Ooit was hij, Piet Doornbos, een gevierd man in het doel van Velocitas, in de periode dat die club nog een paar jaar in het betaalde voetbal actief was. Maar wie weet het nog? Zelfs Velo, waar hij toch tientallen jaren op de ledenlijst stond, vond het blijkbaar niet nodig via de geëigende mediakanalen kond te doen van zijn dood, enkele weken geleden. Ik kreeg bij toeval te horen, via een telefoontje met John Schokker, hoofdsponsor van de groenwitte club. 

Zijn dood kwam niet onverwacht, Hij was al op leeftijd (85) en Piets kaarsje brandde langzaam maar onverbiddelijk af. Zijn fietstochten in Stad en Ommeland om Velo 1 te zien spelen, zaten er al een tijdje niet meer in. Dat moet een mentaal gemis voor hem zijn geweest. Want Piet Doornbos (rechts op de foto) was een op en top Velocitaan. Op 10 juni j.l zou hij begiftigd worden met een speld ter ere van zijn 65-jarig lidmaatschap. Dat lukte al niet meer.

Nadat zijn actieve carrière er op zat, werd hij clubgrensrechter. En daarna zat hij jarenlang moederziel alleen in het kaartverkoophokje van het - nooit afgemaakte - stadion Stadspark. Hij liet er zelfs geen muisje zonder te betalen door. Elke gulden was er eentje. Met smoesjes en nepkaarten hoefde je niet bij hem aan te komen. Totdat Velo zo ver was afgezakt dat je met goed fatsoen geen toegangsprijs voor wedstrijden van het vlaggenschop meer kon vragen.  Waarna hij langs de lijn bleef kijken als gewoon toeschouwer. Nou ja, gewoon......

Zijn liefde voor Velo stak hij te pas en te onpas niet onder stoelen of banken. En als de naam Be Quick viel, kreeg je hem zelfs op de kast. Geen grotere Be Quick-hater in de Stad dan Piet Doornbos. De Good Old was in zijn ogen een foute eliteclub. Die afkeer ging zelfs zo ver dat hij tijdens een rondje fietsen om het Paterswoldsemeer  voormalig Be Quick-voorzitter Bauke Draaisma zag staan naast zijn fiets. Hij had lek gereden. Hoewel Piet als veelfietser altijd plakspul bij zich had, liet hij pechvogel Draaisma mooi ter plekke staan. Het gaf hem een satanisch genoegen.  

Piet werd door Velocitas, toen het nog in het profvoetbal actief was, ontdekt toen hij nog in het doel van de zaterdagclub GCSV stond. Of Piet bij Velo wilde komen keepen, kon hij ook nog een paar centen verdienen.  

Nou, dat wilde de talentvolle keeper wel. Er was echter één probleem: in Huize Doornbos stond de gereformeerde leer met afstand op één en was zondagvoetbal zo ongeveer het grootste taboe dat bestond. Zoon Piet moest dan ter kerke, liefst twee keer per dag. Daar had Piet echter niet veel belang bij. Als het maar enigszins kon, bedacht hij een smoes om het godsgebouw links te laten liggen. Daar was hij deugniet genoeg voor.
Daarom ook kon hij de verleiding van Velocitas niet weerstaan. Wie van zijn vrienden kreeg nou de kans profvoetballer te worden? Dus tekende hij stiekem een semiprofcontract bij Velo, destijds een de meest gerenommeerde clubs van de stad, bijschrijven. En ja, hij kon wel een leuke ijverdienste gebruiken. Dat de wedstrijden van Velocitas uitgebreid de krant haalden, kon hem niets schelen. Want, zo redeneerde hij, alles wat zondagsport was, lazen pa en moe toch niet.
Geruime tijd ging dat goed, totdat de heer des huizes een keer door een kennis werd gevraagd of die Piet Doornbos, die in de krant altijd zulke goede kritieken kreeg als spectaculaire en moedige keeper van Velocitas, misschien een zoon van hem was. Pa Doornbos dacht van niet en ja... er zijn wel meer hondjes die Fikkie heten.
Maar voor alle zekerheid vroeg hij Piet toch maar eens op de man af. Piet wilde er toen ook niet meer om liegen, zo was hij ook wel weer opgevoed. Zijn biecht (hoewel, dit is een katholiek begrip) werd hem niet in dank afgenomen, dat spreekt voor zich. Een tijd lang was de sfeer in huize Doornbos zelfs om te snijden. Uiteindelijk gaf vader Doornbos zich toch gewonnen. Piet Doornbos kon er op zijn ouwe dag, desgevraagd, nog smakelijk over vertellen.

Derde Helft

 Beste mensen, wie kan mij aan dit boek helpen? 

 

Mag ik even uw aandacht voor deze prachtige foto uit de oude

doos van drie noordelijke topatleten, ruim vijftig jaar geleden gemaakt tijdens wedstrijden in het Stadspark. Om precies te zijn op Koninginnedag 1971. Hindes kunnen niet in hun schaduw staan, zo mooi als deze nog jonge jongemannen lopen. Het bijzondere van deze plaat is dat ze tijdens hun 800 meter synchroon zijn 'geknipt'. Dat was toen voor de (onbekende) fotograaf moeilijker dan tegenwoordig, nu een je fototoestellen hebt die gelijk een ratelend machinegeweer tig-opnames per seconde maakt. Het lijkt wel of dit stijlvolle trio bezig is aan een ploegenachtervolging, gestroomlijnd in elkaars gelid om zo min mogelijk wind te vangen. Maar deze discipline heb je in de atletiek niet. Nee, hier wordt individueel om de zege gelopen over een afstand van 800 meter. De man die op kop loopt en dus het tempo bepaalt is Carsten Kamp, één van de toppers destijds van GVAV Rapiditas. Achter hem zien we de immer strijdbare Pieter Vos van de toen nog florerende vereniging Nurmi, door voetballende Velocitanen opgericht en vernoemd naar de Finse looplegende Paavo Nurmi. 

De laatste man van dit trio hardlopers is Kees Bijmolt, eveneens een GVAV'er. Hem kennen we niet zo zeer van vroeger. Hij was geen topper, zei hij zelf altijd met aandoenlijke bescheidenheid als deze foto op tafel kwam. Meer een verdienstelijke meeloper, zei hij er dan zachtjes achteraan. Nee, Kees Bijmolt, die onlangs op 74-jarige leeftijd overleed, werd pas écht bekend nadat hij zijn spikes aan de spreekwoordelijke wilgen had gehangen en zijn liefde voor de Moeder Aller Sporten voortzette als organisator. Hij profileerde zich als wedstrijdleider (geen racedirector - die benaming vond hij altijd wat snoeverig) van de Stadsloop in Appingedam, die uitgroeide tot een loopfestijn van internationale allure. Dat was ook de drive van de organisator Kees Bijmolt; zijn Appingedam, het knusse stadje dat hem zo na aan het hart lag, op de kaart zetten. Dat lukte met die Stadsloop cum laude. Kees reisde stad en land om kilometers vretende toppers te bewegen toch vooral een keertje naar Appingedam te komen voor twee rondjes Wijkstraat. Zijn startlijst moest altijd kunnen tippen aan die van de Vier MIjl van Groningen. De vedetten (m/v) werden altijd gastvrij ontvangen en traditioneel met een afterparty in de tuin van Kees en zijn eega Willy ook weer met alle egards uitgeleide gedaan. Daarom kreeg je als langeafstandsloper alom te horen dat Appingedam op je bucketlijst moest staan. 

Maar niet alleen met hardlopers zette Kees Bijmolt zijn Appingedam in de schijnwerpers, ook met andere sporten deed hij dat. Zoals met de betoverende Hangkeukens-schaatsmarathon in 2014, samen met zijn boezemvriend Hans Meijer geregisseerd. Ook wielrenners en -rensters van internationale allure bood hij startgelegenheden in Daam, veelal opgeluisterd met sfeervolle sponsorbijeenkomsten in de historische Nicolaïkerk. Zijn laatste kunstje was de opname van Appingedam in de (start)plaatsen van het WK wielrennen 2020, dat de UCI aan Groningen en Drenthe had toegekend. Maar door dat mondiale feest ging een lelijke politieke streep in de Statenzaal van de provincie Groningen en dat heeft Kees tot aan zijn sterfdag, 2 augustus 2022, hartzeer bezorgd.

De laatste jaren was Kees Bijlholt actief in een door hem geïnitieerd seniorenconvent, een selectief gezelschap veteranen die op enigerlei wijze hun sporen in de noordelijke sportwereld hebben verdiend. Kees was door mij tot vanwege zijn organisatorische kwaliteiten tot secretaris-generaal gebombardeerd. Vond hij ook nogal overdreven, maar accepteerde deze titulatuur zonder mokken. En ook dit 'werk' zat hem als gegoten. Dat leidde tot boeiende benen-op-tafel-gesprekken met noordelijke sporttoppers als Henk Kraaijenhof, Dick Lukkien, Gerard Kemkers, Jochem Kamphuis, Jur Vrieling, Nynke Klopstra, Riemer van der Velde en Adriaan Helmantel. Maar niet nadat Kees met deze zin onze gasten geruststelde: "Alles wat hier wordt gezegd blijft binnenskamers."

Totdat Magere Hein onze Kees op een onbewaakt moment genadeloos te grazen nam en de voormalige hinde, die zich in een meesterlijke organisator/promotor had getransformeerd en die hem het ridderschap in de Orde van Oranje Nassau opleverde, in een onontkoombare houdgreep nam. Kees kreeg als 75-jarige senior niet eens de kans meer om af te kloppen. Het was plotsklaps over en uit met zijn bestaan. Wat rest zijn onvergetelijke herinneringen. En dit eresaluut.

Derde Helft extra

Dit is een foto van Be Quick uit de beginjaren zestig van de vorige eeuw, toen de Good Old nog in het betaalde voetbal actief was. Deze  elftalfoto is een eerbetoon aan Herman Mengerink (gehurkt tweede van links), die maandag 8 augustus op 80-jarige leeftijd is overleden als gevolg van alom zo gevreesde en slopende ziekte. Herman gold destijds als één van de grote talenten op de Esserberg, samen met Gerard Oosterloo (links naast hem), Johan Wieringa (rechts naast hem en Dré Woest (daar weer naast). Hij behoorde in 1960 tot tot de selectie van het kampioenselftal van de tweede divisie B. De bijbehorende promotie was de inleiding van een aanval die de stadshegemonie van GVAV moest doorbreken. Daarin bleven deze jonkies steken. Ergo, dat leidde de ondergang van de withemden in de betaalde sector in. In 1964 viel dit doek. Berooid en vele illusies armer moest het ooit zo grote Be Quick, jarenlang de vaandeldrager van het noordelijke voetbal, het professionele voetbaltoneel verlaten. Met het schaamrood op de kaken, want de degradatie ging gepaard met een schuld van bijna vier ton aan guldens. Uit deze failliete boedel werd Herman Mengerink opgepikt door het almachtige GVAV, de enige noordelijke representant in de eredivisie. Zijn meest historische wedstrijd in het Oosterpark op 15 november 1964, tegen Ajax. Niet zo zeer omdat als rechterspits stond opgesteld, maar bovenal omdat deze wedstrijd historische waarde kreeg vanwege het eredivisiedebuut van Johan Cruijff. Edoch,  Herman Mengerink zat toen echter wel bij de winnende partij. Het werd 3-1 voor de thuisclub. Tot een echte doorbraak wilde het echter niet komen voor de zoon van een politieman, die niet alleen als een strenge verkeersagent te boek stond, maar met de gevreesde 'blauwe taxi' ook het kattenkwaad in de stad bestreed. Zoon Herman werd geen blijvertje in de blauwwitte garde. Al na 1 seizoen (18 wedstrijden en 4 goals) moest hij, zijnde gewogen en te licht bevonden, zijn heil elders zoeken. Dat werd Zwolle. Niet bij PEC, maar de toenmalige aartsrivaal Zwolsche Boys op sportpark De Vrolijkheid. Ook dat werd geen succesverhaal, waarna hij bij Sportclub Cambuur zijn voetbalgeluk weer een beetje terugvond. Ook al omdat hij in Leeuwarden zijn maatje Johan Wieringa weer aantrof. 

