Voorbeschouwing Tour de France

Met liefst 18 Nederlandse renners opent het wielercircus dat Tour de France heet zaterdag haar mobiele tent in Luik, de Belgische industriestad die er alles aan doet aan treurige imago in te ruilen voor een fleurig etiket. Dat lukt overigens al aardig, want Luik doet niet meer zo smerig aan als velen denken te weten. Een Tourproloog is het ideale visitekaartje om dat voor een miljoenenpubliek zichtbaar te maken. Betere stadsmarketing kun je niet wensen.

Luik brengt ons ook de revival van het Nederlandse wielrennen in beeld. Nee, de Gouden Tijden van Zoetemelk, Raas, Knetemann en Kuiper zijn nog niet niet geevenaard en evenmin het zilveren tijdperk Breukink, Rooks & Theunisse, maar er zit weer muziek in. Het is lang geleden, in 1991, dat er zoveel oranjezonen mee mochten doen aan La Grande Boucle. Het record blijft voorlopig nog wel even op 27 staan. Dat dateert uit 1989, toen 'we' met vier ploegen (Panasonic, SuperConfex, PDM en TVM) aantraden en Erik Breukink, de vaandeldrager van Panasonic, in Luxemburg begon met het veroveren van de gele trui.

Hij is nog altijd de laatste Nederlander die dat voor elkaar kreeg. Al 23 jaar wachten we in dit land met smart op een gele truidrager. Trouwens, de laatste etappe zege is ook al weer van 7 jaar geleden. Die staat op naam van Pieter Weening, de Fries die ooit voorbestemd leek in de voetsporen van Jan Janssen en Joop Zoetemelk, de twee enige Nederlandse Tourwinnaars (1968 en 1980), te treden. Het is er niet van gekomen. Zijn Tourglorie bleef beperkt tot een dagtriomf in Gerardmer, waar hij de Duitser Andreas Kloden met nauwelijks waarneembaar verschil eraf sprintte.

Weliswaar bivakkeert Weening nog altijd in het professionele peloton en is de Harekiet ook (nu namens het Australische GreenEdge) van de partij in deze Tour, maar hij gaat niet meer in de buurt komen van de ultieme wielervictorie. Nee, de gele hoop van Nederland is gevestigd op Achterhoeker Robert Gesink en Bauke Mollema, de Groninger die wielrenner werd op het fietspad tussen Zuidhorn en Stad.

De leiding van de Raboploeg heeft hen op voet van gelijkheid tot kopman gebombardeerd, met als schaduwkopman Steven Kruiswijk. Het is de les van vorig jaar, toen Gesink zijn status niet waar kon maken waarna de Nederlandse bankiersploeg er een beetje verloren bij reed en publicitair werd overvleugeld door de vrijbuiters van Vacansoleil, dat Johnny Hoogerland tot de held van de natie zag uitgroeien.

Nu heeft Rabobank dus drie klassementsijzers in het vuur. De ploeg ziet er al met al logisch en uitgebalanceerd uit. De drie klassementsmannen worden ondersteund door de Spaanse alleskunner Luis Leon Sanchez, de subklimmer Laurens ten Dam, de pure hardrijders Bram Tankink en Maarten Tjallingi, de Belgische gaatjesdichter Maarten Wynants en de Australische sprintaanwinst Mark Renshaw, die mag mikken op dagsucces.

Op deze samenstelling is weinig aan te merken. En de koerstactiek is ook al wel duidelijk: afwachtend. Zoals altijd eigenlijk. Eerst de bordjes van de concurrentie proberen leeg te eten en dan pas beginnen aan dat van je zelf. De eerste week, traditiegetrouw voor de sprinters, zullen we niet veel Oranje van voren zien. De belangrijkste opgave is de kopmannen zonder kleerscheuren naar het eerste gebergte te loodsen. Niet zo eenvoudig als het lijkt, want een ongeluk zit met name in de eerste Tourweek in een klein hoekje. De val van Gesink vorig jaar tijdens een Bretonse etappe zit nog vers in menig geheugen. Het was de prelude op een verloren Tour.

Afgaande op de startlijst mag er van Gesink toch wel een plek in de top 5 worden verlangd. Een gele trui in Parijs lijkt onhaalbaar, want zonder kleerscheuren gaat dat tricot voor het eerst in de historie een prooi worden voor een Engelsman, Bradley Wiggins. De winnaar van zowel Parijs-Nice en de Dauphine Libere steekt er op voorhand met kop en schouders bovenuit. Hij heeft steun van een ploeg die doet denken aan het wurgende regiem van de ploeg van Lance Armstrong in het vorige decennium. En Wiggings verlekkert zich ook over het aantal kilometers dat individueel tegen de klok moet worden afgewerkt, bijna 100. In de bergen is hij tegenwoordig sterk genoeg om bij de besten aan te klampen. Dergelijke papieren kan titelverdediger/vechtjas Cadel Evans zelfs niet overleggen.

Achter dit duo mogen outsiders als Thomas Voeckler, Pierre Rolland, Jurgen VandenBroek, Samuel Sanchez, Ryder Hesjedal (winnaar van de Giro dit jaar), Dennis Mentsjov, Vincenzo Nibali, Rui Costa, Frank Schleck en Jereme Coppell de illusie hebben voor de resterende plaats op het erepodium. En Gesink dus. Hij is op een leeftijd (26) gekomen om te scoren, nadat hij zich in 2010 als Tourrevelatie (5e) heeft aangediend.

Het hele jaar hoefde Gesink zich maar op een koers te richten, de Tour. Met behulp van inspanningsfysioloog Louis de la Haye is zijn hele voorbereiding minitieus uitgestippeld. Hij trainde en verkende meer dan dat hij wedstrijden reed. Zijn kompas is de hartslagmeter. Een van de weinige wedstrijden waarvoor hij inschreef, was de Ronde van Californie en die wist hij ook te winnen. Waarbij aangetekend dat hij er niet al te veel tegenstand ondervond.

Bergop moeten er voor Gesink geen problemen zijn. Met zijn 'koffiemolentje' klimt hij soepeltjes. Maar dat kleine verzet belet hem ook weer het verschil te maken, daarvoor mist hij explosief vermogen. En dan is er nog Gesinks mentale kwetsbaarheid. Hij is nogal snel uit zijn evenwicht als het tegenzit. Als de media dan ook nog eens een kritisch toontje aanslaan, ziet hij overal beren op de weg die zijn gemoed verder ondermijnen. Collega-kopman Bauke Mollema is wat dat betreft zijn tegenpool. Die laat zich niet leiden door hoge verwachtingen en hartslagmetertjes, rijdt slechts voor wat hij waard is. De buitenwacht laat hem koud.

Het is daarom alleen al bijzonder interessant in deze Tour hoe het duel Gesink-Mollema uit gaat pakken. Wint de noordelijke nuchterheid (mij maken ze niet gek!) het van de oostelijke nervositeit (kan ik me nu wel waarmaken?)

Messieurs les coureurs: faites vos jeux!

     


.