserse stad Grenchen mooi en enerverend baanwielrennen te zien is geweest in het kader van de Europese kampioenschappen, vraagt wielerenthousiast Albert Kerstholt zich af wanneer er nou eens daadwerkelijk wordt begonnen met de overkapping van de wielerpiste in Assen. Hoewel alle seinen na vele jaren lobbyen op groen staan, moet de eerste schop nog de grond in. Kerstholt: "Waar wachten we eigenlijk nog op. Het wordt hoog tijd dat we hier in het Noorden nu ook mooie wedstrijden kunnen organiseren."

In de stad Groningen was er daarentegen weer blijdschap over de terugkeer van de 4Mijl, het sportieve loopfeest van Haren over de aloude invalsroute (Rijksstraatweg en Hereweg) naar de Vismarkt. Omdat het festijn nog even moet bijkomen van de coronacrisis, waren er dit keer minder deelnemers dan normaal en evenmin ware toppers op het parcours. Het VIP-bestand daarmee gelijke tred,  hield niet over. De loop-VIPS waren onder meer Arjen Robben en zijn hele familie, drievoudig Olympisch schaatskampioenen Marianne Timmer, internetondernemer Ben Woldring, ex-volleybalinternational Wytze Kooistra en de onlangs als pensionado afgezwaaide directeur van het Groninger Huis van de Sport, Rob de Waard. 

Als dikkedak-VIPS werden gesignaleerd burgemeester Koen Schuiling, sportwethouder Inge Jongman, de Drentse ex-topatleet Roelof Veld, het provinciaal Drentse subsidiekraan Dennis Schomaker, voormalig racedirector van de 4MIjl Elske Dijkstra en haar voormalige collega van de Stadsloop in Appingedam, Kees Bijmolt.

Paardensportkenner en gastschrijver op de site van Sport in Stad Henri van Voorn, die het liefst viervoetige dravers ziet lopen, vierde in deze editie een privé-jubileumpje. Op 67-jarige leeftijd liep hij op een drafje zijn dertigste 4Mijl. Ook Martijn van der Veen, één van de aanjagers van Sport in Stad, was andermaal van de partij. Voor hem was het dit keer vooral een opwarmertje voor een primeur, want hij waagt zich voor het eerst aan een heuse marathon en wel die van Amsterdam, die voor komende zondag (17 oktober) op de agenda staat.

Sport in Stad vierde op de dag van de 4MIjl overigens haar zevende verjaardag. De heer Van der Veen heeft voor zijn medewerkers, zoals daar zijn Arie Haan, Leo Wassing, Bas Kammenga, Paul Zweverink, Jan A. van der Veen, Jack Suiveer, Hans Schrijer, Machiel Akkerman en Wouter Sipma, een passend feestje in het vooruitzicht gesteld. 

Tot slot een pluim Johan Franke en zijn zoon John, die begeleid door John's vrouw Lydia, een fietstocht naar het Spaanse pelgrimsoord Santiago de Compostela hebben volbracht. Niet vanuit Nederland maar vanaf Saint Jean Pied de Port, aan de voet van de Pyreneeën. Nog altijd een afstand van 700 kilometer. Met name voor oud-wieleramateur John een enorme prestatie, want hij gaat al enkele jaren gebukt onder longkanker. Maar het gemeenteraadslid van Tynaarlo is geen type dat zich zo maar gewonnen geeft en kan nog altijd afzien als de beste. Want tien dagen achtereen gemiddeld 70 kilometer wegtrappen - het ook nog heel wat hoogtemeters - is voor een kankerpatiënt bepaald geen eitje. Vader Johan, inmiddels 80-plus,  is daarentegen is ruimschoots getraind in dit randonneurswerk. Het was zijn derde fietstocht naar naar Santiago de Compostela. Dit keer stak hij in de kathedraal een extra kaarsje voor zijn meegefietste zoon aan.    

