In memoriam Bé Hagenauw

Spits, die zich alleen in

Roden op zijn gemak wist

Wie kent hem nog, deze blonde adonis? Dat zal misschien een enkeling zijn, want zijn ster straalde een slordige halve eeuw geleden. Bij de voetbalclub Roden was hij een gevreesd goalgetter, leek er zelfs een mooie toekomst voor hem in het verschiet als prof bij Heracles. Een scout van de Almelose club ontdekte hem aan de Norgerweg en zag in deze makkelijk scorende amateur een potentiële spits voor de zwartwitten, destijds spelend in de eerste divisie. Het aangeboden contract liet de toen 22-jarige Bé, zoon van een vooraanstaand Rôner die als 'Velleman' door het bruisende dorpsleven ging, niet aan zich voorbij gaan. Waarna hij trots poseerde voor zijn nieuwe club. Zie foto boven. Maar in het knusse stadion aan de Bornsestraat, met die klassieke, inmiddels op de monumentenlijst geplaatste houten hoofdtribune, kon Bé Hagenauw de verwachtingen niet waarmaken. De transfer draaide uit op een bittere teleurstelling, mede ingegeven door een gevoel van heimwee. Daar kwam nog bij dat zijn werk als opzichter bij de Grontmij ook moeilijk te combineren viel met betaald voetbal. Na een seizoen zonder ook maar één score, wist Bé het heel zeker. Als de wiedeweerga terug naar Roden. Want als Bé iets was, was het wel een volbloed Rôner.

Wás inderdaad, want Bé Hagenauw is niet meer. Afgelopen zondag op 70-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van diverse slopende kwalen. Alle fysieke misère begon in 2009 toen de aorta in zijn buik sprong. Wonder boven wonder bracht hij het er toen levend af. Na deze aneurysma werd Bé nooit meer 'de oude'. Ging het qua gezondheid meer en meer knellen. De gang naar de Norgerweg, de thuisbasis van de VV Roden, ging hem de laatste jaren steeds moeilijker af. Op X, het voormalige Twitter, liet hij geregeld nog wel van zich horen onder het account Beetje9. Totdat ik een paar weken geleden een melding van hem kreeg dat hij afscheid nam van dit moderne medium. Het ging gewoon niet meer.

Roden heeft met Bé Hagenauw een waar clubicoon aan de eeuwigheid moeten prijsgeven. Hij diende de club niet alleen als (succesvolle) speler, maar ook als bestuurslid en consul. De honneurs in het professionele voetbal werden waargenomen door zijn twee jaar jongere broer Henk, die anno 1974 liefst 45 jaar bij FC Groningen op de loonlijst stond. Eerst drie jaar als keeper, daarna als verzorger/coördinator.