Hoe de unieke identiteit van

Donar bewaard is gebleven

Op de spelersbus van Feyenoord staat deze tekst: Niets is sterker dan dat ene woord. Het laat zich raden welk woord wordt bedoeld. Jawel, Feyenoord dus.

In Groningen houden we niet van plagiaat, maar deze slogan zou ook niet op de spelersbus van Donar misstaan. Want ja, in een halve eeuw Donar is diverse keren geprobeerd de naam Donar uit te vlakken. De club van haar identieke identiteit te beroven. Die pogingen gebeurden onder commerciële motieven. De eerste grote suikeroom van Donar, Nationale Nederlanden, gunde Donar nog een plaatsje in de naamgeving. Nationale Nederlanden/Donar, kortweg NN/Donar genoemd in de media. Zoals latere hoofdsponsors als Ahrend en RZG het ook bij simpele koppeling hielden. En dus werd er in de Evenementenhal gewoon DO-NAR, DO-NAR gescandeerd in MartiniPlaza.

Heel anders was de situatie in 2003 toen beheer- en beleggingsgigant Hanzevast zich genegen voelde om Donar te injecteren met een forse kapitaalsinjectie. Maar alleen dan, was de onverbiddelijke voorwaarde van Hanzevast, als Donar onder de naam van MPC Capitals bij de bond zou worden ingeschreven. Nou waren naamswijzigingen vanwege sponsorbelangen in de Nederlandse zaalsportwereld verre van ongebruikelijk, maar een geuzennaam als Donar zo maar even de balk gooien was toch wel even een brug te ver. Het gebeurde toch, want ja, voor wat (een vette pot geld) hoort wat. 

Toch bleef Donar gewoon Donar. Dank zij het Groninger publiek. Dat kreeg het scanderen van CA-PI-TALS, CA-PI-TALS niet uit haar strot. Als er aangemoedigd moest worden, was en bleef het DO-NAR, DO-NAR. Van hetzelfde laken een pak ging het in 2009, toen gasgigant Gasterra de knuffelclub van Groningen met een bom duiten verblijdde. Ook deze multinational eiste de hoofdprijs als wederdienst, de clubnaam. Gasterra Flames werd geboren. Maar zeker niet in de armen van het Donar-legioen gesloten. Niemand die het in zijn hoofd haalde GAS-TER-RA te scanderen. Het was en bleef DO-NAR. En zo is Donar in een halve eeuw een even krachtige als unieke merknaam in de nationale sportwereld geworden. Qua financiën de grootste zaalsportclub van Nederland zelfs.

Na 50 jaar is dat een historisch boek waard geworden. Nee, het is nog niet te koop in de boekwinkels. Dat gebeurt pas eind september. Maar u kunt het al wel vast bestellen bij de Donar fanshop. En ook nog met korting. Dan betaalt u 33 euro in plaats van 38. Als Donarwatcher van het eerste uur, anno 1970, zeg ik DOEN!!!

Ooit was hij, Piet Doornbos, een gevierd man in het doel van Velocitas, in de periode dat die club nog een paar jaar in het betaalde voetbal actief was. Maar wie weet het nog? Zelfs Velo, waar hij toch tientallen jaren op de ledenlijst stond, vond het blijkbaar niet nodig via de geëigende mediakanalen kond te doen van zijn dood, enkele weken geleden. Ik kreeg bij toeval te horen, via een telefoontje met John Schokker, hoofdsponsor van de groenwitte club. 

Zijn dood kwam niet onverwacht, Hij was al op leeftijd (85) en Piets kaarsje brandde langzaam maar onverbiddelijk af. Zijn fietstochten in Stad en Ommeland om Velo 1 te zien spelen, zaten er al een tijdje niet meer in. Dat moet een mentaal gemis voor hem zijn geweest. Want Piet Doornbos (rechts op de foto) was een op en top Velocitaan. Op 10 juni j.l zou hij begiftigd worden met een speld ter ere van zijn 65-jarig lidmaatschap. Dat lukte al niet meer.

