Derde Helft: Guus Kleine, supporter die geld in het laadje v...

Derde Helft:   Guus Kleine, supporter die geld in het laadje v...:   Guus Kleine, supporter die geld in het laadje van GVAV bracht August Constantijn Julianus Leonard Kleine is overleden. Roepnaam Guus....

 

Guus Kleine, supporter die geld

in het laadje van GVAV bracht

August Constantijn Julianus Leonard Kleine is overleden. Roepnaam Guus. Wie kent hem niet? Velen, denk ik want hij is van 1937. Dan ben je anno nu normaliter veroordeeld tot de vergeethoek. Zo ook Guus Kleine. Maar hij was een bijzondere man en niet alleen vanwege die vier welluidende voornamen die getuigen van een katholieke input. 

Guus Kleine deed van zich spreken in de jaren zestig van de vorige eeuw, toen hij als voetballiefhebber fan werd van GVAV. Vanuit zijn woonplaats Hoogezand reed de nog jonge zakenman op zondagmiddagen graag even op een neer naar het Oosterpark in de stad om zijn favoriete club te zien spelen. Dat zijn keuze op GVAV was gevallen, had alles te maken met het podium waarop GVAV actief was; de eredivisie. Daar trokken één keer per veertien dagen s' lands beste voetballers en die wilde Guus Kleine met eigen ogen aanschouwen. GVAV bezorgde hem een gevoel van noordelijke trots, de enige club boven Zwolle waar Ajax en Feyenoord geregeld op bezoek kwamen. 

Maar als vaste klant in het stadion aan de Zaagmuldersweg zag Kleine ook dat bedrijven van betaald voetbal GVAV moeizaam afging. Dat had te maken met het relatief dun bevolkte Noorden, waar minder talentvolle voetballers opgroeiden dan in de randstad. Ook qua bedrijfsleven moest een stad als Groningen het afleggen tegen andere steden, zoals Eindhoven, waar Philips een flinke steun in de rug was voor PSV. 

Guus Kleine compenseerde dat zo goed en zo kwaad als het ging met een speciaal voor de Stichting Betaald Voetbal GVAV opgerichte donateursverenging. Hij benoemde zichzelf tot voorzitter en nam het voortouw met tal van spraakmakende acties om de mager gevulde kas van de club te spekken. De oudste lichting van het huidige Groninger voetbalvolk zal zich wellicht nog de legendarische pantyactie herinneren. Of anders die showavond in de voormalige groenteveiling De Eendracht aan de Peizerweg, waar hij populaire artiesten als Johnny Jordaan (Geef mij maar Amsterdam) en Sjakie Schram (Glaasje op, laat je rijden) voor wist te strikken. Kleine verwierf met zijn initiatieven alom sympathie en ook steun. Zoals van ene R. de Vries uit Roden, die Kleine voorstelde een grote loterij te organiseren met onder meer auto's als hoofdprijzen. Moest, zo rekende de latere voorzitter van FC Groningen hem voor, toch zeker zo'n 100.000 gulden opleveren.   

Niet dat daarmee de guldens de financiële zorgen van GVAV werden weggenomen, het gaf de penningmeester wel enige verlichting. Zo kon in 1970 de winterse transfer van van de Deense spits Bjarne Jensen dank zij de Kleine-gelden worden bekostigd. Dat was ook het voornaamste doel van zijn donateursclub. "We moeten er met elkaar voor zorgen dat de bodem van de kas bedekt blijft. Als je in het Noorden geen topvoetbal meer kunt zien, gaat er een hoop sjeu verloren," zei hij altijd als hij werd geïnterviewd.

Nadat GVAV haar licentie in 1971 had overgedragen aan FC Groningen, ging hij met zijn donateursclub mee. Werd het blauwwit verruild voor groenwit. Het ging bij Guus Kleine niet zozeer om clubliefde als wel om de noordelijke eer. Die moest ten allen tijde hoog worden gehouden. Toch kwam er een krasje op zijn supportersziel. Toenmalig manager Adriaan Jans wilde dat de FC qua organisatie meer stuur kreeg over haar supporters. Dat viel verkeerd bij Kleine, die vervolgens afstand nam. Hij bleef wel supporter, tot aan zijn dood zelfs, zoals het FC Groningen-logo in zijn overlijdensadvertentie duidelijk maakt. Het logo van GVAV had er best bij mogen staan.  