De belofte die hij als jeugdige Be Quicker was, heeft hij echter nimmer in kunnen lossen. Daarvoor ontbrak het hem aan zowel mentale als fysieke kracht. Maar berustte hij op hoge leeftijd in Hoogkerk, meedoen in het betaalde voetbal was niet iedereen gegeven en dat had hij dan toch allemaal mooi meegemaakt. 

Voor de volledig nog even alle namen op de foto: staand vlnr Tonny Hansems, Jan Perdok, Chris Eimers, Ab (Appie) Hansems, Bas Paauwe, Fré Mensinga en Bé Siekman. Gehukt vlnr Gerard Oosterloo, Herman Mengerink, Johan Wieringa, Dré Woest en Tinus Nijhoving.

  

Derde Helft (373)

Helaas, moet ik deze aflevering beginnen met een treurig bericht. In Beilen is oud-wielrenner John Kerstholt overleden. John mocht slechts 44 jaar worden nadat hij, zoals hij zelf zei, twee jaar geleden in de verkeerde (levens)waaier terecht was gekomen. Die van de alom gevreesde ziekte. Op mentale kracht probeerde hij nog van alles om het aan het al snel  dreigende onheil te ontkomen, maar het mocht niet baten.

John Kerstholt, geboren in de stad Groningen maar getogen in Muntendam, behoorde twee decennia geleden tot de elite van het noordelijke amateurpeloton. Hij maakte als wilskrachtige renner - zeg maar een stoemper - van WSV Emmen en de Noordelijke Wieler Vereniging Groningen indruk met het malen op grote verzetten, wat hem mijnerzijds de bijnaam de Museeuw van het Noorden opleverde. De Belgische klassiekerkoning van weleer Johan Museeuw, alias de Leeuw van Vlaanderen, zette op die manier tal van grote koersen naar zijn hand, onder meer het WK van Lugano in 1996.

De mooiste triomf van John Kerstholt was het winnen van de Omloop van de Veenkoloniën in 2000. Dat leverde aan de meet in Veendam onvergetelijke emotionele taferelen op, die gepaard gingen met rijkelijk vloeiende vreugdetranen. Niet alleen bij John, maar ook bij moeder Lineke. Datzelfde gebeurde toen hij als plaatselijk favoriet de Ronde van Muntendam op zijn naam schreef. Een veelwinnaar was John Kerstholt niet, maar met zijn koersinzicht en waaierexpertise droeg hij bij aan tal van zeges bij de ploegen waarvoor hij reed. Dat deed hij nadat hij was gestopt en ploegleider werd bij de Noordelijke Wieler Vereniging Groningen (NWVG) werd. Ook was John Kerstholt de eerste koersdirecteur van de Slag om Norg, de koers die over gedeeltelijk onverharde paden voert die mede dank zij hem een succesnummer is geworden op de nationale wielerkaart.

Met een stijlvolle uitvaart in de Stefanuskerk in Beilen is afscheid genomen van John, die een vrouw en twee kinderen achterlaat. Naast familie en vrienden waren ook wielervrienden als Jan, Allard en Addy Engels, Arend Dubbelboer, Freddy van der Werff en Ben Timmerman hierbij aanwezig. Addy Engels, één van de ploegleiders van de Jumbo Visma-ploeg, zong op indrukwekkende wijze het lied Friendship, waarbij hij zich zelf op de gitaar begeleidde.    

In het oefenprogramma van FC Groningen richting de seizoenstart van de eredivisie, is ook een wedstrijd met een speciaal tintje opgenomen. Het betreft een eerbetoon aan clubicoon Piet Fransen. Dat gebeurt op initiatief van Velocitas 1897, dat haar 125-jarig bestaan extra luister wilde bijzetten met een wedstrijd tussen de twee Groninger bekerwinnaars. Velo won de cup in 1934 en de FC deed dat in 2015, het jaar waarin Piet Fransen overleed. Die uitnodiging van Velo werd door de FC welwillend beantwoord en op 27 juli treden beide clubs aan voor de slag om de Piet Fransen Bokaal. Dat gebeurt in Hoogkerk bij HFC '15 omdat daar nog op gras wordt gevoetbald en dat was voor de profclub wel een voorwaarde. 

Piet Fransen is voor beide clubs van grote waarde geweest. Hij begon zijn carrière na de oorlog bij Velocitas, waar zijn vader Geert ook actief was. Fransen senior deed zelfs mee in de cupfinale van 1934, waarin Feijenoord na verlenging met 3-2 werd verslagen. Piet werd na de oorlog lid van de groenwitte club en ontpopte zich in het Stadspark al snel als de beste speler. Samen met zijn makker Bé Kuiper debuteerden ze in 1955 met Velo in het betaalde voetbal. In de tweede divisie onderscheidden beiden zich ook en dat leidde in 1956 tot een spraakmakende dubbeltransfer naar het rijkere GVAV, dat toen net naar de eredivisie was gepromoveerd. In het Oosterpark ontwikkelde Fransen zich zelfs tot international. Hij beëindigde zijn fraaie loopbaan als speler van FC Groningen, waar hij vervolgens nog vele jaren actief was als scout.

Kees Bijmolt heeft jarenlang furore gemaakt als wedstrijdleider van de Stadsloop in Appingedam, die onder zijn leiding uitgroeide tot een loopfestijn van internationale allure. Toen Kees daarmee stopte omdat hij het wat rustiger aan wilde doen, bleef zijn sporthart toch ronken. Dat leidde in 2017 tot de oprichting van een seniorenconvent, dat periodiek bijeenkwam voor een benen-op-tafel-gesprek met prominente sportmensen. Voor dit selecte gezelschap werden uitverkoren: Henk Kok (ex-anchorman RTV Noord), Roelof Hoekman (oud-sportredacteur van het Nieuwsblad van het Noorden en ex-doelman van ACV en Oranje Nassau), Hans Meijer (oud-keeper van Be Quick 1887 en voormalig trainer van Appingedam), Glenn Pinas (oud-coach van Donar, Red Giants en het Nederlands team), Romke Hoogstra (oud-topman Eurovoetbal en venuemanager van de UEFA) en schrijver dezes. Ze hebben het  eerste lustrum gehaald met gasten als Adriaan Helmantel (wielercoach), Dick Lukkien (voetbaltrainer), Jur Vrieling (springruiter), Nynke Klopstra (ex-topjudoka), Jochem Kamphuis (scheidsrechter betaald voetbal), Riemer van der Velde (oud-voorzitter SC Heerenveen), Gerard Kemkers (schaatscoach), Marcel Groninger (assistent-coach Jong Oranje), Mischa Visser (bondcoach bij de jeugd van de KNVB), Evert ten Napel (voetbalcommentator), Arjan Taay (volleybalcoach en laatstelijk Jacques J. d'Ancona (scheidsrechtersprominent).   

Derde Helft (372)

Er is een boek verschenen over Groningen en de Eerste Wereldoorlog. Maar, zal u direct denken, Nederland had daar toch geen last van, was immers neutraal? Dat klopt, maar zijdelings kreeg Nederland, en ook Groningen, te maken met dit wapengekletter tussen 1914 en 1918. Zo veel zelfs dat Henk van der Linden en Tom Sas er een boek van bijna 400 bladzijden over hebben geproduceerd. In hun boek staat ook een hoofdstuk over de Groninger sportwereld in die tijd. Die leed niet onder het oorlogsgeweld, maar profiteerde er zelfs van. Dat gold met name de voetballerij, want die kreeg fikse impulsen nadat 1500 Engelse militairen na een een verloren slag bij Antwerpen in Groningen werden geïnterneerd. Onder het zingen van de Tipperary-mars streken zij neer op het exercitieterrein van de  Rabenhauptkazerne achter het Sterrebos, waar een barakkenkamp was opgetrokken. Daar hoorde ook een sportveld bij en daarop werd naar hartenlust door de Engelse militairen gevoetbald en gerugbyd. Ze organiseerden een eigen competitie, maar al gauw werd er ook tegen Groninger clubs gevoetbald en die profiteerden dankbaar. Deze Engelse leerschool leidde indirect zelfs tot de enige landstitel van Be Quick in 1920. Eén van de geïnterneerden, Harry Waites, was als trainer-coach de grondlegger van dit unieke succes. Enkele jaren later - in 1924 - deed hij dat kunstje ook nog eens over bij Feijenoord.

Slechts corona kon de opmars van Velocitas 1897 stoppen in het zaterdagvoetbal. Maar nu deze pandemie (voorlopig?) de aftocht heeft geblazen, hebben de groenwitten dan eindelijk de tweede klasse bereikt. Met vlag en wimpel zelfs. Dat is echter nog niet het einddoel. Dat is minimaal de eerste klasse. Maar er is toch een kink in deze succesvolle kabel gekomen. Velo ziet met lede ogen haar meest scorende spelers vertrekken. Topschutter Quinn Mekel houdt het voetbal voor gezien om zich meer te kunnen richten op zijn sportschool en Sam Wormmeester, ook een jongen die het net gemakkelijk vindt, maakt een transfer naar Buitenpost. De ambitieuze Friese hoofdklasser schijnt Wormmeester een aantrekkelijke aanbieding te hebben gedaan. Samen was het duo Quinn & Sam afgelopen seizoen goed voor liefst 64 goals. Eerstgenoemde kwam tot 41 treffers, Wormmeester trof 23 keer de roos.

