Derde Helft

 Beste mensen, wie kan mij aan dit boek helpen? 

 

Mag ik even uw aandacht voor deze prachtige foto uit de oude

doos van drie noordelijke topatleten, ruim vijftig jaar geleden gemaakt tijdens wedstrijden in het Stadspark. Om precies te zijn op Koninginnedag 1971. Hindes kunnen niet in hun schaduw staan, zo mooi als deze nog jonge jongemannen lopen. Het bijzondere van deze plaat is dat ze tijdens hun 800 meter synchroon zijn 'geknipt'. Dat was toen voor de (onbekende) fotograaf moeilijker dan tegenwoordig, nu een je fototoestellen hebt die gelijk een ratelend machinegeweer tig-opnames per seconde maakt. Het lijkt wel of dit stijlvolle trio bezig is aan een ploegenachtervolging, gestroomlijnd in elkaars gelid om zo min mogelijk wind te vangen. Maar deze discipline heb je in de atletiek niet. Nee, hier wordt individueel om de zege gelopen over een afstand van 800 meter. De man die op kop loopt en dus het tempo bepaalt is Carsten Kamp, één van de toppers destijds van GVAV Rapiditas. Achter hem zien we de immer strijdbare Pieter Vos van de toen nog florerende vereniging Nurmi, door voetballende Velocitanen opgericht en vernoemd naar de Finse looplegende Paavo Nurmi. 

De laatste man van dit trio hardlopers is Kees Bijmolt, eveneens een GVAV'er. Hem kennen we niet zo zeer van vroeger. Hij was geen topper, zei hij zelf altijd met aandoenlijke bescheidenheid als deze foto op tafel kwam. Meer een verdienstelijke meeloper, zei hij er dan zachtjes achteraan. Nee, Kees Bijmolt, die onlangs op 74-jarige leeftijd overleed, werd pas écht bekend nadat hij zijn spikes aan de spreekwoordelijke wilgen had gehangen en zijn liefde voor de Moeder Aller Sporten voortzette als organisator. Hij profileerde zich als wedstrijdleider (geen racedirector - die benaming vond hij altijd wat snoeverig) van de Stadsloop in Appingedam, die uitgroeide tot een loopfestijn van internationale allure. Dat was ook de drive van de organisator Kees Bijmolt; zijn Appingedam, het knusse stadje dat hem zo na aan het hart lag, op de kaart zetten. Dat lukte met die Stadsloop cum laude. Kees reisde stad en land om kilometers vretende toppers te bewegen toch vooral een keertje naar Appingedam te komen voor twee rondjes Wijkstraat. Zijn startlijst moest altijd kunnen tippen aan die van de Vier MIjl van Groningen. De vedetten (m/v) werden altijd gastvrij ontvangen en traditioneel met een afterparty in de tuin van Kees en zijn eega Willy ook weer met alle egards uitgeleide gedaan. Daarom kreeg je als langeafstandsloper alom te horen dat Appingedam op je bucketlijst moest staan. 

Maar niet alleen met hardlopers zette Kees Bijmolt zijn Appingedam in de schijnwerpers, ook met andere sporten deed hij dat. Zoals met de betoverende Hangkeukens-schaatsmarathon in 2014, samen met zijn boezemvriend Hans Meijer geregisseerd. Ook wielrenners en -rensters van internationale allure bood hij startgelegenheden in Daam, veelal opgeluisterd met sfeervolle sponsorbijeenkomsten in de historische Nicolaïkerk. Zijn laatste kunstje was de opname van Appingedam in de (start)plaatsen van het WK wielrennen 2020, dat de UCI aan Groningen en Drenthe had toegekend. Maar door dat mondiale feest ging een lelijke politieke streep in de Statenzaal van de provincie Groningen en dat heeft Kees tot aan zijn sterfdag, 2 augustus 2022, hartzeer bezorgd.

De laatste jaren was Kees Bijlholt actief in een door hem geïnitieerd seniorenconvent, een selectief gezelschap veteranen die op enigerlei wijze hun sporen in de noordelijke sportwereld hebben verdiend. Kees was door mij tot vanwege zijn organisatorische kwaliteiten tot secretaris-generaal gebombardeerd. Vond hij ook nogal overdreven, maar accepteerde deze titulatuur zonder mokken. En ook dit 'werk' zat hem als gegoten. Dat leidde tot boeiende benen-op-tafel-gesprekken met noordelijke sporttoppers als Henk Kraaijenhof, Dick Lukkien, Gerard Kemkers, Jochem Kamphuis, Jur Vrieling, Nynke Klopstra, Riemer van der Velde en Adriaan Helmantel. Maar niet nadat Kees met deze zin onze gasten geruststelde: "Alles wat hier wordt gezegd blijft binnenskamers."