Nadat zijn actieve carrière er op zat, werd hij clubgrensrechter. En daarna zat hij jarenlang moederziel alleen in het kaartverkoophokje van het - nooit afgemaakte - stadion Stadspark. Hij liet er zelfs geen muisje zonder te betalen door. Elke gulden was er eentje. Met smoesjes en nepkaarten hoefde je niet bij hem aan te komen. Totdat Velo zo ver was afgezakt dat je met goed fatsoen geen toegangsprijs voor wedstrijden van het vlaggenschop meer kon vragen.  Waarna hij langs de lijn bleef kijken als gewoon toeschouwer. Nou ja, gewoon......

Zijn liefde voor Velo stak hij te pas en te onpas niet onder stoelen of banken. En als de naam Be Quick viel, kreeg je hem zelfs op de kast. Geen grotere Be Quick-hater in de Stad dan Piet Doornbos. De Good Old was in zijn ogen een foute eliteclub. Die afkeer ging zelfs zo ver dat hij tijdens een rondje fietsen om het Paterswoldsemeer  voormalig Be Quick-voorzitter Bauke Draaisma zag staan naast zijn fiets. Hij had lek gereden. Hoewel Piet als veelfietser altijd plakspul bij zich had, liet hij pechvogel Draaisma mooi ter plekke staan. Het gaf hem een satanisch genoegen.  

Piet werd door Velocitas, toen het nog in het profvoetbal actief was, ontdekt toen hij nog in het doel van de zaterdagclub GCSV stond. Of Piet bij Velo wilde komen keepen, kon hij ook nog een paar centen verdienen.  

Nou, dat wilde de talentvolle keeper wel. Er was echter één probleem: in Huize Doornbos stond de gereformeerde leer met afstand op één en was zondagvoetbal zo ongeveer het grootste taboe dat bestond. Zoon Piet moest dan ter kerke, liefst twee keer per dag. Daar had Piet echter niet veel belang bij. Als het maar enigszins kon, bedacht hij een smoes om het godsgebouw links te laten liggen. Daar was hij deugniet genoeg voor.
Daarom ook kon hij de verleiding van Velocitas niet weerstaan. Wie van zijn vrienden kreeg nou de kans profvoetballer te worden? Dus tekende hij stiekem een semiprofcontract bij Velo, destijds een de meest gerenommeerde clubs van de stad, bijschrijven. En ja, hij kon wel een leuke ijverdienste gebruiken. Dat de wedstrijden van Velocitas uitgebreid de krant haalden, kon hem niets schelen. Want, zo redeneerde hij, alles wat zondagsport was, lazen pa en moe toch niet.
Geruime tijd ging dat goed, totdat de heer des huizes een keer door een kennis werd gevraagd of die Piet Doornbos, die in de krant altijd zulke goede kritieken kreeg als spectaculaire en moedige keeper van Velocitas, misschien een zoon van hem was. Pa Doornbos dacht van niet en ja... er zijn wel meer hondjes die Fikkie heten.
Maar voor alle zekerheid vroeg hij Piet toch maar eens op de man af. Piet wilde er toen ook niet meer om liegen, zo was hij ook wel weer opgevoed. Zijn biecht (hoewel, dit is een katholiek begrip) werd hem niet in dank afgenomen, dat spreekt voor zich. Een tijd lang was de sfeer in huize Doornbos zelfs om te snijden. Uiteindelijk gaf vader Doornbos zich toch gewonnen. Piet Doornbos kon er op zijn ouwe dag, desgevraagd, nog smakelijk over vertellen.

Derde Helft

 Beste mensen, wie kan mij aan dit boek helpen? 