Er is nog een Velocitaan heengegaan, maar deze voor eeuwig. Het is niemand minder dan Maarten Gnodde. Geen groot voetballer, maar wel een kei van een vrijwilliger. Niet alleen op de velden in het Stadspark. maar ook heeft hij veel verdiensten gehad voor het er ziele gegane Eurovoetbal, dat overigens misschien volgend jaar uit de as zal herrijzen. Maar dan zonder Maarten Gnodde, die na jaren van afnemende gezondheid op 84-jarige leeftijd is overleden. Gnodde was als iconische chef vervoerszaken van Eurovoetbal zo ongeveer de meest door speaker Sierd de Vos omgeroepen man van het toernooi. Dat ging dan meestal zo. "Attentie Maarten Gnodde, Real Madrid wacht op vervoer." Lang duurde dat dan niet meer, want Maarten Gnodde regelde dat soort zaken stante pede. 

Bij een andere voormalige voetbalgrootmacht in de stad Groningen, GVAV Rapiditas, zijn het feestweken. Net als Velo is het vlaggenschip van blauwwitten gepromoveerd, zij naar de eerste klasse van het zondagvoetbal. Bestuurslid Ronald Senechal vervuld van trots: "Dat hebben we met allemaal eigen spelers gedaan en bij ons gaat ook niemand weg. Volgende week valt er nog meer te feesten op Kardinge, want dan wordt het uitgestelde eeuwfeest gevierd. Dat zou vorig jaar al gebeurd moeten zijn, want GVAV dateert van 26 januari 1921. Echter, ook hier verziekte corona de boel letterlijk en figuurlijk. In het kader van alle festiviteiten is het clubhuis in een tijdelijk museum veranderd, met uiteraard ook veel herinneringen aan de tijd dat GVAV anno 1956 de eerste noordelijke eredivisieclub was. 

We blijven ook nog even afscheid nemen, want ook de absolute topscorer van het noordelijke amateurvoetbal, Freddy de Grooth, houdt het voor gezien. Hij wordt trainer van zijn club Groninger Boys. De Grooth, door Dagblad-verslaggever Paul Zweverink gezegend als het lekker beklijvende Freddy Frikandel (hij lustte er na een training wel drie), heeft er na een rondgang langs diverse clubs liefst 544 doelpunten op zijn naam geschreven. Een record dat niet snel verbeterd zal worden. Quinn Mekel leek nog een kanshebber, maar de zoon van basketbalbalcoach Anjo Mekel stopt er dus ook mee. Nog even de clubs waar de fors aan de maat zijnde De Grooth veelal de gevierde man was: PKC, Pelikaan S, GVAV, VVK, DIO Groningen en Groninger Boys. 

En dan was er nog het afscheid van Henk Krans. Hij was ruim een halve eeuw een graag geziene arbitrale verschijning op de noordelijke voetbalvelden. Maar ook voor hem is de tijd van gaan - op 73-jarige leeftijd - gekomen. Op de laatste zaterdag van mei floot hij zijn laatste wedstrijd, Jong FC Lewenborg 1 vs Jong GVAV Rapiditas 2. Tien minuten voor tijd kreeg hij de rode kaart van zijn zoon en kon hij gaan douchen. Via een erehaag van de spelers van beide clubs en zwaaiend met een fraaie bos bloemen verliet hij het veld. Een carrière van liefst 52 jaar zat er op. Gertjan Lania was zijn vervanger voor de slotfase, waarna de arbitrale good old in de kantine van de Lewenborgers nog hartstochtelijk werd toegezongen en met een shirt van deze FC uitgezwaaid. Krans gaat overigens nog niet verloren voor de scheidsrechterij. Hij blijft actief lid van de succesvolle scheidsrechtersvereniging Groningen en Omstreken en gaat als waarnemer van de KNVB wedstrijden bezoeken.

  

Derde Helft (371)

 Na een een tijd van malheur qua gezondheid gaat het weer goed met Ronald en Erwin Koeman. Zo worden beide broers binnenkort weer herenigd op trainingsveld in Zeist, waar ze het Nederlands elftal onder beheer krijgen. Ronald als coach, Erwin als als assistent. Net als een paar jaar geleden bij Southampton en Everton. Inmiddels is Erwin, de oudste van de twee, ook in de horeca gegaan. En wel op hun geliefde Griekse eiland Rhodos, waar Erwin en zijn vrouw Emmy een appartement bezitten. Daar heeft Erwin samen met zijn beste vriend ter plekke, Panda Jacoumidakis, een Hollands-elgisch sportcafé geopend. In deze KoePan, zoals deze tent is genoemd, worden Hollandse snacks opgediend in combinatie met Belgische biertjes en Griekse wijnen. En er wordt veel naar sport op tv gekeken. Dat meldt zijn aloude voetbalvriend in Groningen, Ger van Gelder, op Facebook. Van Gelder was de trainer die bij GRC de Koemannetjes op de eerste schreden op hun zo succesvolle voetbalpad intensief heeft begeleid. Daaruit is, tot op de dag van vandaag, een stevige vriendschap voortgevloeid. Van Gelder onthult dat ze samen ooit ook zo'n sportcafé in Groningen wilden openen.  Het bleef echter bij het bedenken van de naam, GERWIN. Dat het er nooit van is gekomen, had alles te maken met hun drukke bestaan destijds. Van Gelder als journalist en 'baas' van SPRON (organisatiebureau) en Erwin als voetballer die altijd onderweg was. Erwin in wat rustiger voetbalwater is terechtgekomen, heeft hij zijn horecaliefde alsnog opgepakt. Erwin: "Het is bedoeld als  als investering, maar ik zal de komende maanden zeker veel aanwezig zijn in de KoePan. Dat is niet zo moeilijk, want ik woon er op 250 meter afstand." 

Beleefd aanbevelend derhalve, namens Erwin.

Veel minder gaat het met het eerbetoon aan Groninger sportcoryfeeën uit heden en verleden. Het zal mede te maken hebben met de recente samenstelling van het gemeentebestuur in de stad, dat totaal niets met topsport op heeft. Dan kan het gebeuren dat Ranomi Kromowidjojo voor haar wereldprestaties in zwembaden all over the world slechts met een nietig bassin in het Helperbad is bedeeld. Nogal mager gezien haar status. Wereldsterren elders worden geëerd met stadions en prestigieuze sportaccommodaties. Zoals je hebt de Rod Laver Arena in Melbourne, De Johan Cruijff Arena en Jaap Eden IJsbaan in Amsterdam, het Arthur Ashe Stadium in New York, Fanny Blankers Koen Stadion in Hengelo en Max Schmeling Halle in Berlijn. In Groningen blinken de bewindvoerders uit in lulligheid. Neem het sinds vorig jaar een eeuw oude Be Quick-stadion, nota bene ontworpen door oud-international en landskampioen (van 1920) Evert van Linge. Hij moet het met een stoffige tribune doen. 

En wat te zeggen met het gehannes waarmee het door wethouder Roeland van der Schaaf toegezegde monument van Dick Nanninga in verzeild is geraakt. Na zijn overlijden in 2015  kwamen de Groninger politici Sandra Beckerman (SP) en Tjeerd van Dekken (PvdA) met het idee de oud-voetballer (nog altijd de enige Nederlander die in een WK-finale een velddoelpunt heeft gemaakt) blijvend te eren met een muurschildering in zijn geboortewijk, het Oosterpark. Zij lanceerden hun plan in 2016 en dat leverde alom veel bijval op. Maar blijkbaar komt er steeds wat tussen, want de muurschildering in de klassieke volkswijk is nog steeds niet te zien. Terwijl vorige zomer Tjeerd van Dekken mij meldde dat het kunstwerk er 'nu toch écht aan zit te komen'. Daarom maar even deze herinnering. Opdat uitstel geen afstel wordt.

Het Noorden heeft ook in het volleybal tal van toppers voortgebracht. Niet alleen binnen de lijnen, maar ook er buiten. We hebben hier zelfs een heuse volleybalprofessor rondlopen, honoris causa zelfs. Zijn naam: Abe Meininger. Wie zijn cv bekijkt, komt  een keur aan functies tegen. Even een greep: trainer-coach bij tal van clubs, bestuurslid technische zaken van Amysoft/Lycurgus,  docent VT4 bij de Nevobo (de bond dus), Technical Evaluator bij Volleyball World en bondscoach Jong Oranje. Dat kost veel vrije tijd en mede om gezondheidsredenen heeft hij als trainer-coach een punt achter deze activiteit gezet. Onlangs werd de Zuidlaarder feestelijk uitgezwaaid in Dwingeloo, na de vrouwenwedstrijd DOK-Grijpskerk, twee clubs die hij laatstelijk coachte. Maar Abe is zeker nog niet verloren voor het volleybal. Hij blijft actief bij Lycurgus, blijft trainers begeleiden, blijft coachcursussen geven en -examens afnemen, blijft zitten in het eredivisieoverleg en idem dito in de werkgroep talentwonwikkeling. Je bent per slot van rekening volleybalprofessor of niet. 

Geen wielerkoers in het Noorden of ook Cor Rijpma is van de partij. Als speaker vooral, met als profiel de Stem van het Noorden; als jurylid; als begeleider van zijn zoon Coen; als motorordonnans en bovenal als liefhebber van het cyclisme. Maar Cor zet na liefst 27 jaar een punt achter zijn wieleractiviteiten. Op Facebook zegt hij dit van: "Ik blijf de wielersport een warm hart toedragen, maar soms moet je beslissingen nemen, hoe pijnlijk dat ook is." Maar ook bij Cor Rijpma kruipt het bloed waar het niet gaan kan, dus sluit ik een rentree op enig moment zeker niet uit. 

Sportaccommodaties behoren in beginsel bakens van een gezonde levensstijl te zijn. Bij de voetbalclub Actief in Eelde-Paterswolde is dat al een tijdje niet het geval. Sterker nog: de roodwitte club heeft in toenemende last van hangjongeren, die op het fraaie complex aan de J.P. Legroweg blowen en andersoortige drugs gebruiken. Niet alleen door leden, maar ook door niet-leden. Het bestuur heeft er schoon genoeg van en kondigt op de site van de club maatregelen aan. "Als voetbalvereniging streven wij ernaar om voor iedereen, die gebruik maakt van onze accommodatie, een veilige plek te bieden. Iedereen is welkom om een balletje te trappen of om te chillen, maar dit ongewenste gedrag en gebruik wordt niet getolereerd. We zullen dit zoveel mogelijk ontmoedigen. Daartoe nemen we ook maatregelen. Er is inmiddels contact opgenomen met de gemeente met de vraag ons hierin te ondersteunen."

Derde Helft (370) dan wel

Terug van weggeweest. De Derde Helft werd gemist, zei collega Jan A. van der Veen. Maar ja, het kwam er een tijdje niet van vanwege andere werkzaamheden. Hoe dan ook, de draad is weer opgepakt (voor onbepaalde tijd).

