Het vlaggenschip van Velocitas dat in 1962 noordelijk kampioen werd. Staande vlnr grensrechter Koos Nijdam, Henk Smit, Harry Bergers, Wim Klöne, Geert Sannes, Woltjo Zoutman, Klaas Pluis, Jurrie Ruben, Henk Medema en trainer Evert Mur. Daarvoor Henk Bardewee, Jurrie Smeltekop, Piet Doornbos, Bé Boer en Klep Kuipers.
Keren die tijden nog eens terug in het Stadspark?
Plannen voor oppoetsen
imago van Velocitas 1897
leiden tot bestuurscrisis
Wie het clubhuis van Velocitas 1897 betreedt, loopt onwillekeurig tegen een zweem van roemrijke nostalgie op. De wanden zijn namelijk rijkelijk gevuld met herinneringen uit de tijden dat Velo, zoals de club kortweg ook wel wordt genoemd, voetbalde in 's lands allerhoogste regionen. Tegen opponenten als Ajax, Feyenoord en PSV. En ook nog meedeed om de prijzen. In 1934 zelfs de KNVB-Beker won.
Na de oorlog werd het gaandeweg minder, maar nog altijd goed genoeg om in 1955 het avontuur van betaald voetbal aan te gaan. Dat hoofdstuk kon al weer in 1960 voor eens en altijd worden gearchiveerd, als gevolg van een sanering van bondswege. Terug bij de amateurs speelden de groenwitten echter andermaal de eerste viool. Alhans in het Noorden. Tot twee keer toe (1961 en 1962) werd het kampioen van de noordelijke eerste klasse en klasseerde zich daarmee, met de andere districtskampioenen, voor de strijd om de landstitel. Die eer ging het echter beide jaren naar het Rotterdamse Xerxes.
Vervolgens ging het langzaam maar zeker bergafwaarts in het Stadspark. Het stadionnetje met klassieke atletiekbaan er omheen, rechts naast het monument van Jan Evert Scholten, werd op last van de gemeente een vijverpartij. Velo kreeg wél een - op het eerste gezicht - alleraardigst alternatief aangeboden, ten zuiden van het majestueuze paviljoen aan de de Grote Vijver. Daar moest stapsgewijs een nieuw stadion voor 25.000 toeschouwers worden gebouwd, want het Oosterpark werd met een maximum capaciteit van 17.500 te klein bevonden voor eredivisievoetbal. Velocitas mocht het inwijden.
Edoch, dat plan flopte. Nadat de eerste opstallen in 1968 waren gerealiseerd, een overdekte tribune met twee onoverdekte zijtribunes, was er geen geld meer voor verdere uitbouw en ging er een streep door Stadion Stadspark. Velocitas mocht er wel blijven, maar de tribunebouw bleek van dusdanig slechte kwaliteit dat die al snel met de grond gelijk moest worden gemaakt. En daarmee ook de kleedkamers en de - voor een amateurclub - sjieke bestuurskamer.
De ontmanteling van Stadion Stadspark is illustratief voor de neergaande spiraal waarin Velocitas gelijktijdig terecht is gekomen. Iets van een royale bouwkeet kwam er voor in de plaats en daarmee moeten de groenwitten het nog altijd doen. Aldus werd sfeerloosheid troef, ook al door het voortrazende snelwegverkeer op de pal naast het hoofdveld gelegen A7. De automobilisten worden overigens beschermd, want in de lengterichting van het veld staat een hoog hek dat verdwaalde ballen geen kans geeft op de A7 te stuiteren.
Desondanks krabbelt Velocitas 1897 sportief gezien gestaag weer overeind. Een paar jaar geleden was de roemrijke eeuwclub zelfs afgezakt naar de absolute voetbalkelder van ons land, de vijfde klasse. Dank zij ambitieuze krachten binnen de club is Velocitas inmiddels weer eerste klasser geworden. Niet de eerste klasse van weleer overigens, want de KNVB heeft de voetbalpyramide de laatste jaren flink opgeschud. De beste amateurclubs van het land zijn ondergebracht in divisies, één tweede, één derde en twee vierde divisies.
De eerste klasse is vandaag de dag verworden tot het vierde amateurniveau. Vandaar dat er bij Velocitas krachten zijn opgestaan die het imago van de club weer willen oppoetsen. Voortrekkers in deze plannen zijn de voormalige eerste-elftalspelers Bram Versprille (tevens oud-voorzitter), Erik Werksma en Erik Wormmeester (nu assistent-trainer), als ook hoofdsponsor en voormalig elftalleider John Schokker. Een kwartet met een 24 karaats groenwit hart. Deze heren weten zich gesteund door de sponsorcommissie en hebben het bestuur voorgesteld om het vlaggenschip van de club onder te brengen in een stichting, zodat de club geen onnodige financiële risico's loopt bij deze opknapbeurt.
Maar daar wringt het nu 'even'. Het bestuur onder leiding van voorzitter Sip Zwerver moet niets van die ambities hebben. Het vreest dat Velo zich financieel dan op te glad ijs gaat bewegen. Zij spelen met Velo 1, vanwege die - in hun ogen - dreigende consequenties, liever laag dan hoog.
Volgens de groep Versprille is er enkele reden om verontrust te zijn. Het geld voor die stichting Topvoetbal is er om Velocitas naar een hoger niveau te brengen. Eerst naar de vierde divisie en wellicht komt dan ook nog eens de derde divisie in beeld. Een plaats bij de beste 68 amateurclubs van het land is het doel. Velo moet in hun toekomstvisie de beste amateurclub van de stad worden. De klassieke strijd met aartsrivaal Be Quick moet weer eens worden opgepakt.
Maar daarvoor moet je het voor hedendaagse amateurs met diverse privileges wel aantrekkelijk maken om het groenwitte shirt aan te trekken, Sponsor Schokker denkt daarbij niet aan geldelijke vergoedingen, maar aan vrijstelling van contributieverplichtingen, kledingpakketten en trainingskampen. En na afloop van de thuiswedstrijden gezelligheid in de kantine met artiesten. Hij ziet het eerste elftal als een etalage voor jonge voetballers die op zoek zijn naar een ambitieuze club. Schokker c.s. beseffen dat de gloriejaren van voor de tweede wereldoorlog niet meer terugkeren, maar een degelijke opknapbeurt in de amateursector zal het huidige imago van Velo flink opkrikken en aantrekkingskracht op de Groninger jeugd versterken.
Volgende week, maandagavond 11 maart, mag de ledenvergadering beslissen welke koers Velocitas 1897 gaat varen wat betreft het vlaggenschip. Het bestuur zet zwaar geschut in. Het heeft unaniem haar aftreden aangekondigd, met daarbij de aantekening dat ze individueel ook niet herkiesbaar zijn, De agenda vermeldt vooralsnog geen nieuwe potentiële bestuurskandidaten. Ofwel, Velo gaat gebukt onder een heuse bestuurscrisis.
Wordt vervolgd.