Dick Heuvelman

GVAV Rapiditas heeft op 27 mei afscheid moeten nemen van één van haar meest verdienstelijke bestuurders aller tijden, Jim Tigchelaar. Op 90-jarge leeftijd is hij uit de tijd getreden. Daarvan was hij 72 jaar lid van deze omni-vereniging, Alex Huisinga, bestuurslid van de Vrienden van GVAV, herdenkt hem in onderstaand memoriam.  

Van keeper van GVAV 9 tot

bestuurder van naam en faam

Garmt Tigchelaar, bij velen bekend als Jim, wilde in 1951 op een voetbalclub. Hij was toen 17 jaar en twijfelde tussen lidmaatschappen van GVAV, Be Quick en Velocitas. Alles afwegende viel zijn keuze op GVAV. Dat bleek nadien voor zowel voor Jim als voor GVAV een gelukkige keus.

Jim begon in het A5 team van GVAV samen met onder meer Frits Boerema. Door een toeval belandde hij een keer in het doel en daar bleken op voetbalgebied de kwaliteiten van Jim te liggen en keeper bleef hij daarna zijn gehele actieve voetballoopbaan. Bij de senioren belandde hij in het negende elftal. Door zijn werk belandde Jim in 1960 in het westen van het land om pas in 1972 terug te keren naar Groningen. 

Zijn lidmaatschap liet hij echter gewoon doorlopen, onder meer om op de hoogte te zijn van het wel en wee binnen de vereniging. Na zijn terugkeer in  Groningen, werd hij gevraagd als secretaris van de jeugdcommissie, hetgeen het begin was van zijn lange bestuurlijke loopbaan. In 1980 maakte hij de overstap naar het voetbalbestuur en volgde daar in 1988 Joop Koops op als voorzitter en in 1992 keerde hij na een reorganisatie terug in de functie van secretaris.

In 1995 beëindigde hij zijn werkzaamheden in het voetbalbestuur om later nog enige jaren als voorzitter van gymnastiek te fungeren. Ruim 23 jaar was Jim dus actief in diverse functies en voor zijn grote verdiensten werd hij in 1981 tot Lid van Verdienste benoemd en in 1995 tot Erelid. Naast zijn werkzaamheden voor GVAV vervulde hij bestuurlijke activiteiten voor de KNVB in de toenmalige afdeling Groningen, totdat de afdelingen werden opgeheven en opgingen in de districten. De KNVB onderscheidde hem hiervoor met de zilveren speld in 1987 en de gouden speld in 1996. Daarnaast was hij ook actief binnen de wedstrijdcommissie van het toenmalige Eurovoetbal.

Bij het tot stand komen van het jubileumboek bij het 75 jarig bestaan in 1996 van GVAV Rapiditas vervulde hij ook een belangrijke rol door een groot deel van het jeugdvoetbal voor zijn rekening te nemen. Voor zijn maatschappelijke inzet in brede zin werd hij benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Natuurlijk werd Jim in 1981 ook gevraagd voor de Vereniging Vrienden van GVAV Rapiditas, een uitnodiging die hij van harte accepteerde. Lang was hij een trouw bezoeker van de feestelijke jaarvergaderingen van deze vereniging en hij maakte zich daar verdienstelijke als corrector van de kopij van het Vriendenblad. Ondanks dat hij niet meer bestuurlijk actief was, bleef Jim zijn club met interesse volgen en bezocht regelmatig de wedstrijden van het 1e elftal en ook op de ledenvergaderingen gaf hij lang acte de présence. Afnemende gezondheid zorgde er voor dat deze bezoekjes steeds minder werden. Door zijn overlijden komt een einde aan een lidmaatschapsperiode van ruim 72 jaren, in welke periode hij zich vele jaren heeft ingezet voor GVAV Rapiditas. Door zijn overlijden komt een einde aan zijn lidmaatschap van ruim 72 jaar, waarin hij zich op veel fronten ingezet heeft voor de club. We zijn hem hiervoor zeer dankbaar.