Beginnen we met slecht nieuws. Voetbal Groningen, het magazine met een voetbalculturele inslag, is niet meer. Na een veelbelovend begin is er na zes afleveringen een punt achter gezet door de schrijvers, zijnde Merijn Slagter, Thijs de Jong, Jelle Teitsma en Koen Olde Monnikhof. Dat heeft alles te maken met de uitgever, Jos Miedema. Die heeft er volgens de scribenten een organisatorisch zootje van meegemaakt. Eén van hen, Merijn Slagter, licht toe: "Jos kwam afspraken niet na en kreeg daardoor de ene na de andere persoon lijnrecht tegenover zich. (...) Dan kom je jezelf een keer tegen. Alle schrijvers zijn dan ook op een nare manier vertrokken. Het spijt ons als schrijvers ook heel erg voor de mensen die een abonnement hadden, dat Jos zijn verplichtingen niet nakomt. Hopelijk kunnen we nog eens iets soortgelijks opstarten, maar dan zonder Jos Miedema. Dat is beter voor zowel de schrijvers als Jos zelf."

Toen de boel enkele maanden geleden op springen kwam te staan, was de reactie van Jos Miedema dat deze plooien zouden worden gladgestreken en dat het blad binnen afzienbare een wederopstanding zou maken. Nee dus. Hij mag nog eens reageren.

Er is ook goed nieuws. Volgend jaar september - 2023 dus -bestaat het professionele Donar 50 jaar en dat jubileum zal niet geruisloos voorbij gaan. Zo komt er een boek over dat halve eeuw topbasketbal in Groningen, een periode waarin de club uitgroeide tot de grootste zaalsportclub van Nederland. Een waar A-merk zelfs, marketingtechnisch gezien. Dat is ook de kernvraag die in het boek uitgebreid aan de orde komt. Wat maakt Donar zo bijzonder? De projectleiders Martin Kuizenga en Geertiena Kuizenga-Albada zullen het daadwerkelijke proces van het maken van het boek controleren, begeleiden en uitvoeren. De projectgroep wordt compleet gemaakt met de mensen van het Donar-museum,  Jeroen Nienhuis, Sander de Jong en Bert Nienhuis. Er is ook al een ervaren redactieteam samengesteld om te werken aan de inhoud van het boek, bestaande uit Bas Kammenga, Emiel Venema, Geert Jan Darwinkel en Sarah Euwema. Met dank aan deze mooie groep enthousiaste Donar mensen ligt er straks een bijzonder naslagwerk op tafel. Ruim 250 pagina’s boordevol verhalen, foto’s en informatie.

Voor meer informatie over het project kunt u informatie opnemen met: Martin Kuizenga, 06-23657217 – martinkuizenga@gmail.com Jos Timmer, 050-5413897 – Jostimmer@hotmail.com  

Ook goed nieuws vanuit de wereld van de noordelijke drafsport. De dravers mogen dan uit de stad Groningen verjaagd zijn door een coup van de wethouders Inge Jongman en Glimina Chakor, in het Ommeland wordt deze weggeworpen handschoen met vereende krachten opgepakt. En wel in Aduard en Eenrum, waar de baanbesturen zich hebben gemeld voor opname in het Regio Banen Circuit, waaraan een aantrekkelijk prijzenstelsel en leuke acties zijn verbonden. Drafsportpromotor Kees de Bock meldt dat  Aduard haar poorten zal openen op woensdag 15 juni en Eenrum volgt twee maanden later op woensdag 17 augustus. Er worden reeds allerlei sponsorinitiatieven ontplooid om de benodigde financiële middelen bij elkaar te krijgen, onder meer via een gezamenlijke Club van 50. Doneert u voor 1 juni 50 euro, dan krijgt u als lid van de Club van 50 op beide banen een gratis consumptie. Tijdens de meeting van Eenrum ontvangt u tevens 2 gratis loten voor de verloting met als hoofdprijs een rondvlucht voor 2 personen boven de provincie Groningen vanuit Lelystad. U kunt zich aanmelden door uw bijdrage over te maken op NL61RBRB0982949405 t.n.v. Stichting Drafsport Aduard Zuidhorn onder vermelding van uw naam en Club van 50.

En alsof het niet op kan ook nog een mooi bericht van de Rijksuniversiteit Groningen en de Hanzehogeschool Groningen. Deze gerenommeerde onderwijsinstituten eren studenten, oud-studenten en medewerkers die op de Olympische Spelen actief zijn geweest in combinatie met hun studie/werk bij één van beide onderwijsinstituten. Ze krijgen een plekje op de in 2012 geïntroduceerde Olympische Wand in het universitair sportcentrum op de Zernike Campus. Na de Zomerspelen van vorig jaar en de Winterspelen van begin dit jaar wordt de Olympische Wand op 17 juni uitgebreid met de volgende topsporters: Xandra Velzeboer (shorttrack), Caroline Groot (parabaanwielrennen), Inger Smits (handbal), Ymkje Clevering (roeien) en Leonie van Vliet (atletiek) namens de RUG en Sanne in 't Hof (schaatsen), Ellia Smeding (schaatsen, onder de vlag van Groot Brittannië), Eythora Thorsdottir (turnen) en Dennis Veenker (bobslee) namens de Hanze.    

Tot slot ook nog een trieste melding. Jannes Neinhuis is, nota bene een dag voor zijn 78ste verjaardag, onverwachts overleden. Hij was jarenlang Mister Zaterdagvoetbal bij het Nieuwsblad van het Noorden, waar hij wekelijks met grote punctualiteit de overzichten van de hoogste klassen voor zijn redactionele rekening nam. Geen doelpuntenmaker of hij werd minimaal een keer geverifieerd. Daardoor scoorden zijn rubrieken de hoogste graad van betrouwbaarheid. 

Derde Helft (369)

 De Olympische prijzen zijn verdeeld in Peking en dat zijn er voor Nederland aanmerkelijk minder geworden dan de heren Elmer Sterken en Fabian ten Kate van de Groninger Rijksuniversiteit hadden aangekondigd. Beide heren hebben van voorspellen hun eigen sport gemaakt, maar dit keer hebben ze hun reputatie toch ietwat te grabbel gegooid. Sterken en Ten Kate, de vader van oud-hardloper Marti ten Kate, hebben er - blijkt nu - een veel te optimistisch rekenmodel op losgelaten. Zij  voorzagen een nog nimmer vertoonde stortvloed aan winterse medailles voor de Oranjeklanten. Liefst 25 in totaal, waarmee het record van vier jaar geleden royaal zou worden verbroken. Toen, in het Koreaanse Pyeongchang, bleef de teller staan op 20 stuks. In Peking zijn dat er 'maar' 17 geworden. Ook qua gouden plakken kwam het er niet uit. Dat werden er acht, waar Sterken en Ten Kate op tien uitkwamen.  Ook bij het zilver (6) en brons (9) zaten beide econometristen er naast. In deze categorieën moesten' we' het doen met respectievelijk vijf en vier.

Kortom, volgende keer beter heren. Zet de rekenmodellen richting Parijs 1924 maar weer uit. 

Het waren vooral de vrouwen die met twaalf medailles (6x goud) Nederland naar een zesde plek op de medaillespiegel stuwden. Onze mannen veroverden er vijf. Waarmee nog maar eens weer is bewezen dat ons land wereldtop in de vrouwensport en dat heeft weer te maken dat we hier qua emancipatie toch een stuk verder zijn dan in de meeste andere landen. 

De Groninger schaatsstatisticus Taeke Plas stelt op Facebook dat de mannensectie in Peking twee gouden kansen heeft laten liggen op zowel de achtervolging als de massastart. In zijn optiek had Sven Kramer op deze onderdelen niets te zoeken. Plas: "De bond had deze grote kampioen tegen zijn eigen eerzucht moeten beschermen. Dat heb ik direct na de samenstelling van de ploeg al gezegd. Hier had niet Kramer, maar specialist Bart Hoolwerf moeten staan. (...) Iedereen heeft kunnen zien dat Kramer niet in staat was de race tot een goed einde te brengen. Dat had Bart Hoolwerf wél gekund. Jammer dat de KNSB heeft gezorgd voor de ontluistering van een groot kampioen."

Ook opmerkelijk dat Groningen en Drenthe geen sporters konden afvaardigen naar deze Winterspelen. Eén van de oorzaken is een een geleidelijk aan slechter wordend topsportklimaat in deze regio. In Drenthe, dat in het verleden met Jan Bols, Piet Kleine en Jan de Vries schaatsers van internationale allure heeft voortgebracht, heeft dat ongetwijfeld mede te maken met de sluiting van de kunstijsbaan in Assen. En nu het Hoogeveense alternatief van de baan is, lijkt een opleving van de schaatssport in Drenthe in de toekomst ver weg. In Groningen (dat in Marianne Timmer, Renate Groenewold en Gerard Kemkers scheuvelende visitekaartjes had) is wel kunstijs, maar desondanks ontbreekt het hier zo zoetjes aan ook aan een topsportcultuur. Oud-schaatser Yuri Solinger heeft het enkele jaren nog wel geprobeerd met een serieuze schaatsacademie, maar de man uit Wehe den Hoorn raakte verstrikt in zijn zakelijke tekortkomingen en dat was tevens de doodsteek voor zijn opleidingsinstituut. En een Tjaart Eisses hebben we hier ook niet meer. Wellicht dat de gebroeders Erwin en Martin ten Hove, trainers van de IKO-ploeg, zich eens gaan richten op de herontwikkeling van het noordelijke topschaatsen. Milaan (2026) roept ons, heren. 

Bij gebrek aan noordelijke Olympiërs wringen onze regionale media zich in de meest kromme bochten om een schaatser c.q. shorttracker een Groningse signatuur aan te meten. Zo word met name Marcel Bosker door RTV Noord - en iets mindere mate door het Dagblad van het Noorden - omarmd als Groninger. Die jongen is geboren en getogen in Zwitserland, heeft een blauwe maandag in Ten Boer onderdak gevonden en woont al jaren in Heerenveen. Maar ja, zijn vader Ronald is een Groninger (oet Loppersum) en dus is er een nogal vergezochte link. Gek genoeg maakt RTV Drenthe daar dan weer geen gebruik van, want de moeder van Bosker - geboren Henriët van der Meer - is een Drentse wier wieg stond aan de Smildervaart.

De nestor van de Groninger sportjournalistiek, Jan A. van der Veen,  kan er trouwens ook wat van. Hij vindt Suzanne Schulting, de vaderlandse shorttrackkoningin, een Gronings wicht is hoewel ze in het Friese dorp Tijnje woont. Jan A. legt dat als volgt uit: ''Suzanne heeft Groningse roots. Zij is in het UMCG ter wereld gekomen in de tijd dat haar vader Jan trainer was bij SC Veendam. Het gezin woonde toen in Hoogezand, waar Suzanne haar eerste levensjaren heeft doorgebracht."

Het is maar dat u het weet.

   

Derde Helft (368)

 De Groninger sportwereld is een nieuwe ridder rijker. Het is Roel Boomstra, de dammer die vorige maand voor de derde keer werd gekroond tot wereldkampioen. Reden voor een al veel langer gekroonde heer, ZKH Willem Alexander van Oranje, Boomstra op te nemen in zijn bestand van ridders. De koning liet het bijgaande decorum over aan Groningens burgemeester Koen Schuiling, die hiervoor de chique Coendersborg had uitgekozen. In Schuilings gevolg onder Inge Jongman, de sportwethouder van een stad die zich bepaald niet profileert als topsportminded. Maar als er wat te vieren valt, dan wil er door politiek Groningen nog wel een uurtje voor worden vrijgemaakt. Hoe dan ook, kersvers Stadjer Roel Boomstra was er maar wat blij mee. Tegenover de verslaggever van RTV Noord verwoordde hij zijn gevoelens zo: "'Dammen is natuurlijk niet Olympisch en ik weet dat alle Olympische gouden medaillewinnaars deze ook krijgen, dus het is een hele eer om met deze mensen in een rijtje te staan. Ik had dit totaal niet verwacht, het is een hele leuke en aangename verrassing."