 

Derde Helft (348)

Triest nieuws uit Canada.  Daar, in Vancouver, is Norman Hill op 82-jarige leeftijd  overleden. Hill, een geboren Engelsman, leefde zich in zijn jonge jaren uit in de wielersport. Hij was op zijn best in de internationale wielerpistes, waar hij jarenlang deel uit maakte van het zesdaagsecircus. Zo kwam hij in 1970 ook in Groningen terecht, waar hij in de Martinihal áls 'kleine renner' uitgroeide tot publiekslieveling. Samen met zijn Haagse koppelgenoot Piet van der Lans maakte hij zich populair door met veel strijdlust de zogenaamde kruimelprijzen buit te maken, in de afvalraces, sprintnummers en dernyreeksen van de tweede garnituur. Het publiek ging er voor de banken staan en zong de goedlachse Brit toe met het toepasselijke lied Norman, oehoeoehoeoehoe...Norman. De bijval voor Hill deed met name machinist Peter Post van de Blauwe Trein, de renners die in een zesdaagse de dienst uit maken, wrevel opwekken. Want ja, vond Post, de show behoorde niet te worden gemaakt door 'bijwagens' maar door de vedetten, zoals daar waren Tourwinnaar (1968) Jan Janssen, de Belgische dernyspecialist Theo Verschueren en de Duitse allrounder Klaus Bugdahl.

Normann Hill won in de aloude Borgmanhal van MartiniPlaza trouwens nog wel een hoofdprijs en wel een partner voor het leven, Harma Volders. Zij was in die eerste Zesdaagse Miss Spar en zo kreeg Hill zijn eerste kussen van de toenmalige medewerker van de stad-Groninger VVV. Daar bleef het niet bij. Het leidde tot een echtelijke verbintenis. Ze hebben na de wielercarrière van Norman hun leven voortgezet in Vancouver, waar beiden zich in het zakenleven stortten. Harma heeft er ook nog een radioprogramma gehad, The Dutch Touch.  

Voormalig commercieel manager Geert Kuiper van FC Groningen, doet het als royale vijftiger tegenwoordig wat rustiger aan. Na het hectische leven in de professionele voetbalwereld heeft hij nu de rust gevonden op zijn geliefde Reitdiep, de aloude vaarverbinding tussen de stad Groningen en Zoutkamp. Hij heeft daarvoor een prachtig jacht gekocht, ms De Hunze geheten, waarmee hij samen met zijn vrouw Titia vanuit het rustieke Garnwerd exclusieve cruises voor kleine gezelschappen organiseert. Zo ontving kapitein Kuiper onlangs een delegatie van de John Schokker Foundation voor een brainstormsessie, omlijst door fraaie vergezichten over het Hogeland. Wilt u ook eens met Geert en Titia varen en verwend worden met hapjes en drankjes, dan verwijs ik u naar de Instagrampagina De Hunze. Bellen mag ook: 06-20440639.

Mocht u de Twitterberichten van Jan A. van der Veen, de nestor van de Groninger sportjournalistiek, van voetbalwedstrijden met oud-Groninger spelers all over the world missen, die zijn verleden tijd. Jan vindt het welletjes geworden om bij nacht en ontij uitslagen van al of niet pittige, dan wel wildwestpotjes via de populaire site van Sport in Stad de digitale wereld in te slingeren. Jan A.: "Ik heb dat nu lang genoeg gedaan. Ik denk dat ik al met al tussen veertig- en vijfenveertigduizend tweets heb verzonden. Ik vind het wel goed zo." Waarvan acte derhalve.

De bestuurlijke noordelijke sportwereld, waar het gaat om door de overheden ondersteunde beleidsterreinen, is in handen gekomen van vrouwen. Nam onlangs Karin Zwart de leiding in het Huis van de Sport over van de gepensioneerde Rob de Waard, bij Sport Drenthe Mieke Zijl heeft het commando overgenomen van Hans de Lang, die in aanloop naar zijn pensioen (volgend jaar) een stapje terug heeft gedaan. Hij gaat Mieke helpen met inwerken op directieniveau. Beide dames kennen overigens als jarenlange medewerkers van deze organisaties het klappen van deze zweep, dus dat moet goed komen. Waarbij richting Karin nog wel even aangetekend dat Groningen achterloopt bij Drenthe als het gaat om het organiseren van aansprekende evenementen. Een aanbeveling.