Het vlaggenschip van Velocitas dat in 1962 noordelijk kampioen werd. Staande vlnr grensrechter Koos Nijdam, Henk Smit, Harry Bergers, Wim Klöne, Geert Sannes, Woltjo Zoutman, Klaas Pluis, Jurrie Ruben, Henk Medema en trainer Evert Mur. Daarvoor Henk Bardewee, Jurrie Smeltekop, Piet Doornbos, Bé Boer en Klep Kuipers.

Keren die tijden nog eens terug in het Stadspark?

Plannen voor oppoetsen

imago van Velocitas 1897

leiden tot bestuurscrisis

Wie het clubhuis van Velocitas 1897 betreedt, loopt onwillekeurig tegen een zweem van roemrijke nostalgie op. De wanden zijn namelijk rijkelijk gevuld met herinneringen uit de tijden dat Velo, zoals de club kortweg ook wel wordt genoemd, voetbalde in 's lands allerhoogste regionen. Tegen opponenten als Ajax, Feyenoord en PSV. En ook nog meedeed om de prijzen. In 1934 zelfs de KNVB-Beker won.

Na de oorlog werd het gaandeweg minder, maar nog altijd goed genoeg om in 1955 het avontuur van betaald voetbal aan te gaan. Dat hoofdstuk kon al weer in 1960 voor eens en altijd worden gearchiveerd, als gevolg van een sanering van bondswege. Terug bij de amateurs speelden de groenwitten echter andermaal de eerste viool. Alhans in het Noorden. Tot twee keer toe (1961 en 1962) werd het kampioen van de noordelijke eerste klasse en klasseerde zich daarmee, met de andere districtskampioenen, voor de strijd om de landstitel. Die eer ging het echter beide jaren naar het Rotterdamse Xerxes.

Vervolgens ging het langzaam maar zeker bergafwaarts in het Stadspark. Het stadionnetje met klassieke atletiekbaan er omheen, rechts naast het monument van Jan Evert Scholten, werd op last van de gemeente een vijverpartij. Velo kreeg wél een - op het eerste gezicht - alleraardigst alternatief aangeboden, ten zuiden van het majestueuze paviljoen aan de de Grote Vijver. Daar moest stapsgewijs een nieuw stadion voor 25.000 toeschouwers worden gebouwd, want het Oosterpark werd met een maximum capaciteit van 17.500 te klein bevonden voor eredivisievoetbal. Velocitas mocht het inwijden.

Edoch, dat plan flopte. Nadat de eerste opstallen in 1968 waren gerealiseerd, een overdekte tribune met twee onoverdekte zijtribunes, was er geen geld meer voor verdere uitbouw en ging er een streep door Stadion Stadspark. Velocitas mocht er wel blijven, maar de tribunebouw bleek van dusdanig slechte kwaliteit dat die al snel met de grond gelijk moest worden gemaakt. En daarmee ook de kleedkamers en de - voor een amateurclub - sjieke bestuurskamer.

De ontmanteling van Stadion Stadspark is illustratief voor de neergaande spiraal waarin Velocitas gelijktijdig terecht is gekomen. Iets van een royale bouwkeet kwam er voor in de plaats en daarmee moeten de groenwitten het nog altijd doen. Aldus werd sfeerloosheid troef, ook al door het voortrazende snelwegverkeer op de pal naast het hoofdveld gelegen A7. De automobilisten worden overigens beschermd, want in de lengterichting van het veld staat een hoog hek dat verdwaalde ballen geen kans geeft op de A7 te stuiteren.

Desondanks krabbelt Velocitas 1897 sportief gezien gestaag weer overeind. Een paar jaar geleden was de roemrijke eeuwclub zelfs afgezakt naar de absolute voetbalkelder van ons land, de vijfde klasse. Dank zij ambitieuze krachten binnen de club is Velocitas inmiddels weer eerste klasser geworden. Niet de eerste klasse van weleer overigens, want de KNVB heeft de voetbalpyramide de laatste jaren flink opgeschud. De beste amateurclubs van het land zijn ondergebracht in divisies, één tweede, één derde en twee vierde divisies.