 

Mag ik even uw aandacht voor deze prachtige foto uit de oude

doos van drie noordelijke topatleten, ruim vijftig jaar geleden gemaakt tijdens wedstrijden in het Stadspark. Om precies te zijn op Koninginnedag 1971. Hindes kunnen niet in hun schaduw staan, zo mooi als deze nog jonge jongemannen lopen. Het bijzondere van deze plaat is dat ze tijdens hun 800 meter synchroon zijn 'geknipt'. Dat was toen voor de (onbekende) fotograaf moeilijker dan tegenwoordig, nu een je fototoestellen hebt die gelijk een ratelend machinegeweer tig-opnames per seconde maakt. Het lijkt wel of dit stijlvolle trio bezig is aan een ploegenachtervolging, gestroomlijnd in elkaars gelid om zo min mogelijk wind te vangen. Maar deze discipline heb je in de atletiek niet. Nee, hier wordt individueel om de zege gelopen over een afstand van 800 meter. De man die op kop loopt en dus het tempo bepaalt is Carsten Kamp, één van de toppers destijds van GVAV Rapiditas. Achter hem zien we de immer strijdbare Pieter Vos van de toen nog florerende vereniging Nurmi, door voetballende Velocitanen opgericht en vernoemd naar de Finse looplegende Paavo Nurmi. 

De laatste man van dit trio hardlopers is Kees Bijmolt, eveneens een GVAV'er. Hem kennen we niet zo zeer van vroeger. Hij was geen topper, zei hij zelf altijd met aandoenlijke bescheidenheid als deze foto op tafel kwam. Meer een verdienstelijke meeloper, zei hij er dan zachtjes achteraan. Nee, Kees Bijmolt, die onlangs op 74-jarige leeftijd overleed, werd pas écht bekend nadat hij zijn spikes aan de spreekwoordelijke wilgen had gehangen en zijn liefde voor de Moeder Aller Sporten voortzette als organisator. Hij profileerde zich als wedstrijdleider (geen racedirector - die benaming vond hij altijd wat snoeverig) van de Stadsloop in Appingedam, die uitgroeide tot een loopfestijn van internationale allure. Dat was ook de drive van de organisator Kees Bijmolt; zijn Appingedam, het knusse stadje dat hem zo na aan het hart lag, op de kaart zetten. Dat lukte met die Stadsloop cum laude. Kees reisde stad en land om kilometers vretende toppers te bewegen toch vooral een keertje naar Appingedam te komen voor twee rondjes Wijkstraat. Zijn startlijst moest altijd kunnen tippen aan die van de Vier MIjl van Groningen. De vedetten (m/v) werden altijd gastvrij ontvangen en traditioneel met een afterparty in de tuin van Kees en zijn eega Willy ook weer met alle egards uitgeleide gedaan. Daarom kreeg je als langeafstandsloper alom te horen dat Appingedam op je bucketlijst moest staan. 

Maar niet alleen met hardlopers zette Kees Bijmolt zijn Appingedam in de schijnwerpers, ook met andere sporten deed hij dat. Zoals met de betoverende Hangkeukens-schaatsmarathon in 2014, samen met zijn boezemvriend Hans Meijer geregisseerd. Ook wielrenners en -rensters van internationale allure bood hij startgelegenheden in Daam, veelal opgeluisterd met sfeervolle sponsorbijeenkomsten in de historische Nicolaïkerk. Zijn laatste kunstje was de opname van Appingedam in de (start)plaatsen van het WK wielrennen 2020, dat de UCI aan Groningen en Drenthe had toegekend. Maar door dat mondiale feest ging een lelijke politieke streep in de Statenzaal van de provincie Groningen en dat heeft Kees tot aan zijn sterfdag, 2 augustus 2022, hartzeer bezorgd.

De laatste jaren was Kees Bijlholt actief in een door hem geïnitieerd seniorenconvent, een selectief gezelschap veteranen die op enigerlei wijze hun sporen in de noordelijke sportwereld hebben verdiend. Kees was door mij tot vanwege zijn organisatorische kwaliteiten tot secretaris-generaal gebombardeerd. Vond hij ook nogal overdreven, maar accepteerde deze titulatuur zonder mokken. En ook dit 'werk' zat hem als gegoten. Dat leidde tot boeiende benen-op-tafel-gesprekken met noordelijke sporttoppers als Henk Kraaijenhof, Dick Lukkien, Gerard Kemkers, Jochem Kamphuis, Jur Vrieling, Nynke Klopstra, Riemer van der Velde en Adriaan Helmantel. Maar niet nadat Kees met deze zin onze gasten geruststelde: "Alles wat hier wordt gezegd blijft binnenskamers."