Nu de corona steeds beter wordt overwonnen, komt ook de sportwereld langzaam maar zeker weer goed op gang. Behalve het amateurvoetbal is bijvoorbeeld ook het door Kees Bijmolt geïnitieerde Seniorenconvent weer op stoom gekomen. In dit selecte gezelschap, dat periodiek om de tafel zit met toppers uit de sportwereld, hebben zitting senioren als Glenn Pinas (oud-basketbalcoach), Roelof Hoekman (oud-keeper van ACV en oud-sportjournalist), Hans Meijer (oud-keeper van Be Quick en trainer van Appingedam), Romke Hoogstra (oud-staflid FC Groningen en directeur Eurovoetbal) en schrijver dezes. Aan hun lijstje gasten, waarop onder meer staan Dick Lukkien, Henk Kraayenhof, Mischa Visser, Jochem Kamphuis en Adriaan Helmantel, is afgelopen week Evert ten Napel toegevoegd. Vooral dank zij deze oud-voetbalcommentator werd het andermaal een bijzonder  genoeglijke sessie, doordrenkt met veel gelach. 

Daar komt-ie dan alsnog:100 jaar Topsport in Stad

Vorig jaar lukte het niet vanwege de coronacrisis, maar over enkele weken - om precies te zijn op woensdag 16 juni -  gaat het dan toch gebeuren: de presentatie van mijn boek 100 jaar Topsport in Stad. Het is een canonachtig geschiedenisboek geworden, waarin alle hoogte- maar ook dieptepunten die er toe deden, de revue nog eens passeren en in boekvorm zijn vastgelegd. En ook nog eens rijk geïllustreerd. Het gaat over de periode van 1920, toen de georganiseerde sport in de stad Groningen stukje bij beetje op gang kwam, tot 2020, het jaar waarin de sportwereld schoksgewijs tot stilstand kwam vanwege de corona

En waarom ook 1920? Dat was het jaar van het landskampioenschap van Be Quick, Een unieke prestatie, die door geen enkele noordelijke club nadien is geëvenaard, laat staan overtroffen. De Good Old was in die jaren twintig zelfs enkele keren hofleverancier van het Nederlands elftal, onder meer met vier spelers in de basis in de destijds befaamde Derby der Lage Landen.

Maar uiteraard is er niet alleen gevoetbald in Groningen. De stad heeft een rijk geschakeerde sporthistorie opgebouwd, die het meer dan waard is om eens in boekvorm op te slaan. Grote en minder grote sporthelden zijn er voortgebracht, zelfs wereldsterren. Tevens is er een keur aan topevenementen gehost. Eveneens met mondiale toppers. Het was overigens niet alleen hosanna. Waar winnaars zijn, zijn immers ook verliezers.

Die feiten verdienen eeuwigheidswaarde en daarom ben ik aan dit boek begonnen. Ik heb er ruim zestig jaar zelf meegemaakt. waarvan verreweg het grootste deel beroepshalve als sportjournalist van het Nieuwsblad, anno 2002 Dagblad van het Noorden. Al in mijn prille jeugd ontlook mijn brede interesse voor sport. Zat ik, om maar eens wat te noemen, voor een dubbeltje op de tribune van De Papiermolen om lokale toppers als Piet ten Thije en de zusjes Lugthart te zien waterpoloën. Zette ik op de drafbaan in het Stadspark 1 gulden winnend op de legendarische Quicksilver S, om even later vol trots 1.10 uitbetaald te krijgen. En voetbalde ik op diezelfde drafbaan, toen nog Renbaan geheten, in het prachtige groenwitte shirt van Velocitas 1897.

Maar er gebeurde meer in het Stadspark, waar ik op twee steenworpen afstand - in de Berkelstraat - geboren en getogen ben. Veel meer zelfs. Er werd ook gehandbald, gekorfbald, geschaatst, gezwommen in de Grote Vijver, gewielrend (ook om die vijver), gehonkbald en geracet op grasbaanmotoren. En niet te vergeten aan atletiek gedaan. In deze groene oase, dat staat buiten kijf, ben ik geïnfecteerd met het sportvirus. Stel dat ik in de, pak hem beet, Concordiastraat in het Noorden van de stad was opgegroeid. Zou het dan met mij dezelfde kant zijn uitgegaan?