De eerste klasse is vandaag de dag verworden tot het vierde amateurniveau. Vandaar dat er bij Velocitas krachten zijn opgestaan die het imago van de club weer willen oppoetsen. Voortrekkers in deze plannen zijn de voormalige eerste-elftalspelers Bram Versprille (tevens oud-voorzitter), Erik Werksma en Erik Wormmeester (nu assistent-trainer), als ook hoofdsponsor en voormalig elftalleider John Schokker. Een kwartet met een 24 karaats groenwit hart. Deze heren weten zich gesteund door de sponsorcommissie en hebben het bestuur voorgesteld om het vlaggenschip van de club onder te brengen in een stichting, zodat de club geen onnodige financiële risico's loopt bij deze opknapbeurt.

Maar daar wringt het nu 'even'. Het bestuur onder leiding van voorzitter Sip Zwerver moet niets van die ambities hebben. Het vreest dat Velo zich financieel dan op te glad ijs gaat bewegen. Zij spelen met Velo 1, vanwege die - in hun ogen - dreigende consequenties, liever laag dan hoog.

Volgens de groep Versprille is er enkele reden om verontrust te zijn. Het geld voor die stichting Topvoetbal is er om Velocitas naar een hoger niveau te brengen. Eerst naar de vierde divisie en wellicht komt dan ook nog eens de derde divisie in beeld. Een plaats bij de beste 68 amateurclubs van het land is het doel. Velo moet in hun toekomstvisie de beste amateurclub van de stad worden. De klassieke strijd met aartsrivaal Be Quick moet weer eens worden opgepakt. 

Maar daarvoor moet je het voor hedendaagse amateurs met diverse privileges wel aantrekkelijk maken om het groenwitte shirt aan te trekken, Sponsor Schokker denkt daarbij niet aan geldelijke vergoedingen, maar aan vrijstelling van contributieverplichtingen, kledingpakketten en trainingskampen. En na afloop van de thuiswedstrijden gezelligheid in de kantine met artiesten. Hij ziet het eerste elftal als een etalage voor jonge voetballers die op zoek zijn naar een ambitieuze club. Schokker c.s. beseffen dat de gloriejaren van voor de tweede wereldoorlog niet meer terugkeren, maar een degelijke opknapbeurt in de amateursector zal het huidige imago van Velo flink opkrikken en aantrekkingskracht op de Groninger jeugd versterken. 

Volgende week, maandagavond 11 maart, mag de ledenvergadering beslissen welke koers Velocitas 1897 gaat varen wat betreft het vlaggenschip. Het bestuur zet zwaar geschut in. Het heeft unaniem haar aftreden aangekondigd, met daarbij de aantekening dat ze individueel ook niet herkiesbaar zijn, De agenda vermeldt vooralsnog geen nieuwe potentiële bestuurskandidaten. Ofwel, Velo gaat gebukt onder een heuse bestuurscrisis.

Wordt vervolgd.  

John's ongeremde liefde voor de FC

 

John Schurer is overleden. Op 71-jarige leeftijd geveld door de alom gevreesde ziekte. In de Groninger sportwereld maakte John naam als voorzitter van de supportersvereniging van FC Groningen. Voor de site van Sport in Stad schreef hij in 2015 prachtige column over zijn ongeremde liefde voor de Trots van het Noorden. 

Later, in 2021, gaf John zich bloot in een eigenhandig geschreven biografie, getiteld Rij 3. Dit boek onthult een al met al bruisend levenspad. Het is nog te bestellen bij uitgeverij BoekenGilde. 

Maar eerst zijn column die naar meer smaakt. Naar Rij3 bijvoorbeeld.

T GRONINGEN GEVOEL VAN...

… John Schurer

Ik stond te janken. Aan mijn rechterkant stond mijn oom, die al dertig jaar naast mij zit,  ook te janken. Aan de linkerkant stond een hele oude vriend te janken. Twee stoelen verderop stonden mijn jonge oomzeggers die met een hoog rode kleur helemaal uit hun bol gingen. De bekerfinale in Rotterdam, alles viel op zijn plaats.

