Derde Helft (353)

Ooit lag er op de Esserberg, inmiddels precies honderd jaar thuishaven van Be Quick 1887, de beste grasmat van het Noorden. Met dank aan toenmalig terreinknecht, de onvolprezen meneer Kuipers, die er dag-in-dag-uit met bezig was. Mooi gelegen op de Hondsrug tussen Groningen en Haren hoefde hij ook amper tot afkeuringen over te gaan bij overvloedige regenval. De zandgrond bevorderde de drainage. Het hoofdveld gaf je als jeugdvoetballertje een kick als je er op zaterdagmiddag een wedstrijd mocht spelen. Want ja, er lagen voetstappen van legendarische vooroorlogse topvoetballers als Puck van Heel, Leen Vente, Bas Paauwe sr. en  Arie de Vroet (allen Feyenoorders), beroemde Ajacieden als Wim Volkers, Piet van Reenen, Wim Anderiessen en de Leeuw van Deventer, ofwel Go Ahead-keeper Leo Halle en noordelijke kanjers als Evert van Linge, Jaap Bulder, Hans Tetzner (allen Be Quick) en de Velocitanen Otto Bonsema, Eppie Meulema en Fré 'schipper' van der Velde. Maar ook na-oorlogse toppers hebben er hun visitekaartje afgegeven, zoals het Friese fenomeen Abe Lenstra, Rinus Michels, Ruud Gullit en zelfs één van de vijf beste voetballers van de wereld (aller tijden), Johan Cruijff. Nadat Be Quick uit het topvoetbal was verdwenen, maakten dank zij Eurovoetbal nog toppers (in wording) uit een minder grijs verleden hun opwachting in dit iconische stadion. Namen? Marco van Basten, Patrick Kluivert, Clarence Seedorf, de gebroeders Koeman en Arjen Robben.

Dat óók nog ruim (maximaal) bemeten veld is echter niet meer. Be Quick speelt tegenwoordig op kunstgras. Maar wel van buitengewoon inferieure kwaliteit. Het ziet er ook nog eens niet uit. Lelijk in het kwadraat, dit monumentale stadion onwaardig. Er gaat geen week voorbij of de kritiek hierop is niet van de lucht. Het ooit zo geroemde veld is verworden tot een klaagveld. Dan zou nog weleens tot  problemen kunnen leiden voor de geplande doorstart van Eurovoetbal. Kun je ide talenten van internationale topclubs zo'n belabberd veld aanbieden? Het antwoord is nee! Daarom een welgemeend advies aan Frank de Vries, voorzitter van het nieuwe Eurovoetbal. Vraag alstublieft spoedbelet bij uw vroegere baas (de gemeente Groningen) en verzoek dringend om een snelle vervanging van deze tot op de draadversleten kunstgrasmat. Het zou toch een blamage zijn als een mogelijke herstart gebukt zou gaan onder antireclame voor Groningen.

Herbert Dijkstra, de schaats- en wielerspecialist van Studio Sport, gaat het theater in. Niet alleen, maar samen met niemand minder dan de befaamde pianist Jan Vayne, tevens een oud-klasgenoot. Maar ze hebben nog meer gemeen, een passie voor pianospelen. Doet Vayne dat beroepshalve en met veel succes, het toetsenspel van de 'amateur' Dijkstra blijft beperkt tot kleine kring. Hij doet het af en toe, zoals onlangs bij een bijeenkomst van de Historische Vereniging in zijn woonplaats Vries. Die opluisterde hij na de pauze op met bijzondere verhalen uit zijn actieve sporttijden (schaatsen en wielrennen), als ook zijn belevenissen in dienst van de NOS. En hij kwam met een primeurtje, een theatershow dus met Jan Vayne. Veel virtuoos pianospel doorspekt met prachtige verhalen uit de wielerwereld. De première is komende zaterdag (13 november) in het Atlastheater in Emmen, dat inmiddels al helemaal is uitverkocht. Vooralsnog blijft het bij een eenmalig optreden.  