Hoe dan ook, ik heb mijn onvoorwaardelijke liefde voor de sportwereld als een prettige tik ervaren. Ook al omdat in de stad veel gebeurde op sportgebied. In honderd jaar zelfs zo veel dat ik genoodzaakt was onderwerpen te selecteren. Niet alles haalde de cut, om het eens in golftermen uit te drukken. Maar, al zeg ik het zelf, het is toch wel bijzonder boek geworden dat binnenkort in de boekwinkels komt te liggen. Het gaat niet alleen over succesvolle sporters en gedenkwaardige evenementen. Ook legt het een voortdurend sluimerende evolutie van de Groninger sportwereld bloot. Roemrijke clubs verdwenen in anonimiteit, of erger nog, gingen ter ziele. Grote sporten werden kleine sporten en andersom. 

Binnenkort hoort u er meer, als het persbericht de deur uitgaat. 

Op voorhand een kooptip derhalve voor sportliefhebbers met historische belangstelling, (ex)topsporters; erfgenamen van inmiddels niet meer in ons midden verkerende sporters en Stadjers die in de Ommelanden en zelfs in den vreemde zijn neergestreken. En voor de hedendaagse generatie sportliefhebbers een verrassend, soms zelfs onthullend en in elk geval informatieve blik op het sportieve verleden van de stad. Want ja, zonder verleden geen heden.    

   

Derde Helft

Wie eens wil lezen hoe Hans Nijland al die geslaagde en ook minder geslaagde transfers regelde namens FC Groningen, moet het boek Boerenbluf op de transfermarkt gaan kopen. Daarin geeft de voormalig algemeen directeur van de FC alleraardigste inkijkle in de handel en wandel met voetballers. Het is allemaal opgeschreven door Tom Knipping, bekend als onderzoeksjournalist bij Voetbal International. Knipping tekende op dat Nijland met veel branie en zelfvertrouwen in de slag ging met allerhande al of niet dubieuze zaakwaarnemers en clubfunctionarissen om in binnen- en buitenland veelal spannende transferzaken te doen. De Kropswolder leefde zich helemaal uit in het onderhandelen, een pad dat veelal bezaaid lag met voetangels en klemmen. In de loop der jaren had hij alles wel in het snotje en bracht hij jongens als Luis Suarez, Marcus Berg, Dusan Tadic en Filip Kostic naar de Euroborg, maar eerder ook Magno Mocelin, Raymond Atteveld en Pedro Kamata (een Ferrari op links) in het Oosterpark. Ook het verkopen leverde mooie verhalen op. Het boek is - onder meer bij de Bruna - te koop voor 22.99 euro.

Ook is de noordelijke sportboekenmarkt verrijkt met weer een product van Klaas Fleurke, die man die Veendam zo lief heeft. Hoewel deze cultclub in ons nationale profvoetbal alweer acht jaar geleden ter ziele ging, leeft SC (eerder BV) Veendam nog altijd voort bij de diehards. Zo werd er twee jaar geleden een heuse opera over Veendam opgevoerd op de Langeleegte en lanceerde Fleurke een jaar eerder zijn eerste Veendamboek, getiteld De Langeleegte huilt. Ook oud-journalist Willem Molema liet zich niet onbetuigd met twee lijvige boekwerken over de geelzwarte voetbaltrots van de Veenkoloniën. Op al die publicaties boordevol nostalgie werd dusdanig positief op gereageerd dat Fleurke aan de slag ging met een passend vervolg, waarin het accent ligt op de definitieve ondergang van de club. Achter de titel De Langeleegte huilt, zette hij een komma met de toevoeging waar het eens weer zal lachen. Wanneer en hoe, staat niet in het boek van Fleurke, maar misschien al wel in de sterren geschreven.

Theo Sikkema, op tal van terreinen in de media- en communicatiesector werkzaam, ziet een droom uitkomen. Hij zal binnenkort, ijs en corona dienende, als wielercommentator bij  Eurosport zijn te horen. Sikkema, momenteel vooral bekendheid genietend als pr-man van de volleybalclub Amysoft/Lycurgus, gaat dat doen onder de vlag Courage Events, het steeds meer furore makende wielerorganisatiebedrijf van Aduarder Thijs Rondhuis. Sikkema zal vanaf 1 juli, als de weer gekoerst mag worden volgen de verwachtingen, onder meer verslag doen van de aloude topklassiekers de Omloop der Kempen, de Ronde van Limburg en de Omloop van de Braakman. Mijn felicitaties. 

