Derde Helft (122)

Sinds er anno 1887, het oprichtingsjaar van Be Quick, in Groningen competitief wordt gevoetbald, heeft de stad zich van meet af aan geprofileerd als een voetbalstad. Tal van helden, iconen en legendes zijn bijgezet in de historie, maar een standbeeld, toch het hoogst haalbare als het om ‘eeuwig’ eerbetoon gaat was tot afgelopen zaterdag voor niemand weggelegd. Aan kandidaten geen gebrek. Denk aan de Be Quick-internationals Hans Tetzner, later furore makend als de nationale voetbalknietjesdokter, en Evert van Linge, die als architect ook nog eens het Esserbergstadion ontwierp. Otto Bonsema – eerst Velocitas, daarna GVAV – had (heeft) er ook wel eentje verdiend, net als Martin Koeman.

Onze sportcultuur zit echter helaas zo in elkaar dat we grootheden van weleer redelijk snel vergeten. Maar daar komt langzaam verandering in. Zie de supportersvereniging van FC Groningen, dat haar 30-jarig bestaan cachet gaf door kunstenares Lia Krol opdracht te geven een standbeeld te maken van Tonny van Leeuwen. Hoewel deze buitengewoon spectaculaire keeper al weer 43 jaar geleden dodelijk verongelukte, spreekt hij de oudere FC-supporters nog altijd tot de verbeelding. Het meest treffende staaltje daarvan bij de onthulling van het beeld kwam op naam van Tinus Jager uit Niekerk. Hij had twee sinaasappels meegenomen en legde die liefdevol neer bij het monument. Vanwaar dit gebaar? Nou, Tonny kreeg voor elke thuiswedstrijd een sinaasappelregen van de Zaagmulderswegzijde. Want Tonnie onderhield zijn vitaminepeil tijdens wedstrijden met schijfjes van deze zuidvrucht.

Behalve veel supporters uit de goede ouwe tijd, gaven ook Tonny’s ploeggenoten van toen acte de présence. Van hen was Piet Fransen, Tonny’s stapmaatje, uitverkoren om het doek van het beeld te trekken. Piet, eveneens een legende, deed dat zoals we hem kennen bij dit soort eerbetoon; geëmotioneerd. Met een traan in zijn linker ooghoek: “Ik hoop dat ik na mijn tijd naast hem mag komen staan.”

John Schurer, de voorzitter van de supportersvereniging, hoopte dat dát nog even duurt, want, zo zei hij, alleen doden krijgen een standbeeld. Welke coryfeeën van weleer zag ik nog meer? Nou Rikkert Lacrois (80 inmiddels en met twee kunstknieën), oud-trainer Ron Groenewoud, Wim Visser, Geert Schuurman (reservekeeper achter Tonnie), Dick van Vlierden, Theo Buijs (kwam van Ajax), Jantje Hordijk (kwam van Feyenoord), de Drentse windhond Henny Weering, Schansker Wubbie Smeins, Jaap Kooistra, Maarten Kooij, Henk ‘peikie’ Oosterwold, Peter Eimers, Azing Griever, Jaap Wolters en Hans Wortelboer. De laatste, een icoon uit de glorietijd van WVV, beweegt zich al jaren voort in een rolstoel als gevolg van een beschadigde ruggenwervel.

Ook van deze partij; Heinz Libuda, ooit een technische Duitse middenvelder. Hij woont tegenwoordig in Warstein, daar waar het gelijknamige bier wordt geproduceerd. En o ja, de 68-jarige Jaap Wolters (later nog rugbyer geweest) is als enige nog regelmatig in training, elke woensdag bij de superveteranen van Be Quick. “Dan zeg ik altijd tegen mijn vrouw, ik ga naar de euthanasietraining.”

Op naar het volgende standbeeld.