Totdat Magere Hein onze Kees op een onbewaakt moment genadeloos te grazen nam en de voormalige hinde, die zich in een meesterlijke organisator/promotor had getransformeerd en die hem het ridderschap in de Orde van Oranje Nassau opleverde, in een onontkoombare houdgreep nam. Kees kreeg als 75-jarige senior niet eens de kans meer om af te kloppen. Het was plotsklaps over en uit met zijn bestaan. Wat rest zijn onvergetelijke herinneringen. En dit eresaluut.

Derde Helft extra

Dit is een foto van Be Quick uit de beginjaren zestig van de vorige eeuw, toen de Good Old nog in het betaalde voetbal actief was. Deze  elftalfoto is een eerbetoon aan Herman Mengerink (gehurkt tweede van links), die maandag 8 augustus op 80-jarige leeftijd is overleden als gevolg van alom zo gevreesde en slopende ziekte. Herman gold destijds als één van de grote talenten op de Esserberg, samen met Gerard Oosterloo (links naast hem), Johan Wieringa (rechts naast hem en Dré Woest (daar weer naast). Hij behoorde in 1960 tot tot de selectie van het kampioenselftal van de tweede divisie B. De bijbehorende promotie was de inleiding van een aanval die de stadshegemonie van GVAV moest doorbreken. Daarin bleven deze jonkies steken. Ergo, dat leidde de ondergang van de withemden in de betaalde sector in. In 1964 viel dit doek. Berooid en vele illusies armer moest het ooit zo grote Be Quick, jarenlang de vaandeldrager van het noordelijke voetbal, het professionele voetbaltoneel verlaten. Met het schaamrood op de kaken, want de degradatie ging gepaard met een schuld van bijna vier ton aan guldens. Uit deze failliete boedel werd Herman Mengerink opgepikt door het almachtige GVAV, de enige noordelijke representant in de eredivisie. Zijn meest historische wedstrijd in het Oosterpark op 15 november 1964, tegen Ajax. Niet zo zeer omdat als rechterspits stond opgesteld, maar bovenal omdat deze wedstrijd historische waarde kreeg vanwege het eredivisiedebuut van Johan Cruijff. Edoch,  Herman Mengerink zat toen echter wel bij de winnende partij. Het werd 3-1 voor de thuisclub. Tot een echte doorbraak wilde het echter niet komen voor de zoon van een politieman, die niet alleen als een strenge verkeersagent te boek stond, maar met de gevreesde 'blauwe taxi' ook het kattenkwaad in de stad bestreed. Zoon Herman werd geen blijvertje in de blauwwitte garde. Al na 1 seizoen (18 wedstrijden en 4 goals) moest hij, zijnde gewogen en te licht bevonden, zijn heil elders zoeken. Dat werd Zwolle. Niet bij PEC, maar de toenmalige aartsrivaal Zwolsche Boys op sportpark De Vrolijkheid. Ook dat werd geen succesverhaal, waarna hij bij Sportclub Cambuur zijn voetbalgeluk weer een beetje terugvond. Ook al omdat hij in Leeuwarden zijn maatje Johan Wieringa weer aantrof. 

De belofte die hij als jeugdige Be Quicker was, heeft hij echter nimmer in kunnen lossen. Daarvoor ontbrak het hem aan zowel mentale als fysieke kracht. Maar berustte hij op hoge leeftijd in Hoogkerk, meedoen in het betaalde voetbal was niet iedereen gegeven en dat had hij dan toch allemaal mooi meegemaakt. 

Voor de volledig nog even alle namen op de foto: staand vlnr Tonny Hansems, Jan Perdok, Chris Eimers, Ab (Appie) Hansems, Bas Paauwe, Fré Mensinga en Bé Siekman. Gehukt vlnr Gerard Oosterloo, Herman Mengerink, Johan Wieringa, Dré Woest en Tinus Nijhoving.

  

Derde Helft (373)

Helaas, moet ik deze aflevering beginnen met een treurig bericht. In Beilen is oud-wielrenner John Kerstholt overleden. John mocht slechts 44 jaar worden nadat hij, zoals hij zelf zei, twee jaar geleden in de verkeerde (levens)waaier terecht was gekomen. Die van de alom gevreesde ziekte. Op mentale kracht probeerde hij nog van alles om het aan het al snel  dreigende onheil te ontkomen, maar het mocht niet baten.