Geen Derde Helft tegenwoordig of er moet helaas ook triest nieuws worden gemeld. Zoals dit keer het overlijden van Joop Oldejans, ooit een spraakmakende voetbaltrainer. Zo was hij van 1975 tot 1980 trainer van de BV Veendam, nadat hij als jonge, ambitieuze coach indruk had gemaakt bij vooraanstaande amateurclubs als Achilles '94, Appingedam, Be Quick 1887 en Drachten. Dat leverde hem op de Langeleegte een job op als hoofd van de jeugdopleiding. Maar al snel werd hij als 36-jarige comingman van het trainersgilde gepromoveerd tot hoofdtrainer nadat Arie Stehouwer plotseling was opgestapt. In het boek Aan de Langeleegte van Veendam-historicus Jan Mulder wordt hij beschreven als een bikkelharde coach die spelers ongenadig hard kon aanpakken. Volgens de spelers waren zijn trainingen goed, maar was hij als coach tactisch zwak. Niettemin was hij vijf seizoenen werkzaam bij de geelzwarte cultclub. Zijn eerste jaar was het beste, een achtste plaats in de eerste divisie. De daarop volgende jaren waren beduidend minder en was Veendam vooral onderin het rechterrijtje te vinden. Oldejans' finest hour was de sensationele bekertriomf op Tweede Kerstdag 1977, toen Veendam op de Langeleegte Feyenoord uit het KNVB-bekertoernooi wipte. Joop Oldejans, die 19 juni 1938 in Gieten werd geboren, stond in zijn jeugdjaren te boek als een talentvolle voetballer. Hij bracht het als beginnend profje bij GVAV zelfs tot eenmalig jeugdinternational, waarbij Coen Moulijn één van zijn medespelers was.Tot ontbolstering kwam het niet als gevolg van veel blessureleed. Na drie meniscusoperaties moest hij al op 23-jarige leeftijd een punt zetten achter zijn actieve voetbalcarrière.

GRC Groningen heeft afscheid moeten nemen van een niet-voetballend clubicoon, Truus Visser. Zij was het jarenlange gezicht van de GRC in het clubhuis, waar zij zich ontpopte als een bijzonder aimabele gastvrouw. Samen met haar ook al overleden echtgenoot Kor, die een imposante carrière in het eerste elftal op zijn naam heeft staan, vormden ze een fraai boegbeeld voor de club op Corpus den Hoorn. De dood Truus Visser, die 75 jaar is geworden, inspireerde stadsdichter E. Filippus tot dit eerbetoon:

TRUUS

Ze was alsmaar in de weer

en gedroeg zich als een heer

niets was haar te mal

al wou je ook een galabal

een patatje met

of een GRC-kroket

ranja met een rietje

met het allernieuwste liedje

of soep van de dag

je kreeg het met een glimlach

supporters met een lege maag

zagen haar dan ook graag

en stonden geduldig zij aan zij

voor La Kantineuse in de rij

Ter afsluiting enige persoonlijke eer in mijn richting, geïnitieerd door voormalig topschaatster Daniëlle Bekkering en gezondheidsgoeroe Daan Bultje, promotors van Healthy Aeging, een organisatie die de mensheid stimuleert gezond oud te worden door veel te bewegen. Op wat voor manier dan ook. Zo is er voor de maand april Dick Heuvelman Challenge op poten gezet. Daniëlle in een persbericht: "Met zijn 75 jaar loopt Dick minimaal 10.000 stappen per dag. En dat doet hij al sinds zijn zeventigste. Voor ons een reden dat met een met een challenge te belonen. We nodigen iedereen uit deze uitdaging aan te gaan." Hoe mee te doen? Nou, download de WeFitter-app, koppel de stappenteller, activeer challenge en vul vervolgens de companycode HANNN in - meergezondejaren.nl/dick-heuvelman

O ja, er zijn mooie prijzen te winnen. Dus, wat let U?