Jans Abbingh en zijn echtgenoot Diane Abbingh-Woudstra zijn weer terug op hun geboortegrond. De stad Groningen in dit geval. Ze verlieten de stad 13 jaar geleden in 'dienst' van dochter Lois, die als 13-jarige al door het Emmer handbalinstituut E & O werd begeerd. In het spoor van dochterlief betrokken ze een mooi landhuis in de wijk De Rietlanden. Daar was het goed toeven, maar toch bleef het blauwwitte V en K-bloed door hun aderen stromen. Hoewel die club is gefuseerd met Sparta (V en S), leidde dat toch tot de terugkeer naar Stad. Om Lois hoeven ze zich geen zorgen meer te maken, Die verdient als handbalprof een goed belegde boterham bij clubs in Duitsland, Frankrijk, Rusland en nu Denemarken. Kort geleden kreeg de verhuizing derhalve zijn beslag. Jans en Diane Abbingh wonen in een fraai huis in de nieuwe stadswijk Reitdiephaven.

Henk Mulder, de broer van (Jan) en prominent WVV'er, gaat ook verhuizen. Hij leek vergroeid met zijn Winschoten, maar de oud-sportjournalist van de Winschoter Courant later Dagblad van het Noorden gaat, samen met zijn Ina, Sodom toch nog verlaten. Alleen is zijn nieuwe domicilie niet ver van Winschoten verwijderd. Henk en Ina gaan zich namelijk nestelen in de nabije Blauwestad, zeg maar het Wassenaar van Winschoten, waar ze een prachtige stulp aan het meer hebben gekocht. Met achter het huis een bootje met aanlegsteiger. Dat wordt een heerlijke 'oude' dag voor dit paar. 

Toch ook weer een triest bericht. In Belgrado is Dragutin Cermak overleden, nog wel op zijn (77ste) verjaardag. Cermak, roepnaam Misko, werd in 1973 de eerste professional bij Donar. En wat voor eentje.... Een heuse wereldster, die met een toenmalige Joegoslavië internationaal tot grote hoogte reikte. Nadat de medailles van het Olympisch toernooi van Mexico (1968) waren verdeeld, werd Cermak gekozen in het All Star Team. Vijf jaar later mocht de sterspeler als 29-jarige, met  dank voor bewezen diensten, zijn toenmalige communistische land verlaten om in zijn nadagen het 'Westen' nog wat geld te kunnen verdienen met zijn basketbalgaven. Groningen werd zijn nieuwe bestemming, waar Donar in Nationale Nederlanden een ruimhartige sponsor had gestrikt. Leo Wubbolt, destijds één van de Groninger spelers, weet het nog goed. "Misko kwam hier om te af te bouwen en te cashen. Hij bedong een mooie Alfa Romeo en rookte dunne filtersigaretjes." En wat hij meenam uit Belgrado was ook niet mis, Vasna, een bloedmooie filmster. Na twee jaar hield dit Groninger avontuur op. Wubbolt: "We hebben veel van hem geleerd. Want omdat onze coach van toen, Hans Perrier, niet in Groningen woonde, leidde Misko ook veel trainingen.""

Wilt u meer over deze voormalige wereldtopper lezen, dan kan ik u mijn onlangs verschenen boek 100 jaar Topsport in Stad aanbevelen. Daarin is een heel hoofdstuk aan Misko Cermak gewijd. Een ideaal geschenk voor Sinterklaas. Althans voor iemand die van sport houdt en wel eens wil lezen wat voor moois Groningen op sportgebied zoal heeft voortgebracht. "Heerlijk om te lezen en nog eens terug te kijken," mailde Jaap Lenstra, Groningens meest kritische sportgoeroe, mij afgelopen week. Hij heeft het verslonden. Kortom, het is maar dat u het weet en dat u later niet kunt zeggen: Had ik dat maar geweten? Het boek is verkrijgbaar via de website van uitgeverij Profiel in Bedum, in de boekwinkels uiteraard, maar ik kan het zelf ook leveren. Inclusief, indien gewenst, een bijpassend voorwoordje.