Acht dagen eerder had dezelfde Koen Schuiling een brief ondertekend waarin de gemeente nogmaals de wens negeerde van een andere Groningse sportkampioen, Ranomi Kromowidjojo, die enkele jaren geleden via Twitter liet weten nog wel eens een wedstrijdje in De Papiermolen te willen zwemmen. Dat bericht werd opgepakt door Wim Mensen, voormalig directeur van de Provinciaal Groninger Sportraad. Onder zijn leiding kwam er een initiatiefgroep tot stand, waarin ook de oude zwemclub van Kromo, TriVia, zitting had genomen. Ze bedachten programma's die varieerden in prijs. Duurder als enkele aloude concurrenten van Ranomi, zoals de Zweedse Sarah Sjostrom, zouden worden ingevlogen en goedkopere als er een puur Gronings zwemfeestje van werd gemaakt. Blijkbaar is dat niet goed overgekomen op het departement van wethouder Jongman, want de club van Wim Mensen kreeg te horen dat het al met al veel te duur zou uitpakken. Vanuit de gemeente werd een bedrag van 80.000 euro vastgesteld. Dat konden Schuiling en co. niet trekken. Toen onlangs Ranomi bekendmaakte dat ze ging stoppen met topzwemmen, werd er nog maar eens een poging gewaagd door de heer Mensen, met steun van PVV-kopman Ton van Kesteren. Nu als een passende farewellparty. Het mocht niet baten. Nee was en bleef nee. Wim Mensen is vooral verontwaardigd over de beargumentering van de gemeente in deze: "Die zijn zo krom als een boerenmetworst van Hulst."

Gaan we over naar een andere Groninger wereldtopper, Arjen Robben. De voetballer laat zich, nu het voetballen voorbij is, de laatste jaren steeds meer gelden als een allroundsporter. Zo heeft hij zich al eens gewaagd aan de zwemmarathon Zoutkamp - Groningen. Robben deed dat als lid van een estafetteploeg die op die manier geld genereerde voor het Goede Doel, in dit geval het UMCG Kanker Research Fonds. Ook is hij een fervent beoefenaar van padel, de snel in populariteit stijgende afgeleide van tennis. Hij heeft er zelfs speciaal voor deze liefhebberij een baan achter zijn villa laten aanleggen. Maar Arjen Robben kan ook best aardig schaatsen. In jeugdige Bedumjaren bond hij zijn Noren onder voor tochten over het Botterdaip (Boterdiep), richting Fraamklap, het Bartlehiem van de Noorder Rondritten. Dat schaatsen in hem is inmiddels zodanig gaan kriebelen, dat hij zich in stilte voorbereidt op de Elfstedentocht. Mocht die ooit nog - binnen een halve eeuw - komen, dan is Arjen Robben van de partij in Friesland. Met dank aan Sven Kramer en Erben Wennemars, die hun sportvriend hebben voorgedragen voor het nodige lidmaatschap van de vereniging De Friesche Elfsteden. Robben vertelde het aan Dione de Graaff tijdens een uitzending van Studio Peking. Kijkt u dus niet vreemd op als u Arjen Robben straks op skeelers over de Hoornsedijk ziet flitsen.

Assen behoort tot de middelgrote steden waar al vele jaren geen geregelde topsport, in welke vorm dan ook, valt te beleven. Nou ja, 1x per jaar dan, de Dutch TT. Het is wel een paar keer geprobeerd, met name in het volleybal en ook eventjes in het basketbal, maar zowel Sudosa (volleybal) als NUVA Drenthe (basketbal) hebben het niet gered. Maar let op Asser sportliefhebbers, oude tijden gaan herleven in uw stad. Sudosa (inmiddels al jaren gekoppeld aan Desto) heeft weer ambities richting de top. Als het goed is, maakt het groen-witte vlaggenschip komend seizoen haar rentree in de eredivisie. Dat kan omdat de NeVoBo de toegangseisen voor het hoogste platform naar beneden heeft bijgesteld. Qua spelerspotentieel zijn er geen problemen, want dank zij de bij leven al legendarisch opleider Rita Buikema is Sudosa-Desto altijd een veel beviste vijver voor jeugdig talent geweest. Vooral wat de dames betreft. De club heeft in de loop der jaren flink wat internationals voortgebracht, zoals Els Mulder-Kruims, Carina Hiemink, Eline Wiltens-Braaksma, Jacqueline Huiszoon en Jolanda Elshof. Momenteel is er ook weer volop kwaliteit te zien op de nieuwe speelvloer in het Nassaucollege. Vandaar de doelstelling Assen weer eens topvolleybal voor te schotelen. 

Met de dreigende sluiting van de kazerne in Assen, verdwijnt er ook een hoofdstuk(je) militaire sporthistorie uit de Drentse hoofdstad. Want er werd door het 43ste pantserinfanterie bataljon, dat jarenlang aan de Vaart ZZ was gelegerd, ook veel aan sport gedaan. Onder aanvoering van de nogal fanatieke luitenant P.J. Rommelse en sergeant der eerste klasse Lou Claassens, de latere verzorger van de Veendammer voetbalprofs, werden er allerlei sportwedstrijden georganiseerd. Een voetbalwedstrijdje hier, een veld- dan bosloopje daar en na de opening van de kunstijsbaan in 1971 ook nog schaatstoernooien. Ik mocht het allemaal verslaan als beginnend verslaggever van het Nieuwsblad van het Noorden en heb zelfs, samen met Piet Fransen zaliger, een keertje als gastspeler van de garnizoensploeg mee mogen voetballen tegen de SV Halen. De uitslag staat me niet meer bij, wel dat Piet was tevreden over mijn spel. Zo'n herinnering blijft je altijd bij.

 

Derde Helft (367)

Het was opmerkelijk nieuws, dat de firma Courage Events afgelopen week naar buiten bracht. De Ronde van Groningen, de enige wielerklassieker van de provincie, wordt dit jaar ingekaderd als etappe in Olympia's Tour door Nederland, de oudste etappekoers van ons land. Anno 1909. Dat brengt wel een aantal wijzigingen met zich mee. Zo heeft waterontharder Amysof het commerciële patronaat over de Groningers koers op zich genomen en dat betekent dat het epicentrum van Uithuizen naar Leek wordt geplaatst. Daar is Amysoft gevestigd, vandaar. Het mes snijdt voor organisator Thijs Rondhuis aan twee kanten. Enerzijds heeft hij met Amysoft een dringend gewenste sponsor van de Ronde van Groningen kunnen vinden en met die Groninger etappe - de derde, op 19 maart - verlicht hij ook de zorgen om de deze internationale koers voor beloften (tot 23 jaar) in de benen te houden. Daarmee houdt Rondhuis een van oorsprong Amsterdams wielerinstituut overeind, want deze koers was jarenlang het vissitekaartje van Olympia, de oudste wielerclub van de hoofdstad. Voor Groningen is de bijvangst dat haar klassieker een mooie upgrading krijgt, want er komen nu ook sterke renners uit het buitenland aan het vertrek. 

Amysoft, een familiebedrijf van de van oorsprong Grootegaster zakendynastie Zuidema, mag zich zich onderhand wel een koningssponsor van de noordelijke sportwereld noemen. Deze specialist in waterontharding (goed voor uw koffieapparaten, verwarmingselementen en kranen) staat op de shirts van de basketbalclub Donar, de volleybalclub Lycurgus en de zaalvoetbalclub Leekster Eagles. Daarnaast is het ook nog eens de naamgevende sponsor van de traditionele wielermeerdaagse Noordenveld-Westerkwartier en is Amysoft lid van de businessclub van de VV Gorecht, de ambitieuze zaterdagclub in Haren. En nu dus ook nog eventjes van de Ronde van Groningen, ook al een pronkjuweel in de Groninger sportscene.   

Er is een bijzonder sportboek op de markt gebracht. Het heeft als titel Golazo en telt maar liefst 600 bladzijden. En dat over één onderwerp: Spaans voetbal. En dan moet u niet alleen denken aan Real Madrid, Barcelona, Valencia en Sevilla. Nee, de schrijver heeft niet minder 212 Spaanse voetbalclubs behandeld. Grote (uiteraard), maar ook kleine. De producent, Liam Borchers te Haren, is ook al een bijzonder iemand. Hij is nog maar 17 lentes jong en is ook niet eens een echt voetbaldier. Hij heeft wel een paar jaar gevoetbald bij Amicitia VMC, maar toen hij 15 werd, schakelde hij over op taekwondo wat betreft actief sporten. Het voetbal bleef hem echter wel anderszins boeien. Maar dan als analyticus. Liam: "Ik analyseerde van alles. Opstellingen, speelstijl en tactieken." En als student Europese Talen en Cultuur is hij zich op enig moment bovenmatig voor het Spaanse voetbal gaan interesseren. Via internet is hij bij 212 clubs langs wezen surfen. Wat hij er van opstak heeft hij dus in boekvorm gegoten en in beperkte vorm laten drukken. Eén ervan heeft hij naar Sierd de Vos verstuurd, de Grote Kenner van het Spaanse voetbal bij Ziggo Sport en - voor de ouderen - oud-speaker van Eurovoetbal. El Sierd was er behoorlijk van onder de indruk. Mede daarom heeft Liam het aangedurfd het boek voor 39.95 euro op de boekenmarkt te brengen. Het ligt onder meer bij de Bruna en is via Bolcom te bestellen.

Sjors Beukeboom uit Paterswolde is ook een jonkie die geen initiatief uit de weg gaat. De voormalige junior-verslaggever van het Dagblad van het Noorden heeft momenteel zijn draai gevonden in het professionele wielerpeloton. Niet als renner, maar als persvoorlichter. Hij doet dit werk in dienst van de worldtourploeg  Israel Start Up Nation, waar viervoudig Tourwinnaar Chris Froome - tot dusver vergeefs - op zoek is naar zijn vroegere topvorm. Veel tijd heeft hij niet meer, want de Brit is al 36 jaar. Beukeboom meldt dat de hoop op een grootse triomf nog niet is verdwenen bij Froome: "Hij gelooft er nog heilig in. Ik zie ook wel dat hij er ook heel hard voor werkt, maar of het hem gaat lukken is afwachten." Voor Sjors Beukeboom gaat het seizoen 13 februari los , als het startschot valt voor de Ronde van de Provence. 