Derde Helft (407)

Mooi nieuws voor de Groninger voetballiefhebbers. Er is iets nieuws gelanceerd en wel Voetbal Groningen Magazine. Het is het broertje van Voetbal Friesland Magazine, dat inmiddels met succes een plaatsje in de Friese voetbalwereld heeft gekregen. Het kersverse magazine richt zich vooral op de rijke historie en de cultuur van het voetbal in Stad en Ommeland. De gangmakers van dit project zijn Jos Miedema en Jelle Teitsma. Laatstgenoemde geniet in deze contreien nog enige bekendheid als oud-spits van ACV Assen en later Groen Geel, de cultclub 2.0 van de stad. Het eerste exemplaar is inmiddels van de pers gekomen en er wordt onder meer afgetrapt met Hans Nijland, in de vorm van een diepte-interview. Ook heeft aloude columnist een bijdrage (met een boodschap) geleverd. Ook digitaal is Voetbal Groningen Magazine zijn te lezen. En wel tien keer per jaar. We wensen deze aanwinst op de sportieve mediamarkt veel succes en de toekomstige clientèle veel leesgenot.

Ongetwijfeld zal ook GVAV Rapiditas in aanmerking komen voor een verhaal. Immers, de historie van deze club is rijk en uniek. Het is de club die in 1956 de stad Groningen eredivisievoetbal bezorgde met voetbalegendes als trainer Otto Bonsema, keeper Otto Roffel, Klaas Buist, Siep Benninga, Johnny de Grooth, Piet(je) de Koe en Rikkert La Crois. Maar ook de atletiektak (Rapiditas) bracht tal van coryfeeën op, zoals de Smitten (Hans, Jaap en Wim), Fred van Herpen, Henk Kalf, Sjouk Tel en Henk Evers. Deze succesvolle fusieclub werd 26 januari jongstleden 100 jaar. Alle reden voor een bruisend eeuwfeest, ware het niet dat een onzichtbare duivel, Corona genaamd, hier een stokje voor stak. Maar wat in dit jubileumvat zit, verzuurt in dit geval niet, laat het bestuur ons van de website weten. Een tip derhalve voor de redactie van Voetbal Groningen.

Wie kent hem nog, Sjors Beukeboom? Ooit als junior-verslaggever op pad voor het Dagblad van het Noorden en ook een aardig wielrennertje in de dop. Vooral bergop school er talent in het jochie uit Paterswolde. Maar tot een professioneel coureur heeft hij het niet gebracht. Desondanks heeft Beukeboom beroepsmatig toch zijn entree kunnen maken in wielerwereld. De Potjewolder, die tegenwoordig in de Noord-Spaande 'wielerstad' Girona zijn huisadres heeft, staat op de loonlijst van de ploeg Israel Start-Up Nation, dat in viervoudig Tourwinnaar Chris Froome haar meest opzienbarende uithangbord heeft. Sjors Beukeboom moet ervoor zorgen dat deze World Tour-formatie de nodige exposure krijgt. Hij is er aangesteld als public relations-officer. Zo was hij afgelopen week drukdoende in de UAE Tour in de Verenigde Arabische Emiraten. "Dat is het mooie van dit werk, je komt nog eens ergens."

Beukeboom is niet de enige noorderling die in het kader van een wielerorganisatie actief is. Ook Sven Jonker, de oud-korfballer van DOS '46, verdient zijn geld in het cyclisme. Hij is in 2017 begonnen als pr-man van Astana, de blauwe brigade die op Kazachstaans kapitaal is gebouwd en in oud-Olympische kampioen Alexander Vinokourov haar technisch directeur heeft. Afgelopen winter kreeg Jonker echter het aanbod om algemeen directeur te worden van het Nederlandse SEG Racing, dat naam maakt als opleidingsploeg. Jonker: "Ik ben erg enthousiast over dit nieuwe hoofdstuk in mijn carrière in het sportmanagement. Ik kijk er naar uit  samen te werken met de staf die de ervaring heeft beloften op te leiden voor het hoogste niveau in deze prachtige sport."