Mijn naam is John Schurer. Geboren (62 jaar geleden) en getogen Stad-Groninger. De mooiste stad van Nederland. Des te ouder je wordt, voel je dat steeds meer. Groningen binnen de diepenring verandert nauwelijks. De stad geeft de warmte van thuis zijn. Het geeft de vertrouwelijkheid, de veiligheid, de vastigheid wat ieder mens wil. Het is een groot dorp zonder kapsones. Ik groeide op aan de Frieschestraatweg en op mijn zestiende jaar verhuisde ik naar Vinkhuizen.

Het voetbal zou als een rode draad door mijn leven gaan. Op mijn zevende jaar nam mijn vader mij mee voor eerst naar het Oosterpark. Het zou voor mij een start worden van een lange verbintenis met de mooiste club van Nederland. Het Oosterparkstadion werd mijn tweede huis. Aan de vijverkant stond ik op mijn tenen om over de balustrade te kijken. Negentig minuten lang was ik gefascineerd hoe alles aan mij voorbij trok. Vlak achter Otto Roffel en Neuze Buist. De eerste helden waar ik huizenhoog tegen op keek. Het volgepakte stadion met alleen de houten tribunes.

Het was armoede troef thuis. Er was nauwelijks geld voor kleding of schoeisel. Mijn fiets was afgekeurd op mijn school tijdens een verkeersexamen. Maar datzelfde gold ook voor mijn vriendjes. Op diezelfde fiets vonden wij onze weg naar het Oosterpark. Flink op tijd, uren voor dat de wedstrijd begon, nestelden wij ons voor de hekken. Steeds voelend in onze zakken of de jongenskaart er nog in zat. Geld bij elkaar gelegd, geschraapt zeg maar. Wij hielpen elkaar zodat iedereen mee kon. Voor en naast elkaar staan altijd en overal.

Ik verhuisde later naar de Zaagmuldersweg achter het doel. Mijn oom woonde aan de Gorechtkade. Als je achter zijn huis de brandgang door liep kwam je precies uit voor de ingang van het Oosterpark. Twee uur voordat de wedstrijd begon kwamen wij bij elkaar. Mijn neven, ooms en vrienden. De huiskamer vol, oude verhalen ophalen, de belevenissen delen vanuit het verleden en de hoop van een overwinning. Ik stond in het stadion achter Tonny van Leeuwen. Mijn held voor altijd. Voor mij steekt daar niemand boven uit. Dit is gewoon persoonlijk. Wat dat is weet ik niet. Het is een gevoel. Een gevoel van veiligheid en passie. De zekerheid die een wedstrijd had. Een keeper die naadloos paste in mijn stad. Een man naar mijn hart. Een lijnkeeper die de onmogelijkste ballen eruit hield. Katachtig, stijlvol en vol passie beleefden hij en ik die wedstrijd. Maar ook zijn dood die keihard bij mij binnenkwam.

Op mijn zeventiende jaar werkte ik bij de Middenstandsbank aan het Hereplein. Ik was geldloper. Wat tegenwoordig vervoert wordt met Brinks Beveiliging had in ik mijn fietstas zitten van een Mobylette brommer. Een jonge Hugo Hovenkamp werkte achter de balie. Een begenadigd talent dat bij FC Groningen voetbalde. Hij was een beetje het gezicht van de bank. Op een gegeven moment moesten wij tweeën geld brengen naar de Nederlandsche Bank. Lopend, ieder twee zware grote koffers met geld meezeulend. Zo schattend een paar ton. Vanaf de Middenstandsbank keken ze ons na en de Nederlandsche Bank aan de overkant van het plein zou ons opvangen. Halverwege, midden op het plein zette Hugo zijn twee tassen neer. “John ik ga even snel bij de kiosk kijken of ik in de krant sta, moment even”, waarna hij vervolgens als een gek rende naar de kiosk op de hoek bij de bioscoop. Aan beide kanten stonden mensen te schreeuwen dat wij moesten door lopen maar vier tassen met geld was voor mij onmogelijk om te dragen. Na anderhalf minuut was Hugo weer bij mij. Pakte rustig zijn tassen weer op en zei doodleuk “nee sta nergens in”. Wij leverden de tassen in, kregen een scheldkanonnade over ons heen en liepen weer terug naar onze eigen bank. Hugo Hovenkamp, een grote vriend van Piet Fransen. Ik ben hem altijd blijven volgen.