John Kerstholt, geboren in de stad Groningen maar getogen in Muntendam, behoorde twee decennia geleden tot de elite van het noordelijke amateurpeloton. Hij maakte als wilskrachtige renner - zeg maar een stoemper - van WSV Emmen en de Noordelijke Wieler Vereniging Groningen indruk met het malen op grote verzetten, wat hem mijnerzijds de bijnaam de Museeuw van het Noorden opleverde. De Belgische klassiekerkoning van weleer Johan Museeuw, alias de Leeuw van Vlaanderen, zette op die manier tal van grote koersen naar zijn hand, onder meer het WK van Lugano in 1996.

De mooiste triomf van John Kerstholt was het winnen van de Omloop van de Veenkoloniën in 2000. Dat leverde aan de meet in Veendam onvergetelijke emotionele taferelen op, die gepaard gingen met rijkelijk vloeiende vreugdetranen. Niet alleen bij John, maar ook bij moeder Lineke. Datzelfde gebeurde toen hij als plaatselijk favoriet de Ronde van Muntendam op zijn naam schreef. Een veelwinnaar was John Kerstholt niet, maar met zijn koersinzicht en waaierexpertise droeg hij bij aan tal van zeges bij de ploegen waarvoor hij reed. Dat deed hij nadat hij was gestopt en ploegleider werd bij de Noordelijke Wieler Vereniging Groningen (NWVG) werd. Ook was John Kerstholt de eerste koersdirecteur van de Slag om Norg, de koers die over gedeeltelijk onverharde paden voert die mede dank zij hem een succesnummer is geworden op de nationale wielerkaart.

Met een stijlvolle uitvaart in de Stefanuskerk in Beilen is afscheid genomen van John, die een vrouw en twee kinderen achterlaat. Naast familie en vrienden waren ook wielervrienden als Jan, Allard en Addy Engels, Arend Dubbelboer, Freddy van der Werff en Ben Timmerman hierbij aanwezig. Addy Engels, één van de ploegleiders van de Jumbo Visma-ploeg, zong op indrukwekkende wijze het lied Friendship, waarbij hij zich zelf op de gitaar begeleidde.    

In het oefenprogramma van FC Groningen richting de seizoenstart van de eredivisie, is ook een wedstrijd met een speciaal tintje opgenomen. Het betreft een eerbetoon aan clubicoon Piet Fransen. Dat gebeurt op initiatief van Velocitas 1897, dat haar 125-jarig bestaan extra luister wilde bijzetten met een wedstrijd tussen de twee Groninger bekerwinnaars. Velo won de cup in 1934 en de FC deed dat in 2015, het jaar waarin Piet Fransen overleed. Die uitnodiging van Velo werd door de FC welwillend beantwoord en op 27 juli treden beide clubs aan voor de slag om de Piet Fransen Bokaal. Dat gebeurt in Hoogkerk bij HFC '15 omdat daar nog op gras wordt gevoetbald en dat was voor de profclub wel een voorwaarde. 

Piet Fransen is voor beide clubs van grote waarde geweest. Hij begon zijn carrière na de oorlog bij Velocitas, waar zijn vader Geert ook actief was. Fransen senior deed zelfs mee in de cupfinale van 1934, waarin Feijenoord na verlenging met 3-2 werd verslagen. Piet werd na de oorlog lid van de groenwitte club en ontpopte zich in het Stadspark al snel als de beste speler. Samen met zijn makker Bé Kuiper debuteerden ze in 1955 met Velo in het betaalde voetbal. In de tweede divisie onderscheidden beiden zich ook en dat leidde in 1956 tot een spraakmakende dubbeltransfer naar het rijkere GVAV, dat toen net naar de eredivisie was gepromoveerd. In het Oosterpark ontwikkelde Fransen zich zelfs tot international. Hij beëindigde zijn fraaie loopbaan als speler van FC Groningen, waar hij vervolgens nog vele jaren actief was als scout.

