zondag 21 augustus 2022



Mag ik even uw aandacht voor deze prachtige foto uit de oude

doos van drie noordelijke topatleten, ruim vijftig jaar geleden gemaakt tijdens wedstrijden in het Stadspark. Om precies te zijn op Koninginnedag 1971. Hindes kunnen niet in hun schaduw staan, zo mooi als deze nog jonge jongemannen lopen. Het bijzondere van deze plaat is dat ze tijdens hun 800 meter synchroon zijn 'geknipt'. Dat was toen voor de (onbekende) fotograaf moeilijker dan tegenwoordig, nu een je fototoestellen hebt die gelijk een ratelend machinegeweer tig-opnames per seconde maakt. Het lijkt wel of dit stijlvolle trio bezig is aan een ploegenachtervolging, gestroomlijnd in elkaars gelid om zo min mogelijk wind te vangen. Maar deze discipline heb je in de atletiek niet. Nee, hier wordt individueel om de zege gelopen over een afstand van 800 meter. De man die op kop loopt en dus het tempo bepaalt is Carsten Kamp, één van de toppers destijds van GVAV Rapiditas. Achter hem zien we de immer strijdbare Pieter Vos van de toen nog florerende vereniging Nurmi, door voetballende Velocitanen opgericht en vernoemd naar de Finse looplegende Paavo Nurmi. 

De laatste man van dit trio hardlopers is Kees Bijmolt, eveneens een GVAV'er. Hem kennen we niet zo zeer van vroeger. Hij was geen topper, zei hij zelf altijd met aandoenlijke bescheidenheid als deze foto op tafel kwam. Meer een verdienstelijke meeloper, zei hij er dan zachtjes achteraan. Nee, Kees Bijmolt, die onlangs op 74-jarige leeftijd overleed, werd pas écht bekend nadat hij zijn spikes aan de spreekwoordelijke wilgen had gehangen en zijn liefde voor de Moeder Aller Sporten voortzette als organisator. Hij profileerde zich als wedstrijdleider (geen racedirector - die benaming vond hij altijd wat snoeverig) van de Stadsloop in Appingedam, die uitgroeide tot een loopfestijn van internationale allure. Dat was ook de drive van de organisator Kees Bijmolt; zijn Appingedam, het knusse stadje dat hem zo na aan het hart lag, op de kaart zetten. Dat lukte met die Stadsloop cum laude. Kees reisde stad en land om kilometers vretende toppers te bewegen toch vooral een keertje naar Appingedam te komen voor twee rondjes Wijkstraat. Zijn startlijst moest altijd kunnen tippen aan die van de Vier MIjl van Groningen. De vedetten (m/v) werden altijd gastvrij ontvangen en traditioneel met een afterparty in de tuin van Kees en zijn eega Willy ook weer met alle egards uitgeleide gedaan. Daarom kreeg je als langeafstandsloper alom te horen dat Appingedam op je bucketlijst moest staan. 

Maar niet alleen met hardlopers zette Kees Bijmolt zijn Appingedam in de schijnwerpers, ook met andere sporten deed hij dat. Zoals met de betoverende Hangkeukens-schaatsmarathon in 2014, samen met zijn boezemvriend Hans Meijer geregisseerd. Ook wielrenners en -rensters van internationale allure bood hij startgelegenheden in Daam, veelal opgeluisterd met sfeervolle sponsorbijeenkomsten in de historische Nicolaïkerk. Zijn laatste kunstje was de opname van Appingedam in de (start)plaatsen van het WK wielrennen 2020, dat de UCI aan Groningen en Drenthe had toegekend. Maar door dat mondiale feest ging een lelijke politieke streep in de Statenzaal van de provincie Groningen en dat heeft Kees tot aan zijn sterfdag, 2 augustus 2022, hartzeer bezorgd.

De laatste jaren was Kees Bijlholt actief in een door hem geïnitieerd seniorenconvent, een selectief gezelschap veteranen die op enigerlei wijze hun sporen in de noordelijke sportwereld hebben verdiend. Kees was door mij tot vanwege zijn organisatorische kwaliteiten tot secretaris-generaal gebombardeerd. Vond hij ook nogal overdreven, maar accepteerde deze titulatuur zonder mokken. En ook dit 'werk' zat hem als gegoten. Dat leidde tot boeiende benen-op-tafel-gesprekken met noordelijke sporttoppers als Henk Kraaijenhof, Dick Lukkien, Gerard Kemkers, Jochem Kamphuis, Jur Vrieling, Nynke Klopstra, Riemer van der Velde en Adriaan Helmantel. Maar niet nadat Kees met deze zin onze gasten geruststelde: "Alles wat hier wordt gezegd blijft binnenskamers."

Totdat Magere Hein onze Kees op een onbewaakt moment genadeloos te grazen nam en de voormalige hinde, die zich in een meesterlijke organisator/promotor had getransformeerd en die hem het ridderschap in de Orde van Oranje Nassau opleverde, in een onontkoombare houdgreep nam. Kees kreeg als 75-jarige senior niet eens de kans meer om af te kloppen. Het was plotsklaps over en uit met zijn bestaan. Wat rest zijn onvergetelijke herinneringen. En dit eresaluut.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.