Over twee jaar - in 2024 - bestaat het professionele voetbal in Nederland 70 jaar. Daar zal ongetwijfeld de nodige aandacht aan worden besteed. Ook door schrijver dezes, die druk doende is met het in de steigers zetten van een boek dat als titel krijgt: 70 jaar profvoetbal in Stad en Ommeland. De tragiek van het Groninger profvoetbal is dat alle Groninger clubs van het eerste uur dit avontuur in het betaalde voetbal - Be Quick, GVAV, Oosterparkers, Velocitas en Veendam - niet hebben overleefd. Daar is veel over te schrijven vanuit historisch perspectief. Wat ik nog wel zou willen raadplegen is een jubileumboek van Oosterparkers (85 jaar), uitgegeven in 2007. Een oproep via Twitter heeft (nog) niets opgeleverd. Daarom maar eens via deze weg geprobeerd. Wie heeft voor mij dat boek ter inzage?

Derde Helft (366)

Nog niet zo heel lang geleden afficheerde de Groninger Rijksuniversiteit, kortweg de RUG, zich als de sportvriendelijke universiteit. Daar merk je tegenwoordig niet veel meer van. Alleen als er Olympische Spelen in aantocht zijn, laat de RUG van zich horen. Dat gebeurt via de economen Fabian ten Kate (de vader van ex-topatleet Marti ten Kate) en Elmer Sterken, die zich dan wagen aan een voorspellingen van het aantal medailles dat Nederland gaat winnen. Nou, om met de deur in huis te vallen. Meer dan ooit bij de Winterpelen in Peking, 25 in getal maar liefst. Tien ervan zijn van goud. Met dit aantal wordt de oogst van vier jaar geleden in Pjongjang overtroffen. Toen waren het er 20, waarvan acht gouden stuks. Ten Kate en Sterken komen tot hun prognose via een zee aan data, zoals uitslagen van WK's in relatie met Olympische resultaten over een periode van 20 jaar. Ze hebben een reputatie hoog te houden met dit werk. Zo zaten ze er met hun voorspelling van Tokio afgelopen jaar weer eens dichtbij.

Het gaat goed met Courage Events, de firma van Aduarder Thijs Rondhuis die de laatste jaren meer en meer furore maakt met de organisatie van wielerkoersen op topniveau. Zo werden de laatste twee edities van de nationale titelstrijd voor vrouwen en mannen op de VAM-berg van het predikaart zeer geslaagd voorzien. Kersvers is de lof die Rondhuis en zijn vakkundige medewerkers kregen van de vrouwen van de The Cyclist Alliance, de internationale vakbond van rensters. Die beoordeelde de Healthy Adeing Tour, een driedaagse etappewedstrijd in het Noord-Nederland, als de best georganiseerde voorjaarskoers in 2021. De beoordeling was gebaseerd op onderdelen als tv-coverage, huisvesting, omgang met de weersomstandigheden en afgesloten parcoursen. De etappes werden achtereenvolgens afgewerkt op het TT-circuit, op het terrein van de Marnewaardkazerne bij Lauwersoog en op de VAM-berg. Courage Events was de beste van 22 beoordeelde koersen. Het bleef een monument als Gent-Wevelgem nipt voor. 

Na twee weken uitval, komt de FC Emmen-podcast van RTV Drenthe morgen weer op toeren. Niet met regisseur en spelverdeler René Posthuma op de bok, maar met een aanstormend talent van eigen kweek, Tom Meijers. Deze jongeling, de Mathijs de Ligt van Valthermond 1, neem voor onbepaalde tijd de plaats in van René, die onlangs is overvallen door een hersenbloeding. Gelukkig kan ik u melden dat onze René (ja, ik zit zelf ook in deze even befaamde als gevreesde podcast) voorspoedig herstelt. Hij loopt weer met zijn geliefde Binky aan de lijn door Emmen en hoopt zo spoedig mogelijk weer zijn werk op de sportredactie van RTV Drenthe te kunnen hervatten. Maar met Tom Meijers, die bij deze omroep al mooi werk heeft verricht met zijn programma Met Het Bord Op Schoot), kunnen we voorlopig weer aan de (verbale) bak. Houdt hij spraakwaterval Niels Dijkhuizen een beetje in toom?    

Ranomi Kromowidjojo stopt met zwemmen en dat leidde tot een ware publiciteitsgolf door Nederland. Geen medium dat daar, al of niet uitgebreid, geen melding van maakte. Want ja, de zwemdiva uit Sauwerd was een sportvrouw van wereldfaam. Drie Olympische titels en ook nog tal van wereld- en Europese titels staan er achter haar naam. En hoewel ze al weer vele jaren in Eindhoven resideert vanwege het zwembastion aldaar, heeft ze nog altijd een warme hart voor haar Groninger roots. Zo liet ze zich in 2019 via Twitter ontvallen dat ze nog wel eens een wedstrijdje in de Papiermolen wilde zwemmen. Daar werd gelijk op ingehaakt door de oud-directeur van de Provinciaal Groninger Sportraad, Wim Mensen. Hij zocht contact met de zwemclub TriVia, waar Ranomi zich ontwikkelde tot topper. Maar tot op de dag van vandaag is het er niet van gekomen, Ranomi eventjes terug in Papiermolen. De gemeente werkte, ondanks een door de raad aangenomen motie,  niet mee nadat men de kosten van die wens op 80.000 euro had begroot. Te gek voor woorden, reageerde Mensen toen hij deze gemeentelijke notitie onder ogen kreeg. Kan veel goedkoper, weet hij. Nu Kromo haar definitieve afscheid van de zwemsport heeft kenbaar gemaakt ziet Wim Mensen alsnog mogelijkheden voor een laatste duik in De Papiermolen. Internationale exposure verzekerd. Hij heeft zich inmiddels gewend tot de gerenoveerde Stadspartij 100%, waarin opgenomen de Sportpartij.  

Een mooie stap voor Wim Bakering, voetbaltrainer te Norg. De kroonprins van het noordelijke trainersgilde, die na een sabbatical per 1 januari heeft de draad weer heeft opgepakt als interim-trainer bij SV Marum, zal komend seizoen zijn debuut maken in de hoogste regionen van het amateurvoetbal, bij derde divisionist Harkemase Boys. De ambitieuze Friese club is er maar wat blij mee. "Wim is een complete trainer, eerlijk en rechtlijnig en kan spelers goed aanvoelen," zo staat in het persbericht. De 54-jarige Bakering (rechts op de foto) , die zijn laatste klus bij GOMOS afsloot met promotie naar de eerste klasse, is in 2019 voor zijn werk genomineerd voor de Rinus Michels Award, zegt klaar te zijn voor het grotere werk in de trainerswereld. "En waar kun je dan in het Noorden beter beginnen dan bij Harkemase Boys."

 

Derde Helft9 365)

 Ook Voetbal International is begaan met al die Groningers die lijden onder de door gaswinning veroorzaakte aardbevingen, in goed Groningens aardbeem's.  Marco Timmer, namens dit weekblad clubwatcher van PSV, werd tijdens de wedstrijd FC Groningen - PSV bevangen door de manier waarop de FC aandacht vroeg voor deze eindeloze ellende. Het deed hem denken aan een interview met  zaakwaarnemer Mino Raiola in zijn blad, die toen onthulde dat hij wel graag zaakwaarnemer van al die Groningers wilde worden. Dan zou hij die schadeclaims binnen de kortste keren afhandelen. Raiola: "Niet snel, maar morgen al. Het is gewoon schofterig hoe de mensen in Groningen worden behandeld." Marco Timmer zou Groningen daarom wel zo'n pitbull als Mino Raiola gunnen. Hij legt het als volgt uit: "Nou is er genoeg te zeggen en te schrijven over deze superzaakwaarnemer, maar hij is iemand die hard doorbijt en pas loslaat als zijn cliënten hebben gekregen waar ze recht op hebben."

Afgelopen week kwam er een opmerkelijk persbericht langs. Een fusie tussen Elske Dijkstra en Johan Wekema, twee organisatoren van succesvolle sportevenementen in Noord-Nederland. Elske was, als opvolger van wijlen Grietje Pasma, enkele jaren racedirector van de Vier Mijl van Groningen; Johan geeft al sinds de oprichting (mede)leiding aan onder meer de Slag om Norg, de eerste wielerkoers in Nederland over onverharde paden. Wekema deed dat in de stichting Bolane Events samen met oud-wielercoureur Marco Bos en Peter Groothuis, maar die twee zijn afgehaakt. De heren konden het niet eens worden over de koers richting toekomst. Bos en Groothuis zagen meer in een behoudende vaart, waar de ambitieuze Wekema naar nieuwe wegen (evenementen) zoekt. Zoals een grindrace op fietsen met dikke banden, momenteel nogal booming. Inmiddels staat de Peizenaar er dus niet meer alleen voor, want in Elske Dijkstra vond hij een partner die op dezelfde lijn zit. Dat belooft dus nog wel wat voor de noordelijke sport.   

De FC Emmen-podcast van RTV Drenthe moet het voor onbepaalde tijd doen zonder haar eminente en rust brengende spelverdeler, René Posthuma. Hij is geveld door een hersenbloeding en dat is een aderlating van jewelste voor Niels Dijkhuizen en schrijver dezes, de  twee andere leden van deze even gevreesde als geprezen podcast. Geluk bij een ongeluk is de positieve boodschap die René al na een paar dagen vanaf zijn ziekenhuisbed in Emmen verspreidde. Naar omstandigheden maakt hij het goed. "Ik loop al weer door de gang van het ziekenhuis en ben ook al een trap opgelopen. En mag snel weer naar huis, ik hoef niet naar het Beatrixoord in Haren om daar te revalideren. Ik ben een knokker en laat men niet snel uit het veld slaan." 

Roel Boomstra is, zoals u ongetwijfeld hebt meegekregen, voor de derde keer wereldkampioen dammen geworden. Daarmee is de Groninger naar de derde plaats gestegen op de lijst van wereldkampioenen aller tijden, anno 1885. Na 91 titelgevechten staat de Fries Harm Wiersma onbedreigd bovenaan, met zes titels. Piet Roozenburg, Neerlands eerste damlegende, heeft als nummer twee vier titels achter zijn naam staan. Boomstra heeft Ton Sijbrands, tweevoudig wereldkampioen, van de derde plaats gestoten. Gezien zijn leeftijd (28) lijkt Boomstra kansrijk om koppositie over te nemen van Wiersma. Ook al omdat zijn baan als natuurkundige eraan heeft gegeven voor het bestaan als professioneel dammer.  

En ja, een goed voorbeeld doet goed volgen. Want inmiddels heeft ook Boomstra's trouwe, maar vooral kundige secondant Wouter Sipma ook de profstatus aangenomen. Evenals Boomstra was hij als natuurkundige werkzaam bij de Rijksuniversiteit in Groningen. Voor dit jaar heeft Sipma ook al ambitieuze doelen gesteld, hoge ogen gooien in zowel het Nederlands als Europees kampioenschap. 