Het was 1980. Wij gingen met de hele familie en talloze vrienden naar Schiedam. Wij pakten de trein. Een volle trein met supporters. De spanning was te voelen. Het kampioenschap van de eerste divisie zou die dag binnengehaald worden. Een van onze vrienden had een bijnaam. Pukkie. Pukkie stotterde. Daar kon hij ook niets aan doen maar dat bracht soms taferelen met zich mee. Onderweg op een tussenstation stond onze trein geparkeerd. Een andere trein kwam naast ons staan waarbij de restauratie precies voor ons raam kwam te staan. “Puk bestel even wat biertjes en een paar broodjes het kan nu net even”. Pukkie draaide het raam naar beneden klopte op het andere raam van de restauratie van de andere trein en gaf stotterend de bestelling door. “ Dat is zeventien gulden en vijf en veertig cent”. Pukkie gaf direct het geld door het raampje naar de andere trein waarna onze trein zich in beweging zette. ‘heyyyyyy mie mie mie mie mien broodjes en bie bie bier” schreeuwde Puk. Wij lagen in een deuk en vroegen doodleuk hou wort Puk. “die lu lu lul heeft mie mie mien geld nog”. Pukkie een geweldige supporter die eens wakker gemaakt moest worden met een opblaaspop in zijn armen. Aangekomen in Schiedam in optocht naar dat kleine stadion van FC Vlaardingen. En wat een wedstrijd. Vol overtuiging werd er een 1-4 overwinning behaald. Een geweldig feest volgde. Zowel in de trein als later bij het Nieuwe Stadhuis. Compleet stijf van het bier zocht ik 's nachts mijn bed op. Verdomme wat een mooie club en gave supporters.

Het was 1983. Mijn familie en vrienden tuigden zich weer op voor een nieuw avontuur. Europees voetbal. Ik was ondertussen getrouwd en had twee kleine kinderen. Ook stond ik nog onderaan de maatschappelijke ladder. Klein loontje maar leuk werk. Maar wij wilden mee naar Atletico Madrid. Met het vliegtuig. Door mijn verdienste kon ik dat gewoon niet betalen. Mijn vrouw gunde het mij van harte maar de poen was er gewoon niet. Soms denken mensen dat alles maar normaal is maar supporters moeten vaak alles bij elkaar schrapen om bij hun club te zijn. En dat geldt heden ten dage nog steeds. Ik heb voor het eerst geld geleend. En ik was niet de enige. Met een schuld maar niet schuldbewust vertrokken wij per vliegtuig naar Madrid. Een vliegtuig vol met Groningers. En dat was te horen. Wat een geweldige sfeer. Geen gezeik maar er vol voor gaan. Aangekomen bij het stadion werden wij begeleid door de politie met een Uzi om de nek. In het stadion kwam Harry Vermeegen bij ons op de tribune. Destijds had Harry een veel bekeken programma. Toen FC Groningen de 0-1 scoorde konden wij onze ogen niet geloven. Atletico Madrid was op dat moment een topteam in Europa en in Spanje. Het gevoel van passie kwam helemaal boven. Wij knepen elkaar in de armen. Het zou toch niet... In Groningen werd het afgemaakt. Uren voor de wedstrijd stonden wij aan de Zaagmuldersweg te wachten bij het hek. Achter het doel Zaagmuldersweg gebeurden dingen waar je nu nog kippenvel van krijgt. Het Oosterpark stond op zijn grondvesten te trillen. Wij waren door. We gingen een ronde verder. Ongeloof en trots overmeesterden mij. Wij keken elkaar aan of wij in een andere wereld leefden. Het was één van de mooiste hoogtepunten bij de club.