Kees Bijmolt heeft jarenlang furore gemaakt als wedstrijdleider van de Stadsloop in Appingedam, die onder zijn leiding uitgroeide tot een loopfestijn van internationale allure. Toen Kees daarmee stopte omdat hij het wat rustiger aan wilde doen, bleef zijn sporthart toch ronken. Dat leidde in 2017 tot de oprichting van een seniorenconvent, dat periodiek bijeenkwam voor een benen-op-tafel-gesprek met prominente sportmensen. Voor dit selecte gezelschap werden uitverkoren: Henk Kok (ex-anchorman RTV Noord), Roelof Hoekman (oud-sportredacteur van het Nieuwsblad van het Noorden en ex-doelman van ACV en Oranje Nassau), Hans Meijer (oud-keeper van Be Quick 1887 en voormalig trainer van Appingedam), Glenn Pinas (oud-coach van Donar, Red Giants en het Nederlands team), Romke Hoogstra (oud-topman Eurovoetbal en venuemanager van de UEFA) en schrijver dezes. Ze hebben het  eerste lustrum gehaald met gasten als Adriaan Helmantel (wielercoach), Dick Lukkien (voetbaltrainer), Jur Vrieling (springruiter), Nynke Klopstra (ex-topjudoka), Jochem Kamphuis (scheidsrechter betaald voetbal), Riemer van der Velde (oud-voorzitter SC Heerenveen), Gerard Kemkers (schaatscoach), Marcel Groninger (assistent-coach Jong Oranje), Mischa Visser (bondcoach bij de jeugd van de KNVB), Evert ten Napel (voetbalcommentator), Arjan Taay (volleybalcoach en laatstelijk Jacques J. d'Ancona (scheidsrechtersprominent).   

Derde Helft (372)

Er is een boek verschenen over Groningen en de Eerste Wereldoorlog. Maar, zal u direct denken, Nederland had daar toch geen last van, was immers neutraal? Dat klopt, maar zijdelings kreeg Nederland, en ook Groningen, te maken met dit wapengekletter tussen 1914 en 1918. Zo veel zelfs dat Henk van der Linden en Tom Sas er een boek van bijna 400 bladzijden over hebben geproduceerd. In hun boek staat ook een hoofdstuk over de Groninger sportwereld in die tijd. Die leed niet onder het oorlogsgeweld, maar profiteerde er zelfs van. Dat gold met name de voetballerij, want die kreeg fikse impulsen nadat 1500 Engelse militairen na een een verloren slag bij Antwerpen in Groningen werden geïnterneerd. Onder het zingen van de Tipperary-mars streken zij neer op het exercitieterrein van de  Rabenhauptkazerne achter het Sterrebos, waar een barakkenkamp was opgetrokken. Daar hoorde ook een sportveld bij en daarop werd naar hartenlust door de Engelse militairen gevoetbald en gerugbyd. Ze organiseerden een eigen competitie, maar al gauw werd er ook tegen Groninger clubs gevoetbald en die profiteerden dankbaar. Deze Engelse leerschool leidde indirect zelfs tot de enige landstitel van Be Quick in 1920. Eén van de geïnterneerden, Harry Waites, was als trainer-coach de grondlegger van dit unieke succes. Enkele jaren later - in 1924 - deed hij dat kunstje ook nog eens over bij Feijenoord.

Slechts corona kon de opmars van Velocitas 1897 stoppen in het zaterdagvoetbal. Maar nu deze pandemie (voorlopig?) de aftocht heeft geblazen, hebben de groenwitten dan eindelijk de tweede klasse bereikt. Met vlag en wimpel zelfs. Dat is echter nog niet het einddoel. Dat is minimaal de eerste klasse. Maar er is toch een kink in deze succesvolle kabel gekomen. Velo ziet met lede ogen haar meest scorende spelers vertrekken. Topschutter Quinn Mekel houdt het voetbal voor gezien om zich meer te kunnen richten op zijn sportschool en Sam Wormmeester, ook een jongen die het net gemakkelijk vindt, maakt een transfer naar Buitenpost. De ambitieuze Friese hoofdklasser schijnt Wormmeester een aantrekkelijke aanbieding te hebben gedaan. Samen was het duo Quinn & Sam afgelopen seizoen goed voor liefst 64 goals. Eerstgenoemde kwam tot 41 treffers, Wormmeester trof 23 keer de roos.