In de voorgaande aflevering van deze kroniek had ik flink wat regels gewijd aan het toenemende aantal sportmensen op de verkiezingslijsten voor de nakende gemeenteraadsverkiezingen. Toch kwam er via de social media ook een kritische noot en wel van John Franke, de nummer 3 op de lijst van Leefbaar Tynaarlo en altijd scherp als een scheermes. De ontstemming werd groter toen bleek dat van concurrent Gemeentebelangen wel een aantal 'sportnamen' deze revue passeerden. Franke, ooit een erkend prijzenpakker in de noordelijke rondjes om de kerk en ook nog schaatsbelofte, vroeg zich af of ik zijn sportieve staat van dienst vergeten was. En dat ook voetbaltrainer annex zwembadmanager Roelof Rutgers op die lijst stond, als nummer zes. Zo goed John?

Welke Groninger sporthelden worden komende donderdag - 27 januari - op passende wijze beloond met prijzen voor hun prestaties in 2021?  Dat gebeurt via een galavoorstelling in MartiniPlaza. Of er publiek bij mag, weten we dinsdag. Hoe dan ook, het is in elk wel te zien in een speciale video-uitzending. Als u naar www.sportgalagroningen.nl surft, krijgt u alle benodigde info.

Derde Helft (364)

Er was een tijd met de stelling dat sport en politiek toch vooral gescheiden moesten blijven. En nog altijd hoor je stemmen die dat zeggen. Maar de realiteit is dat de sport zich steeds meer gaat roeren in de politiek. Dat blijkt ook nu er gemeenteraadsverkiezingen in aantocht zijn. In  de stad Groningen heeft de Sportpartij, die vier jaar geleden geen zetel kon veroveren, nieuwe wegen gezocht voor een herkansing. Men kwam daarbij uit op aansluiting bij de door fusies opgefriste Stadspartij, die ook samenging met 100% Groningen, Gezond Verstand Haren en Algemeen Ten Boer. De Sportpartij heeft inmiddels twee vertegenwoordigers op bij de eerste tien van de kieslijst, te weten op 6 Niels Hilboesen, een fervent FC Groningen-fan, en op 9 Anjo Mekel, die een coachverleden heeft bij Groningens basketbaltrots Donar. Zij worden op de achtergrond onder meer gesteund door Glenn Pinas (ook basketbalcoach), voormalig directeur van het Huis voor de Sport Rob de Waard en Bauke van Stempvoort, ex-voorzitter van voetbalclub Gorecht. De nieuwe partij gaat als darkhorse voor tussen de 6 en 9 zetels. 

In Assen zijn ook mensen uit de sport opgetrommeld door de politiek en wel door de nieuwe partij Assen Centraal, opgericht door twee sportminnende heren die gebroken hebben met de PvdA. Dat zijn Luuk Rengers en Albert Smit. Zij hebben lijstduwers gevonden in darter Frank Posthumus,  de voorzitter van volksclub Asser Boys en de ex-preses van ACV, respectievelijk Jan Puper en Marco de Rijke. Ook deze partij staat er in sommige peilingen al aardig op.    

Gaan we over naar de gemeente Tynaarlo, waar schrijver dezes als lijstduwer bij Gemeentebelangen staat genoteerd. En waar voormalig wielerspeaker Harry Snuk en ijshockeygoeroe Jacob van Gelder (voorzitter van GIJS) elkaar hebben afgewisseld als partijvoorzitter. De kieslijst van de lokale VVD is samengesteld door een commissie waarin zitting hebben Roel Pranger, die in het verleden de Asser TT en andere races met een mobiele kliniek diende als circuitarts, en Rob Schuur, die op zijn CV onder meer een succesvolle bestuursperiode bij Donar heeft staan. 

En om even buiten onze regio te treden, vanuit Rotterdam kwam het nieuws dat 50plus twee voetbalcoryfeeën had aangetrokken als lijstduwers en oud-trainer Leo Beenhakker, die overigens zijn carrière als hoofdtrainer begon in Veendam, en Jorien van den Herik, ex-voorzitter van Feyenoord. Zij strijden voor behoud van de Kuip, en daar maakt 50plus zich al jaren sterk voor. Maar inmiddels is Don Leo afgehaakt. Hij vreesde te veel voorkeursstemmen, met alle gedoe dat daaruit voort zou kunnen vloeien.  

De tijd dat er met dammen geen droog brood is te verdienen en dat voormalig Nederlands kampioen Auke Scholma zich vanuit zijn woonstee in Baflo afficheerde als de armste profsporter van Nederland, is voorbij. Aanstaand wereldkampioen Roel Boomstra boert lekker aan de borden met de 100 witte en zwarte velden, aldus collega Jan A. van der Veen, inside-kenner van Boomstra en zijn gevolg. En dat geldt in mindere mate ook voor zijn trouwe secondant Wouter Sipma. Beiden bewonen een fraaie villa in de stad Groningen, Boomstra in de buurt van het Esserbergstadion en Sipma in de wijk De Held. En inmiddels staat op het paspoort van Boomstra, nu hij afgestudeerd is in de natuurkunde, inmiddels ook het beroep professioneel dammer. Beide dammers trekken ook anderszijds veel met elkaar op. Zo was Sipma Boomstra's studiegenoot en hebben de heren elkaar ook gevonden in het bestuur van de succesvolle damclub in Hijken, een vaste waarde in de hoogste damcompetitie. Sipma is er voorzitter, Boomstra penningmeester. Maar dat doen ze - voor de goede orde -  belangeloos. 

Adriaan Helmantel heeft geen aardje naar z'n vaartje. Is pa Henk  een begenadigd schilder in Westeremden, zoon Adriaan heeft zijn draai gevonden in een totaal andere wereld, die van het cyclisme. Hij kon zelf aardig fietsen, maar is nóg beter in het overdragen van die sport. Trainer-coach dus. Dat heeft gedaan bij de profploeg van Sunweb ten tijde van de gloriejaren van Tom Dumoulin. Momenteel is hij dienst van de KNWU, waar hij de beloften en junioren op de weg. In die functie heeft hij ook ruimte om één dag in de week voor vader Helmantel te werken, meldde RTV Noord afgelopen week.  Adriaan: "Niet om te schilderen, maar er zit achter de schilderkunst van mijn vader inmiddels een compleet bedrijf. Dat doet mijn moeder voor een heel groot gedeelte, maar zij is ook niet meer de jongste. Als mijn vader straks niet meer schildert, of als ze er niet meer zijn, blijft het museum bestaan. Er is ook al een conservator aangetrokken. Ik heb geen verstand van kunst, maar kan wel personeel en vrijwilligers aansturen en omgaan met de computer. Dat zijn zaken die mij veel minder tijd en moeite kosten dan mijn moeder."       

Het was een veelbelovend begin, de lancering van Voetbal Groningen vorig jaar maart. Een glossyachtig magazine met verhalen over Hans Nijland, de ex-directeur van FC Groningen, Velocitas' topschutter Quinn Mekel en mooie beschrijvingen - gelardeerd met fraai fotowerk - van amateurclubs als MOVV en Noordwolde. Geschreven door een nieuwe lichting voetbalschrijvers, zoals daar zijn Jelle Teitsma (oud-spits van ACV en Groen Geel), Koen Olde Monnikhof (Be Quick en Groen Geel), Merijn Slagter (RTV Noord) en Thijs de Jong (Dagblad van het Noorden). Ook oudgedienden, met  Piet van Dijken (the one and only), Jack Suiveer en boven getekende als columnisten, verleenden hun belangeloze medewerking. Maar dit voetbalplezier op papier, dat 10 keer per jaar zou worden verspreid in de Groninger regio,  verdween net zo snel als het was gekomen. Al maandenlang komt er maar geen nieuw nummer van de persen. Daarom maar even contact opgenomen met de roerganger van dit toch ambitieuze project, uitgever Jos Miedema. Zijn antwoord: "We zijn bezig om Voetbal Groningen en andere magazines anders in te delen voor 2022. Binnenkort volgt meer nieuws."

We houden het in de gaten, heer Miedema.

Ook deze week toch weer aandacht voor iemand die de noordelijke sportwereld is ontvallen en wel een prominent (ere)lid van de Koninklijke roeiverenging De Hunze, dr. Kees Migchelsen. Geboren in Leeuwarden meldde hij zich als nieuwbakken studenten bij Aegir, waar het recreatieve roeien (fuifroeien heet dat in die kringen) zijn voorkeur had. Na te zijn afgestudeerd stapte hij over naar De Hunze, waar een imposante lijst van verdiensten opbouwde. Vele jaren maakte hij deel uit van het bestuur van de Koninklijke. Ook op het technisch vlak was hij actief als opleider en coach. Niet alleen van valide roeiers, maar ook van roeiers en roeisters met een handicap. Ook was hij de organisator van tal van roeitochten en trok hij tot op hoge leeftijd aan de riemen. En als bonus trof Cees Migchelsen aan de boorden van het Verbindingskanaal ook nog eens in Ina Dijk de vrouw van zijn 85-jarige leven. Met haar mocht hij ook graag zeilen, met name bij zomerdag op de Oostzee. Boven zijn overlijdensbericht stond dan ook dit levensmotto: Hoe de wind waait in je leven kan je niet bepalen. Maar hoe je de zeilen zet, bepaal je zelf.      

  

Derde Helft (363)

Het is grotendeels onder de radar gebleven, maar FC Groningen heeft een mooie winterslag kunnen maken. Nee, niet op het veld maar op het kantoor in de Euroborg. Want niemand minder dan Koen Janssen is terug. De meeste volgers van de FC zal de naam Koen Janssen misschien niets zeggen, maar hij staat in de Groene Kathedraal aangeschreven als een commerciële duizendpoot. Tien jaar geleden hield de Assenaar het bij FC Groningen voor gezien en vond hij bij het strategisch en creatief reclamebureau Dizain een nieuwe uitdaging. Niet voor heel trouwens want in 2015 werd hij aangesteld als merkambassadeur bij de Abiant Uitzendgroep. Via deze sponsoren bleef de verbinding met FC Groningen bestaan en dat leidde er toe dat hij vorig jaar januari toetrad tot het bestuur van de FC Groningen Business Club. In die rol ging het groen-witte FC-bloed bij hem weer sneller stromen en dat leidde tot deze terugkeer als 'zakelijk spelverdeler'. Janssen: "Het betreft een commerciële functie met werkzaamheden op het snijvlak van verkoop, marketing en communicatie." Kevin Roossien, de aanvoerder van het commerciële team van FC Groningen, is blij met deze rentree. "Koen heeft het FC Groningen-DNA, is een verbinder en heeft veel ervaring. Met hem kunnen er stappen worden gezet."