Bauke Mollema heeft zijn sporen in dit métier inmiddels ruimschoots verdiend. De Groninger behoort tot het puikje wereldtoppers in het peloton dank zijn triomfen in de Tour de France, de Clasica San Sebastian en de Ronde van Lombardije. Nu de wereld vanwege corona in een langdurige dip is verzeild geraakr, leek het Bauke een goed idee om ons vanuit Monaco een hart onder de riem te steken met een motivatiegeschrift. Enkele citaten hieruit:

"Mijn droom is werkelijkheid geworden, en die leef ik nu. Inmiddels heb ik de Tour tien keer gereden. En wedstrijden gewonnen. Je moet talent hebben, maar er ook iets mee doen. Iedere dag weer. De brug over het Aduarder Diep, die nu de Mollema Bult wordt genoemd, was voor mij een col die ik steeds sneller wilde nemen. Doorzettingsvermogen. Met een duidelijk doel een plan en kun je heel veel bereiken."

Citaat 2: "Ik heb als kind altijd veel gesport, ik had beweging echt nodig. Moest mijn energie kwijt. Gelukkig was ons gezin heel sportief en was het 'normaal'. Ik weet dus hoe belangrijk het is om te sporten, te sporten en soswieso gezond te zijn. Ik wil ook nog enkele jaren doorgaan en ben nog nooit zo fit geweest."

Citaat 3: "Ik woon nu met mijn gezin in Monaco. Vijf jaar geleden vielen we daar echt op als we met de kinderen op de fiets rondreden. Nu zie je het steeds meer. Op verschillende locaties staan publieke elektrische fietsen, die je kunt meepakken na aanmelding via een app. Belangrijk voor het milieu. Daar zet ik me daar ook graag voor in, voor de toekomst van onze kinderen."

De gehele tekst van Bauke Mollema in te vinden op zijn twitteraccount en website.

Inmiddels heeft Bauke ook in de praktijk deze mentalspeech nog eventjes extra kracht bijgezet door de eerste Italiaanse klassieker te winnen, de Trofeo Laigueglia, een koers door de streek van de Ligurische kust. Mollema reed in de finale alleen weg en bereikte met 37 seconden voorsprong de finish. De Colombiaanse klimmer Egan Bernal werd tweede en de Belg Mari Vansevenant derde. Het was al de tweede seizoenzege van Mollema, die vorige maand ook al een etappe in de Tour de Var op zijn naam bracht.

Jammer dat Bé Jansema Mollema's tekst niet meer kon lezen, deze oud-wielrenner zou deze boodschap van harte onderstrepen. Bé is ons echter op 14 februari ontvallen in Maspalomas op Gran Canaria. Hij is 78 jaar geworden. Net als Bauke Mollema was ook Bé Jansema, geboren en getogen aan de Hoofdweg 133 in Wagenborgen, een noordelijke wielertopper. Dat was in de jaren zestig van de vorige eeuw, toen hij de legendarische Drentse Melkploeg als ook de zwarte brigade van RIH-Fongers, veel jubelende publiciteit bezorgde. Ook Jansema was gelijk Mollema geen stylist met natuurlijk talent, maar meer Vlaamse stoemper. In die hoedanigheid kon hij zijn levensmotto goed kwijt: Altijd doorzetten, ook bij storm en tegenwind, zoals boven zijn overlijdensadvertentie stond. Waar Mollema een succesvolle overstap naar de profs maakte, hield de amateur Jansema het fietsen om het hardst na ruim vijftig overwinningen voor gezien. Hij leek hem verstandiger zich te richten op een maatschappelijke carrière. Net als Mollema is hem dat goed gelukt, met burgemeestersposten in plaatsen als Coevorden, Harlingen, Rossum en Heerewaarden.   

   De wielrenner Bé Jansema, gehurkt tweede van links, tijdens de presentatie van de RIH-Fongers[loeg in 1965. Links naast hem ploegleider Aldert Brander en rechts van hem Jan Bols (tevens schaatstopper) en Wiebe Boonstra. Staande vlnr Piet Schreur (de locomotief van Wolvega), Roel Hendriks (de fietsende onderwijzer). Nico Been (destijds koffieshopouder in hartje Groningen), Henk Hoekstra (de flits van Ureterp) en Jan Koster.