Er is nog een Velocitaan heengegaan, maar deze voor eeuwig. Het is niemand minder dan Maarten Gnodde. Geen groot voetballer, maar wel een kei van een vrijwilliger. Niet alleen op de velden in het Stadspark. maar ook heeft hij veel verdiensten gehad voor het er ziele gegane Eurovoetbal, dat overigens misschien volgend jaar uit de as zal herrijzen. Maar dan zonder Maarten Gnodde, die na jaren van afnemende gezondheid op 84-jarige leeftijd is overleden. Gnodde was als iconische chef vervoerszaken van Eurovoetbal zo ongeveer de meest door speaker Sierd de Vos omgeroepen man van het toernooi. Dat ging dan meestal zo. "Attentie Maarten Gnodde, Real Madrid wacht op vervoer." Lang duurde dat dan niet meer, want Maarten Gnodde regelde dat soort zaken stante pede. 

Bij een andere voormalige voetbalgrootmacht in de stad Groningen, GVAV Rapiditas, zijn het feestweken. Net als Velo is het vlaggenschip van blauwwitten gepromoveerd, zij naar de eerste klasse van het zondagvoetbal. Bestuurslid Ronald Senechal vervuld van trots: "Dat hebben we met allemaal eigen spelers gedaan en bij ons gaat ook niemand weg. Volgende week valt er nog meer te feesten op Kardinge, want dan wordt het uitgestelde eeuwfeest gevierd. Dat zou vorig jaar al gebeurd moeten zijn, want GVAV dateert van 26 januari 1921. Echter, ook hier verziekte corona de boel letterlijk en figuurlijk. In het kader van alle festiviteiten is het clubhuis in een tijdelijk museum veranderd, met uiteraard ook veel herinneringen aan de tijd dat GVAV anno 1956 de eerste noordelijke eredivisieclub was. 

We blijven ook nog even afscheid nemen, want ook de absolute topscorer van het noordelijke amateurvoetbal, Freddy de Grooth, houdt het voor gezien. Hij wordt trainer van zijn club Groninger Boys. De Grooth, door Dagblad-verslaggever Paul Zweverink gezegend als het lekker beklijvende Freddy Frikandel (hij lustte er na een training wel drie), heeft er na een rondgang langs diverse clubs liefst 544 doelpunten op zijn naam geschreven. Een record dat niet snel verbeterd zal worden. Quinn Mekel leek nog een kanshebber, maar de zoon van basketbalbalcoach Anjo Mekel stopt er dus ook mee. Nog even de clubs waar de fors aan de maat zijnde De Grooth veelal de gevierde man was: PKC, Pelikaan S, GVAV, VVK, DIO Groningen en Groninger Boys. 

En dan was er nog het afscheid van Henk Krans. Hij was ruim een halve eeuw een graag geziene arbitrale verschijning op de noordelijke voetbalvelden. Maar ook voor hem is de tijd van gaan - op 73-jarige leeftijd - gekomen. Op de laatste zaterdag van mei floot hij zijn laatste wedstrijd, Jong FC Lewenborg 1 vs Jong GVAV Rapiditas 2. Tien minuten voor tijd kreeg hij de rode kaart van zijn zoon en kon hij gaan douchen. Via een erehaag van de spelers van beide clubs en zwaaiend met een fraaie bos bloemen verliet hij het veld. Een carrière van liefst 52 jaar zat er op. Gertjan Lania was zijn vervanger voor de slotfase, waarna de arbitrale good old in de kantine van de Lewenborgers nog hartstochtelijk werd toegezongen en met een shirt van deze FC uitgezwaaid. Krans gaat overigens nog niet verloren voor de scheidsrechterij. Hij blijft actief lid van de succesvolle scheidsrechtersvereniging Groningen en Omstreken en gaat als waarnemer van de KNVB wedstrijden bezoeken.