De Nieuwjaarsboodschap van Donars voorzitter Jannes Stokroos stond dit keer vooral in het teken van betere tijden. Want ja, het loopt de laatste tijd niet echt lekker in MartiniPlaza. Voor de zoveelste keer bleek de Champions League een onhaalbare missie en komt de in 2017 al aangekondigde trainingshal in de tent van Willem de Kok ook maar niet van de grond. En dat terwijl toenmalig sportwethouder Paul de Rook op 22 september van dat jaar dit liet optekenen: "Het zou mooi zijn als er in het voorjaar voor de trainingshal van Donar iets tastbaars ligt." Dik vijf jaar later is er nog nul komma nul van die plannen gerealiseerd. Vandaar dat preses Stokroos nog maar eens aan deze - bijna versleten - bel trok. "In 2021 hebben we ons nieuwe visiedocument vastgesteld, het Merkmanifest van Donar. Eén van de speerpunten daarin willen we in 2022 zeker realiseren, en dat is het hebben van een eigen trainingsfaciliteit in MartiniPlaza. Bij deze doe ik dan ook een oproep aan de gemeente om samen met ons en MartiniPlaza deze investering op korte termijn mogelijk te maken."

Een tip derhalve voor de door vijf partijen gerevitaliseerde politieke partij 100% Groningen, waarin ook de Sportpartij een structureel aandeel heeft gekregen.  

Waar onze nationale topclubs Ajax, Feyenoord en PSV niet wisten hoe snel ze hun trainingskampen in Zuid-Europa moesten cancelen dan wel opbreken vanwege de alom aanwezige coronadreiging, gingen die van de Groninger amateurclubs Be Quick 1887 en SV Marum in respectievelijk Valencia en Fuerteventura 'rustig' door. De Marumers zijn zonder Johan Pitstra op het Canarische eiland neergestreken. De voormalige vedette van ACV kreeg voor de Kerst te horen dat zijn contract bij de geelzwarten niet zou worden verlengd. Hij reageerde met een onmiddellijk vertrek. Pistra's opvolger werd snel gevonden en wel in persoon van Wim Bakering, die met sabbatical was gegaan na een succesvolle periode bij GOMOS in Norg. 

Nog niet zo heel lang geleden meldde ik via deze weg dat twee Groninger sportcoryfeeën, zijnde GIJS-voorzitter Jacob van Gelder en oud-wielerspeaker Harry Snuk, elkaar hadden gevonden in een politieke coup in de gemeente Tynaarlo. Die was ontketend door Richard Aeilkema en hij gaf er zelfs zijn job als hoofdredacteur van het Eelder blad Dorpsklanken voor op. In Van Gelder en Snuk vond hij twee pionnen waarmee de ietwat in versukkeling geraakte partij Gemeentebelangen kon worden opgeschud, met als doel een klinkende zege bij de nakende gemeenteraadsverkiezingen. In dit scenario zou Van Gelder, toen voorzitter van die partij, hoog op de door Aeilkema aan te voeren kandidatenlijst komen. Plek drie of vier. Daarvoor moest hij dan wel afstand doen van de voorzittershamer. Snuk nam die - ad interim - over. Maar die strategie is in de soep gelopen. Voortschrijdend inzicht bij Aeilkema leidde gaandeweg deze 'fluwelen revolutie' tot een verwijdering met Van Gelder, die mede daardoor niet de beoogde derde plaats op de kieslijst kreeg toebedeeld. Hij werd, na een gesprek met de kersverse kieslijstcommissie, op plek 10 gedeponeerd. En toen waren de poppen aan het dansen. Een conflict was geboren. Van Gelder wist zich, met een goed Nederlands woord, verneukt. Hij eiste met onmiddellijke ingang de voorzittershamer weer op en heeft daar ook al een voorschot op genomen met het afvoeren van Aeilkema en Snuk van de ledenlijst van Gemeentebelangen. U raadt het al, die twee 'geroyeerden' willen van geen wijken weten. En zo is de partij die de weinig besluitvaardige raad van Tynaarlo met nieuw elan zou veroveren in een diepe crisis verzeild. Wordt vervolgd.

Nu  de boekwinkels vanwege de lock down zijn gesloten, leek het de vijf schrijvers van de pas van de persen gerolde Canon van het Nederlandse voetbal een goed idee via een landelijke tournee dit boekwerk persoonlijk aan de man/vrouw te brengen. Willem Vissers, de hooggeprezen voetbalverslaggever van de Volkskrant, nam de regio Noord voor zijn rekening. Ik was ook in de route opgenomen met een ruilactie. Ik kreeg een boek van hem, hij eentje van mij. Het bliksembezoek - Willem (links op de foto) had het er druk mee - werd met een fotomoment afgesloten en bracht mij op het idee om op die manier ook nog even mijn recente boek (100 jaar Topsport in Stad) aan te bieden. Woont u een beetje in de buurt van Vries en bent u geïnteresseerd in de canon van de Groninger topsport, dan kunt zich melden op dit adres: dickheuvelman@live.nl

         

Derde Helft (362)

Allereerst de beste wensen voor 2022, dat - mag ik hopen - een beter jaar mag worden dan de twee voorbije, door corona grotendeels verpeste jaren. Nog altijd zitten we er wereldwijd middenin, maar met steeds betere vaccinaties en andere medicaties is er enig licht aan de horizon te bespeuren. En ja, hoop doet leven. 

Persoonlijk hoop ik bijvoorbeeld dat het bij Oosterparkers tot een revival komt.  Ooit behoorde deze klassieke buurtclub tot de Grote Vier van het stad-Groninger voetbal, samen met Be Quick, GVAV en Velocitas. Maar toen de strijd om de hegemonie in Gruno's veste bij de invoering van het betaalde voetbal in 1954 pas echt losbarstte, moest 'Oosterpaark' als eerste - in 1959 - afhaken. En toen het in 1989 door FC Groningen ook nog uit haar Oosterparkstadion werd verdreven en verbannen werd naar het ongezellige complex aan het Van Starkenborghkanaal, was dat in feite het begin van een langzaam aftakelingsproces. Een poging van twee ambitieuze zakenlieden, de heren Jan Benninga en Folkert Buringa, om de patiënt te reanimeren, draaide in 1994 op een jammerlijke mislukking uit. Het sukkelen ging, mede door nóg verbanning naar de steppe van Kardinge, van kwaad tot erger. Vandaag kan worden gesteld dat Oosterparkers op sterven na dood is nu het ook geen standaardelftal meer op de been brengen. De groen-witte vereniging is nog in leven, maar daar is ook alles mee gezegd.

Stadsdichter E. Philippus, die onder de naam Evert Meijer nog in het eerste van Oosterparkers heeft gespeeld, ziet de neergang met lede ogen aan. Weemoed inspireerde hem tot het volgende gedicht:

Ik ga terug in de tijd

m'n eerste shirt was veel te wijd

maar m'n Goliath-voetbalschoenen

waren om te zoenen

Jan Groninger was m'n grote voorbeeld

wat heb ik hem op straat vaak nagespeeld

ook op Ameland zijn we met de club geweest

't was er altijd een groot feest

en toen ik in het eerste stond

speelde ik eindelijk op de heilige grond

m'n hele familie kwam naar me kijken'

ik voelde me één met de rijken

Nu is Oosterparkers bijna honderd

zonder eerste elftal, ik voel me bedonderd

Velocitas, de tweede afhaker (anno 1960), is daarentegen nog springlevend. In het Stadspark koestert de naar de derde klasse afgezonken club haar roemrijke verleden. Wie rondneust in het clubhuis van de aloude, uit 1897 daterende volksclub, proeft met volle teugen de tijden dat Velo speelde tegen grote clubs als Ajax, Feyenoord en PSV. Daar komt binnenkort het misschien wel het allermooiste relikwie bij. Want nu Velocitas dit prille jaar haar 125ste verjaardag gaat vieren, heeft het de KNVB behaagd Velocitas een replica van de in 1934 gewonnen KNVB-beker te schenken. De club van toen Otto Bonsema, Schipper van der Velde en Eppie Meulema, versloeg in de finale Feijenoord met 3-2. De destijds in Utrecht overhandigde wisselbeker is noot in de prijzenlast van de groen-witte terecht gekomen. De bond gaat dat nu goedmaken, met daarop gegraveerd alle clubnamen die tot 1934 de Beker hebben gewonnen, zoals daar zijn Ajax, Feij(y)noord, PSV, Koninklijke HFC, Haarlem, Vitesse en ....... Velocitas Breda (in 1900).   

Hij noordelijke scheidsrechtersgilde moet het vanaf nu voortaan doen zonder Henk Mulder. De Vriezenaar vindt het na 22.5 jaar welletjes en 1 januari een prima datum om te stoppen met fluiten. Mulder was een graag geziene gast bij de heren voetballers, want zijn manier van fluiten - losjes maar toch met gezag - ging er wel in. Maar ook bij de vrouwen, zoals uit de reactie van Leekster Marja Adema-Wardenier blijkt: "Jammer voor de vele clubs, want je was een goede leidsman."  Terugkijkend houdt Mulder derhalve een goed gevoel aan zijn arbitrale carrière over. "Heb ook nog zes jaren door het hele land mogen reizen om daar te fluiten. Vroeg weg 's morgens en 's avonds laat weer thuis. Dat waren mooie tijden." Henk Mulder gaat overigens niet verloren voor de arbitrage. Hij is al een tijdje grensrechter bij het Onder 18-team van FC Groningen, dat onder leiding staat van Paul Matthijs en en Arnold Kruiswijk. 

Ook op dag twee van dit prille jaar ontkom ik er niet aan: het melden van het overlijden van een bijzondere Groninger sportman. En wel Mister Plantsoenloop, Lucas Bolhuis. Hij is - schat ik zo in - zo'n 50 keer van start gegaan in deze prachtige atletiektraditie in het Noorderplantsoen. Bolhuis was er vanaf de allereerste editie in 1958 onafgebroken bij, tot voorbij de eeuwwisseling. Lucas, die 83 jaar is geworden, werd in 1998 voor zijn veertigste deelname geëerd met een horloge met inscriptie. Hij was een bijzondere atleet, die door wijlen Bart Kappenburg, een opperbobo in de internationale atletiekwereld, als talent werd ontdekt. Een topper is de jonge Lucas echter nooit geworden omdat hij het uitgaansleven ook omarmde. Dansavonden in Frigge en Huize Maas, in combinatie met een potje bier, liet hij niet aan zich voorbijgaan. Daardoor bleef hij als middenafstandsloper in de schaduw van zijn broer Thies, die wel wedstrijden won. Desondanks raakte hij de liefde voor het lopen nooit meer kwijt. Ook bij de Vier Mijl was hij als recreant een vaste gast. Lucas was overigens liever wielrenner geworden, maar het ontbrak hem aan de nodige guldens om een racefiets te komen. In zijn werkzame leven was hij vooral te vinden in MartiniPlaza, waar hij als operator bij de algemene dienst de kost verdiende. 

Tot slot nog een felicitatie richting Alex Wekema (foto onder), de oud-wielrenner die het tot wethouder van Noordenveld heeft geschopt. Hij heeft op Nieuwjaarsdag Abraham gezien, oftewel hij is 50 geworden. Over schoppen gesproken..... Rodenaar Wekema is ook een fervent voetballiefhebber geworden, met name van het Engelse voetbal. Vandaar dat hij een passend cadeau in ontvangst mocht nemen, een shirt van zijn favoriete club Crystal Palace.