Het voorgaande wat ik beschreef, loopt op dit moment nog steeds. Elke dag, elke week en nog elk jaar. De liefde voor mijn club, Stad en provincie is onvoorwaardelijk. De beleving, de werkelijke intentie bij overwinningen en nederlagen gezamenlijk doormaken met familie, vrienden en heel veel andere supporters is niet in geld uit te drukken. Het is onbetaalbaar. De afgelopen zes jaar was ik voorzitter van de Supportersvereniging FC Groningen. Ik heb nogmaals drie jaar bijgetekend. Alles wat ik van de club gekregen heb vanaf mijn zevende jaar wil ik terugbetalen op deze manier. Ik steek daar mijn hele hebben en houden in wars van betalingen hiervoor. Tot de cirkel rond is en ik het stokje doorgeef aan mijn opvolger die deze zelfde passie moet hebben. Je moet er niet aan beginnen voor een carrière. Je kunt dat alleen maar doen als je echt intens van je club houdt en deze nooit en te nimmer laat vallen wat er ook speelt. Een twijfel hierin is al een doodsteek voor de liefde van je club. De geschiedenis van de club moet altijd overgaan van ouders op de kinderen.

Het is de eerste les voor een mooie binding met je Stad en Provincie. Forza Grunn.

Ik stond te janken. Aan mijn rechterkant stond mijn oom die al 30 jaar naast mijn zit ook te janken. Aan de linkerkant stond een hele oude vriend te janken. Twee stoelen verderop mijn jonge oomzeggers die met een hoog rode kleur helemaal uit hun bol gingen. De bekerfinale in Rotterdam alles viel op zijn plaats.

• I

Donar gereanimeerd, maar

toestand nog altijd zorgelijk

Patiënt geopereerd en gereanimeerd, maar behoeft nog wel voor onbepaalde tijd intensieve zorg.

Deze tekst, althans in woorden van die strekking, zal op het label staan dat aan de rapportage van de eerste financiële cijfers van de BV Donar wordt geniet. De licentiecommissie van de BNXT League moet het tussenrapport uiterlijk 5 januari ter inzage en controle worden aangeboden. Het is één van de eisen van de nasleep van het faillissement dat Donar afgelopen zomer aan de rand van de afgrond bracht.

General-manager ad interim Jakob Klompien meldt dat er met name aan de inkomstenkant nog veel commerciële uitdagingen liggen te wachten. Zo hebben de aandeelhouders van de kersverse besloten vennootschap te horen gekregen dat het aantal BBC-leden, de businessclub van Donar, substantieel is verminderd. Klompien: "Door het faillissement moesten alle contracten met de BBC-ers opnieuw worden afgesloten. Het mindere economische tij helpt ons daarbij niet. Voor de club zou het ook goed zijn als er weer een hoofdsponsor van tussen de twee en drie ton komt. Dan kunnen we ook weer meedoen om de landstitel."

Een teruggang moest er ook genoteerd worden qua recettes. Maar de ervaring leert dat de publieke belangstelling in het tweede deel van het seizoen toeneemt, aldus de inschatting van Klompien. Toch is hij al met al niet ontevreden over de huidige gang van zaken. "Door het faillissement is er een voldoende buffer om die ontbrekende inkomsten op te vangen en ons voor te bereiden op het komende seizoen." In dat plaatje past ook de benoeming van een general-manager. Klompien: "We gaan er vanuit dat we die nog voor het einde van het seizoen kunnen benoemen."

Aan de kostenkant van de boekhouding gaat het beter, zegt Klompien. "In zijn algemeenheid kun je zeggen dat we de uitgaven redelijk onder controle hebben, ik zie hier een plus van enkele tienduizenden euro's." 

Op de drempel van het nieuwe jaar hoopt Jakob Klompien dat Donar weer de nodige kleur op de wangen krijgt. Dat is het Grote Doel voor 2024.

Rest mij niet alleen Donar, maar al mijn Derde Helft-lezers het allerbeste te wensen richting 2025.   

 Even over Be Quick1887.

Daarover twitterde ik afgelopen zaterdag het volgende bericht: Ik denk dat Be Quick na dit seizoen niet meer bij de noordelijke topclubs in het amateurvoetbal gekwalificeerd kan worden. De Good Old kreeg in Oldenzaal een zevenklapper om de oren (7-1 voor Quick '20) en staat inmiddels stijf onderaan in de vierde divisie. 