Totdat Magere Hein onze Kees op een onbewaakt moment genadeloos te grazen nam en de voormalige hinde, die zich in een meesterlijke organisator/promotor had getransformeerd en die hem het ridderschap in de Orde van Oranje Nassau opleverde, in een onontkoombare houdgreep nam. Kees kreeg als 75-jarige senior niet eens de kans meer om af te kloppen. Het was plotsklaps over en uit met zijn bestaan. Wat rest zijn onvergetelijke herinneringen. En dit eresaluut.

Derde Helft extra

Dit is een foto van Be Quick uit de beginjaren zestig van de vorige eeuw, toen de Good Old nog in het betaalde voetbal actief was. Deze  elftalfoto is een eerbetoon aan Herman Mengerink (gehurkt tweede van links), die maandag 8 augustus op 80-jarige leeftijd is overleden als gevolg van alom zo gevreesde en slopende ziekte. Herman gold destijds als één van de grote talenten op de Esserberg, samen met Gerard Oosterloo (links naast hem), Johan Wieringa (rechts naast hem en Dré Woest (daar weer naast). Hij behoorde in 1960 tot tot de selectie van het kampioenselftal van de tweede divisie B. De bijbehorende promotie was de inleiding van een aanval die de stadshegemonie van GVAV moest doorbreken. Daarin bleven deze jonkies steken. Ergo, dat leidde de ondergang van de withemden in de betaalde sector in. In 1964 viel dit doek. Berooid en vele illusies armer moest het ooit zo grote Be Quick, jarenlang de vaandeldrager van het noordelijke voetbal, het professionele voetbaltoneel verlaten. Met het schaamrood op de kaken, want de degradatie ging gepaard met een schuld van bijna vier ton aan guldens. Uit deze failliete boedel werd Herman Mengerink opgepikt door het almachtige GVAV, de enige noordelijke representant in de eredivisie. Zijn meest historische wedstrijd in het Oosterpark op 15 november 1964, tegen Ajax. Niet zo zeer omdat als rechterspits stond opgesteld, maar bovenal omdat deze wedstrijd historische waarde kreeg vanwege het eredivisiedebuut van Johan Cruijff. Edoch,  Herman Mengerink zat toen echter wel bij de winnende partij. Het werd 3-1 voor de thuisclub. Tot een echte doorbraak wilde het echter niet komen voor de zoon van een politieman, die niet alleen als een strenge verkeersagent te boek stond, maar met de gevreesde 'blauwe taxi' ook het kattenkwaad in de stad bestreed. Zoon Herman werd geen blijvertje in de blauwwitte garde. Al na 1 seizoen (18 wedstrijden en 4 goals) moest hij, zijnde gewogen en te licht bevonden, zijn heil elders zoeken. Dat werd Zwolle. Niet bij PEC, maar de toenmalige aartsrivaal Zwolsche Boys op sportpark De Vrolijkheid. Ook dat werd geen succesverhaal, waarna hij bij Sportclub Cambuur zijn voetbalgeluk weer een beetje terugvond. Ook al omdat hij in Leeuwarden zijn maatje Johan Wieringa weer aantrof. 

De belofte die hij als jeugdige Be Quicker was, heeft hij echter nimmer in kunnen lossen. Daarvoor ontbrak het hem aan zowel mentale als fysieke kracht. Maar berustte hij op hoge leeftijd in Hoogkerk, meedoen in het betaalde voetbal was niet iedereen gegeven en dat had hij dan toch allemaal mooi meegemaakt. 

Voor de volledig nog even alle namen op de foto: staand vlnr Tonny Hansems, Jan Perdok, Chris Eimers, Ab (Appie) Hansems, Bas Paauwe, Fré Mensinga en Bé Siekman. Gehukt vlnr Gerard Oosterloo, Herman Mengerink, Johan Wieringa, Dré Woest en Tinus Nijhoving.