Dat leidde tot een reactie van Arnoud Redder, een 24 karaats Be Quicker (anno 1980) en jarenlang een stevige verdediger op het vlaggenschip van de club. Hij ziet ook dat het degradatiespook Be Quick op de korrel heeft en vroeg of ik misschien enig idee had hoe het zo ver is gekomen. Dat heb ik wel en die visie heb ik hem per mail gestuurd.  

Hier mijn antwoord.

De gang van zaken bij Be Quick wat betreft topamateurvoetbal wordt beheerst door het inmiddels eeuwige trauma van het geflopte betaald voetbal-hoofdstuk in de jaren 50/60 van de vorige eeuw. Dat slaat elke discussie over Be Quicks toekomst dood. Maar zoals het nu gaat, zakt Be Quick langzaam maar zeker weg in de anonimiteit van het amateurvoetbal. Dat heeft niets te maken met de opleiding an sich. Die is best goed, zelfs ook landelijk gezien. Zie de hoge scores in de jaarlijkse  klassementen. Maar wat brengt die opleiding Be Quick eigenlijk als elk jaar de beste spelers hun heil elders zoeken? En waarom doen die dat? Omdat ze bij andere clubs blijkbaar leuke vergoedingen c.q. privileges krijgen. Veelal geld dus, hoe marginaal ook.

Kortom, Be Quick leidt op voor andere clubs. Zoals daar zijn Harkemase Boys, ACV, HHC Hardenberg en zelfs FC Groningen. Daarom betaal ik ook niet mee aan de jeugdopleiding van Be Quick, waarvoor ik onlangs werd uitgenodigd door Harry Schuur om hiervoor 50 euro te doneren. Dan zou ik echter genoemde clubs indirect ondersteunen. Daar pas ik voor.

Op de keper beschouwd is het rendement van de jeugdopleiding te verwaarlozen, want er zijn geen opleidingskosten aan verbonden voor transfers naar semiprofessioneel geleide clubs in de tweede en derde divisie. Ik vind dat Be Quick nog altijd een zekere status van topclub behoort te hebben, die matcht met het roemrijke verleden. Maar dan moet je wel met de tijd meegaan. En dat is, jawel heren Be Quickers, ook met vergoedingen gaan werken. Breng de eerste selectie in een aparte stichting onder, zoals de aloude aartsrivaal Velocitas onlangs heeft gedaan. Daar in het Stadspark worden snode plannen gesmeed. Ze zien in de neergang van Be Quick een gerede kans om weer eens de hoogst spelende stadsclub worden. Daar spreekt de ambitie uit die ik bij de Good Old mis. Topsport bedrijven gaat nu eenmaal niet meer zonder geld, ook in de hoogste regionen van het amateurvoetbal niet. Wat er bij Be Quick aan ontbreekt is een zakelijk profiel. Als je om je heen kijkt, zie je gewoon dat je in het ‘divisievoetbal’ niet meer kan meekomen zonder contracten of andersoortige emolumenten. Clubs als AFC, Koninklijke HFC, Hercules en Kampong doen dat ook. En met succes. Ik denk dat Be Quick via een goede marketeer genoeg gelden moet kunnen genereren om in de top van het amateurvoetbal (minimaal derde divisie) mee te kunnen doen. Gaan ze op de Esserberg op deze wijze door, dan wordt het eerste klasse of nog lager. Dan zit je op het vijfde niveau. En dat met zo’n monumentaal stadion.
En écht, je kunt de tijdgeest nu eenmaal niet stilzetten. Wanneer komt van dat omdenken bij Be Quick eens wat? Of laat de clubleiding het allemaal geworden en zal ook het paradepaardje van de club, de jeugdopleiding, eens verpieteren. Want zonder een passende etalage voor die pronkkamer - minimaal vierde, maar eigenlijk de derde divisie - zal de instroom van jeugdleden op de monumentale  Esserberg gaandeweg stokken. 

Arnoud Redder reageerde kort maar krachtig op dit epistel: Helemaal mee eens. Hij wil er  een agenda- annex discussiepunt van maken voor de komende algemene ledenvergadering in december. Wordt vervolgd.